Η Μάγδα Δημούδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1965 και από το 1986 ζει στην Κέρκυρα. Από το 1982 έως το 1984 μαθητεύτηκε στη Βυζαντινή ζωγραφική και Αγιογραφία με δάσκαλο τον Ιωάννη Βράνο. Από το 1984 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1986 προκαταρτικά και ζωγραφική στο εργαστήριο "Πράξις" του Κώστα Ξανθόπουλου και την ίδια χρονιά με τον Βαγγέλη Δημητρέα. Στην Κέρκυρα, από το 1987, σπούδασε κοντά στον Νίκο Ζερβό, μαθητή του Παρθένη, και στην Καλλιτεχνική Σχολή Κέρκυρας με τον Σπύρο Αλαμάνο. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της από το 1985 έως σήμερα σε 7 ατομικές και 47 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Συνέντευξη στον Ιάσωνα Καιροφύλα
Πότε αποφασίσατε ότι η τέχνη είναι ο δρόμος σας;
Για μένα ήταν πολύ ξεκάθαρο από την πρώτη Δημοτικού. Η οικογένειά μου ταλαιπωρήθηκε κάπως, όταν το ζωγραφικό μου ημερολόγιο εξαπλωνόταν σταδιακά από το μπλοκ ζωγραφικής στους τοίχους της κουζίνας, των δωματίων του σπιτιού, κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας κλπ. κλπ.
Ποιά θέματα σας απασχολούν και σας εμπνέουν στα έργα σας;
Ένα έργο τέχνης είναι μια εξομολόγηση, έλεγε ο Καμύ. Μέσα από ένα προσωπικό τρόπο οπτικής, προσεγγίζω τη διαχρονική σχέση του ανθρώπου με τη φύση, με το χρόνο και τελικά με την ίδια τη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις. Στα έργα μου διακρίνει κανείς το διαχρονικό ποιητικό πορτραίτο της ζωής του καθημερινού ανθρώπου.
Από ποιούς εικαστικούς και άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και έκφανση των Τεχνών θα λέγατε ότι έχετε επιρροές;
Αρχικά από τους μεγάλους βυζαντινούς τεχνίτες και ειδικά τον Μανουήλ Πανσέληνο της Παλαιολόγειας Αναγέννησης. Στη συνέχεια, ο Φώτης Κόντογλου, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Παρθένης), ο Τσαρούχης και ο Φασιανός. Μέσα από την ιστορία της Τέχνης, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μποττιτσέλι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και οι καλλιτέχνες της Αναγέννησης που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο προσωπικό μου εικαστικό αλφαβητάρι. Αργότερα προστέθηκαν ο Σεζάν, ο Ροντέν, ο Μοντιλιάνι, ο Βαν Γκογκ, ο Ματίς, ο Σαγκάλ, ο Μαγρίτ. Μεγάλοι σκηνοθέτες που με συγκλόνισαν: Λουίς Μπουνιουέλ, Αντρέι Ταρκόφσκυ, Φεντερίκο Φελίνι, Ακίρα Κουροσάβα, Όρσον Γουέλς και Ντέιβιντ Λιντς.
Θεωρείτε ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι επάγγελμα;
Ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι μια αναγκαία κατάσταση ενός ανθρώπου που επιδιώκει να εκφράζεται με τρόπο εικαστικό. Μπορεί ενδεχομένως να βιοπορίζεται από αυτό, αλλά δεν είναι απαραίτητο να θεωρείται πάντα επάγγελμα. Επειδή είναι πολύ δύσκολο, ο εικαστικός καλλιτέχνης να επιβιώσει οικονομικά εάν δεν έχει την άνεση και την αντοχή μέσω μιας οικογενειακής χορηγίας ή μιας σταθερής μόνιμης εργασιακής σχέσης στο δημόσιο. Οι απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών προσδιορίζονται ως επαγγελματίες εικαστικοί, συμμετέχοντας κυρίως στην εικαστική εκπαίδευση της νέας γενιάς και σε εκθέσεις ζωγραφικής. Οι υπόλοιποι που δεν έχουν ένα πτυχίο Σχολής Καλών Τεχνών Ελλάδος ή εξωτερικού πρέπει να αποδεικνύουν καθημερινά και σε πολλές κατευθύνσεις εάν έχουν ή δεν έχουν εικαστικές προτάσεις, εάν αυτές είναι σοβαρές και αξιές προσοχής και τελικά εάν είναι αληθινοί εικαστικοί καλλιτέχνες.
Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης και του εικαστικού καλλιτέχνη σήμερα;
Θεωρείτε ότι οι εικαστικοί καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν επαρκώς με την ελληνική κοινωνία; Τι θα είχε νόημα να αλλάξει στον χώρο τέχνης στην Ελλάδα προς όφελος της κοινωνικής απεύθυνσης της τέχνης, και με ποιόν τρόπο νομίζετε ότι μπορεί να συμβεί αυτό;
Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Η φωτογραφία, οι ψηφιακές σχέσεις, η εξοικείωση με διάφορες τεχνικές και τεχνοτροπίες. Ο κινηματογράφος και το βίντεο που μπορεί να δημιουργήσει ο καθένας παρέχουν μεγάλη πληροφόρηση, αλλά όχι απαραίτητα και γνώση. Όχι απαραίτητα παιδεία. Όπως σε όλα τα σημαντικά πράγματα, ο άνθρωπος έχει αξία. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες έδωσαν και δίνουν την ψυχή τους σε μια δύσκολη συγκυρία όπου η εσωστρέφεια και η απομόνωση έχουν επηρεάσει ανεπανόρθωτα τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ελληνική κοινωνία ταλανίζεται και υποφέρει, ανάμεσα σε κρίση αξιών, ιδεών αλλά και οικονομική κρίση. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να παραμείνει αμέτοχος. Μπορεί όμως ελεύθερα να εκφράσει τις προτάσεις του; Εάν δεν πληρώνεται από κάπου, ναι. "Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά", έγραφε ο Ρήγας Φεραίος, και αν το συνδέσουμε με τον Κάλβο "Θέλει Αρετήν και Τόλμη η Ελευθερία", οδηγούμαστε στο δίλημμα του καλλιτέχνη κάθε εποχής: Έκφραση με ελευθερία, τολμηρή χωρίς περιορισμούς, αλλά και με Αρετή, δηλαδή έχοντας δέσμευση στις πανανθρώπινες αρχές της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι το μέτρο. Για να αντιληφθεί ο σημερινός καλλιτέχνης η ελληνική κοινωνία, χρειάζεται παιδεία και εκπαίδευση. Έχουν μειωθεί τα μαθήματα τέχνης στο σχολείο. Γιατί; Ποιος πιστεύει ότι η ζωή αποκομμένη από την τέχνη είναι εντάξει; Μια κοινωνία που αγνοεί την τέχνη είναι φτωχή. Και όμως το πολύτιμο αγαθό της τέχνης είναι πολύ απλό. Είναι το χαμόγελο της Ευτυχίας και της Ειρήνης.