Κάθε φορά που αντικρύζω τέχνη με στοιχεία κλασσικής μορφής, δε μπορώ να μην καγχάσω μέσα μου με όλους όσους ευαγγελίζονται το θάνατο της παραστατικής, τους "συμβιβασμούς" του ρεαλισμού, το παρωχημένο της φόρμας. Αν και αυτές οι πλάνες συναντώνται διεθνώς, αποτελούν τη διαλεκτική προσέγγιση μιας τραγικής μειοψηφίας. Όπως όλες οι μειοψηφίες στις μέρες μας, ξελαγυργγιάζονται στα social media, όπου συναντούν το ανάλογο αφήγημα που διακινούν οι διδάσκοντες στις Ελληνικές κρατικοδίαιτες σχολές Καλών Τεχνών: "αν δεν είναι αφηρημένο δεν είναι τέχνη", "αν το καταλαβαίνουν όλοι, δεν είναι σημαντικό", "απαιτείται ένα επίπεδο θεατή για να καταλάβει τη τέχνη: στην Ελλάδα δεν εχουμε παιδεία", "η κλασσική ζωγραφική/γλυπτική/κλπ πέθανε", και άλλα σοφά διαγγέλματα....
Ένα έργο είναι συγκλονιστικό όταν έχει κάτι να πει, όταν το λέει με ευρηματικό και ευσύνοπτο τρόπο, όταν μας υποχρεώνει να δούμε την αλήθεια του από μια οξυδερκή οπτική γωνία. Ένα τέτοιο έργο το καταλαβαίνουν όλοι. Αποσπούν από αυτό ο καθένας την αλήθεια του στο μέτρο του εφικτού για τους ίδιους, και η Τέχνη έχει ωφελήσει όλους. Αυτό το "είδος τέχνης" λείπει από την Ελλάδα σήμερα. Υπάρχουν "φωνές" -δλδ φωτεινές εξαιρέσεις- συχνά όμως καταπνίγονται από τις πομφόλυγες των ψευτο-αντισυστημικών και του θεσμίζοντος ιερατείου.
Το γλυπτό είναι του σουηδού Anders Krisár. Ο Anders Krisár, γεννημένος το 1973 και εργαζόμενος στη Στοκχόλμη, συχνά εστιάζει στο ανθρώπινο σώμα μέσω των γλυπτών του. Οι δημιουργίες του παρουσιάζουν μια ανησυχία για τη μορφολογική αυστηρότητα και την αφαίρεση. Χρησιμοποιώντας ακρίβεια στη μορφή, κατασκευάζει ψυχολογικά τοπία. Τα γλυπτά του συχνά έχουν επίτηδες ατέλειες, αλλά είναι αψεγάδιαστα. Παρουσιάζουν ταυτόχρονα φρίκη και ομορφιά. Η βία είναι μια επαναλαμβανόμενη θεματική, παρουσιαζόμενη με φροντίδα και ακρίβεια. Σύμφωνα με τον Krisár, είναι τελειομανής από ανάγκη, όχι επιλογή.
-Τέρη Πάσχου
Ιστορικός της Τέχνης