ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ κανείς σύγχρονο Αγγλο-σαξονικό κινηματογράφο, καταλήγει σχετικά εύκολα στη διαπίστωση πως -πέραν των υπολοίπων θετικών στοιχείων- οι ερμηνείες των ηθοποιών έχουν ξεφύγει πια σε ποιότητα και πειστικότητα. Πρόκειται για κάτι το καταπληκτικό. Η Μέριλ Στριπ ως Μάργκαρετ Θάτσερ στο φιλμ "Η Σιδηρά Κυρία", ο Μάικλ Φασμπέντερ ως Μπόμπι Σαντς στο "Hunger" του διανοούμενου Στιβ Μακ Κουίν, ο Ραλφ Φάινς ως Κοριολανός στην ομότιτλη μεταφορά στον κινηματογράφο του έργου του Ουίλιαμ Σέξπιρ "Coriolanus" και τόσοι άλλοι, αμέτρητοι άγγλοι και αμερικανοί ηθοποιοί, που ακόμα και σε τηλεοπτικές σειρές, ερμηνεύουν χαρακτήρες ενδιαφέροντες, με τρόπο που τους κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντες, και σε πείθουν σχεδόν πάντα πως είναι αυτοί οι ίδιοι ήρωες που ερμηνεύουν, τόσο απλά και απέριττα. Με λίγα λόγια, ο τρόπος που παίζουν πια οι ηθοποιοί στην Αμερική και την Αγγλία είναι κάτι το πρωτοφανές σε πειστικότητα και εκφραστικό πλούτο.
Το γεγονός αυτό έχει προκύψει ως εξέλιξη βασισμένη στην σκληρή εργασία και έρευνα εκατοντάδων ή ακόμα και χιλιάδων ετών πάνω στην υποκριτική τέχνη, μιας και οι δυτικοί μελέτησαν και εμπλούτισαν την αρχαία ελληνική παράδοση και στο θέατρο (πράγμα που δεν έκαναν οι έλληνες) μέσω των σχολών και του τρόπου που γίνονται τα πράγματα σε αυτές τις προηγμένες καλλιτεχνικά χώρες. Ο ηθοποιός στις χώρες αυτές, φέρει την γνώση και την πρακτική της πλούσιας παράδοσής του, συνοδευόμενη και εμπλουτισμένη από κάτι δικό του, έναν τρόπο δικό του, ως νέα οπτική πάνω στον σύγχρονο άνθρωπο, από τον οποίο αντλούνται τα εκφραστικά μέσα και η ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.
Μέρος της πρόσφατης παράδοσης της τέχνης του αγγλόφωνου ηθοποιού, είναι και η διδασκαλία της Στέλλας Άντλερ [Φεβρουάριος 1901-Δεκέμβριος 1992], μιας από τις μεγαλύτερες δασκάλες υποκριτικής στην Αμερική. Η Άντλερ είναι υπεύθυνη για την μόρφωση και εκπαίδευση μιας ολόκληρης γενιάς ηθοποιών, όπως ο Μάρλον Μπράντο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο, ο Μάρτιν Σιν και πολλοί άλλοι, οι οποίοι της οφείλουν, όπως λένε οι ίδιοι, κάτι πολύ περισσότερο από την εκπαίδευσή τους ως ηθοποιοί, πράγμα που συνετέλεσε στο να προχωρήσουν την υποκριτική και τη ζωή τους σε ακόμα ανώτερα επίπεδα. Ο Μάρλον Μπράντο στον πρόλογο του βιβλίου που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα "Η Τέχνη του Ηθοποιού" της Στέλλας Άντλερ από τις εκδόσεις ίνδικτος, γράφει: "Με το έργο της (η Στέλλα Άντλερ) μεταδίδει το πιο πολύτιμο είδος γνώσης - πώς να ανακαλύψουμε τη φύση των δικών μας συναισθηματικών μηχανισμών, άρα και των άλλων". Πράγμα ακόμα πιο σημαντικό από την "απλή" εκμάθηση μιας τέχνης για να ερμηνεύσεις έναν χαρακτήρα στο θέατρο, διότι αποτελεί και τον τρόπο να μαθαίνεις να ζεις και να υπάρχεις σε μια κοινωνία ανθρώπων, δηλαδή κάτι που αφορά την ίδια σου τη ζωή.
Συγκεκριμένα, το βιβλίο αυτό, παρουσιάζει μια σειρά μαθημάτων υποκριτικής στη σχολή της Στέλλας Άντλερ στη Νέα Υόρκη, μέσα από τα οποία μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί και η φιλοσοφία ζωής της, το ατομικό της φαντασιακό για την ζωή και τον κόσμο, αλλά και το συλλογικό φαντασιακό των μεγάλων καλλιτεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου. Σε αυτό που θα πρέπει να σταθεί κανείς, μέσα σε αυτόν τον εκπαιδευτικό της πλούτο για το τι θα πρέπει να ακολουθεί και να κάνει κάποιος που θέλει να γίνει ηθοποιός (πράγμα εξαιρετικά σοβαρό κατά τη δική της άποψη), είναι η θετική στάση στα πράγματα, και το νόημα που θα πρέπει να βρίσκουμε στις καταστάσεις της ζωής, ώστε αυτό να μεταφέρεται δημιουργικά στην καθημερινότητα, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Μένει κανείς κατάπληκτος από την αξία που δίνει η Άντλερ στην κοινωνία, στον άνθρωπο και τις πράξεις του. Αυτές είναι που πρέπει να φέρει ο ηθοποιός μέσα του. Προκαλεί τους μαθητές της να εκτιμούν και να ανακαλύπτουν τις αξίες κάθε κοινωνικής περιόδου. Ο ηθοποιός είναι αυτός που ενσαρκώνει το πιο θετικό κομμάτι της ζωής, και είναι ο πρώτος που το εκτιμάει. Ο ηθοποιός οφείλει να δουλεύει πνευματικά και σωματικά, για να ανεβάζει τον εαυτό του σε κάτι ανώτερο από τον ίδιο. Στους σπουδαίους χαρακτήρες των σπουδαίων συγγραφέων της ιστορίας του θεάτρου. Να ανεβάζει τον εαυτό του προς αυτούς, και όχι να τους γειώνει στην ευτέλεια της καθημερινής σύγχρονης συνήθειας, του εύκολου και του εκχυδαϊσμένου. Θα πρέπει να αναγνωρίζει, να ψάχνει, να αποδέχεται, να εμπλουτίζει δημιουργικά και το θέατρο αλλά και τη ζωή του, πάντα ως φορέας υλοποίησης των ιδεών του θεατρικού συγγραφέα, που είναι κατά την ίδια ιδέες υψηλές. Η υποκριτική είναι μια συνεχής προσπάθεια γνώσης και πράξης. Είναι ο τρόπος για να υπηρετήσεις κάτι υψηλό, όπως είναι η θεατρική και η κινηματογραφική τέχνη. Είναι ο τρόπος για να υπάρχει κανείς δημιουργικά, μέσα σε μια κοινωνία που βάδισε προς την παρακμή και την ευτέλεια, λόγω των δικών της λάθος χειρισμών.
Κάποιος που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο, κάποιος ειδικά νέος, που ενδιαφέρεται για την τέχνης της υποκριτικής, ή που θα ήθελε να ασχοληθεί πιο σοβαρά, ίσως να τρομάξει από τον όγκο των ενεργειών και του επίπονου τρόπου που πρέπει να ακολουθήσει για να τα καταφέρει, μιας και ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να ζει άνετα, χωρίς υπερβολικό μόχθο, και ίσως πιο καταναλωτικά και τεμπέλικα πια, μακριά από την αληθινή επίπονη δημιουργική εργασία των παλαιότερων μεγάλων καλλιτεχνών. Η υποκριτική δεν είναι τα "παιδία παίζει". Αυτό είναι το δεδομένο, είναι η έναρξη. Η υποκριτική είναι μια συνεχής δράση προς το θετικό. Μια αλλαγή του τρόπου που βλέπεις τα πράγματα. Ένας τρόπος για να εκτιμήσεις την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους. Η προσπάθεια που θα πρέπει να καταβληθεί από τους ενδιαφερόμενους είναι πολύπλευρη, δύσκολη και ίσως βασανιστική, και αυτό ακριβώς μπορεί να μεταδώσει στον αναγνώστη και μια ελπίδα ή και ένα πάθος για να μπει σε αυτόν τον χώρο -κόσμο, μιας και η ζωή του θα γίνει πιο ενεργητική, πιο ζωντανή και πιο ουσιώδης, πάντα για τη χαρά της δημιουργίας και της προσωπικής συνεισφοράς στον κόσμο. Ένα βιβλίο, μια φιλοσοφία ζωής, ένας τρόπος να υπάρχεις, είτε θα ήθελες να γίνεις ηθοποιός, είτε όχι. Ένα πολύτιμο βοήθημα για τον σύγχρονο άνθρωπο, τον βουτηγμένο στην ευτέλεια, και στο μη νόημα ύπαρξης, για να επανεκτιμήσει τη δημιουργική ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία.