Ο Αλέξανδρος Ράιχενμπαχ είναι ζωγράφος ελληνογερμανικής καταγωγής. Ανακάλυψε την αγάπη του για την ζωγραφική πριν ενάμισι χρόνια, καθώς νόσησε από βαριά ασθένεια, η οποία τον απέτρεψε από κάθε άλλη ασχολία που είχε να κάνει με κίνηση. Καθώς ζωγράφιζε απλά και μόνο για να περάσει την ώρα του έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι φίλοι του, καθώς αυτοί ήταν που τον έπεισαν να προωθήσει τα έργα του προς τα έξω. Από τον Οκτώβριο του 2020 μέχρι τώρα έχει εκθέσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με σημαντικότερο επίτευγμα την συμμετοχή του στην διεθνή μπιενάλε τέχνης του Λονδίνου τον Ιούνιο 2021. Αν και αρχάριος στην ζωγραφική ο Αλέξανδρος Ράιχενμπαχ αναδεικνύει πλούσιο καλλιτεχνικό ιστορικό έχοντας μάθει ποικίλα όργανα και έχοντας φοιτήσει πιάνο με καθηγητές της μουσικής ακαδημίας της Κολονίας στην Γερμανία. Πέρα από τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες σπουδάζει νομική στο πανεπιστήμιο της Κολονίας και δραστηριοποιείται για τις ελληνικές κοινότητες της Γερμανίας όπου και κατοικεί.
Πότε αποφασίσατε ότι η τέχνη είναι ο δρόμος σας;
Δεν ξέρω εάν μπορώ να πω ότι η τέχνη είναι ο δρόμος μου. Ο δρόμος του ανθρώπου θα ήταν πολύ μονόπλευρος εάν ήταν μόνο η τέχνη. Αυτό που μπορώ όμως να πω με σιγουριά είναι, ότι η τέχνη τουλάχιστον τον δρόμο μου, που θεωρώ ζωή, τον κάνει πολύ πιο όμορφο. Γι΄ αυτό και ζωγραφίζω. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Προσωπικά με απασχολούν οι ανθρώπινες εκφράσεις. Μου αρέσει να ψάχνω τι είναι λύπη, τι είναι χαρά και τι έκπληξη. Τι αλλάζει στο πρόσωπο και ποιες ρυτίδες φαίνονται πότε. Πέρα από αυτό, αυτό που με εμπνέει είναι η προσπάθεια να ζωγραφίσω κάτι, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από μια φωτογραφική απεικόνιση.
Από ποιούς εικαστικούς και άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και έκφανση των Τεχνών θα λέγατε ότι έχετε επιρροές;
Δεν έχω συγκεκριμένες επιρροές. Σίγουρα επηρεάζομαι από αυτά που μου αρέσουν οπτικά, αλλά και από αυτά που δεν μου αρέσουν, μη κάνοντάς τα.
Θεωρείτε ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι επάγγελμα;
Σίγουρα ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι επάγγελμα. Δεν ξέρω όμως αν μου αρέσει που είναι έτσι. Πιστεύω ότι η τέχνη θα μπορούσε να ανθήσει καλύτερα, εάν δεν ήταν επάγγελμα. Ο λόγος για τον οποίον το πιστεύω αυτό είναι, ότι κάνοντας την τέχνη επάγγελμα πρέπει να βγάζει κανείς το προς το ζην του με αυτήν, πράγμα που επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, μιας που ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης θα κάνει πάντα ένα έργο, έχοντας υπόψιν το αν θα πουληθεί. Πεθαίνει κατά κάποιον τρόπο λίγο η καλλιτεχνική ελευθερία.
Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης και του εικαστικού καλλιτέχνη σήμερα; Θεωρείτε ότι οι εικαστικοί καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν επαρκώς με την Ελληνική κοινωνία; Τι θα είχε νόημα να αλλάξει στον χώρο τέχνης στην Ελλάδα προς όφελος της κοινωνικής απεύθυνσης της Τέχνης, και με ποιό τρόπο νομίζετε ότι μπορεί να συμβεί αυτό;
Ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης για μένα είναι, να κάνει την δύσκολη ζωή του καθενός λίγο πιο υποφερτή προσφέροντας του κάτι, που για μια στιγμή τον κάνει να ξεχάσει τον χώρο που βρίσκεται. Ως εκ τούτου δεν ξέρω αν αλληλοεπιδρούμε επαρκώς με την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν ξέρω και αν είναι σημαντικό αυτό. Νομίζω στον χώρο της τέχνης θα είχε νόημα αν ο καθένας έκανε λίγο πιο πολύ αυτό που γουστάρει. Έτσι αυτή θα ήταν πιο ειλικρινείς και από εκεί και ύστερα, σε όποιον αρέσει.
Αν ένας έφηβος σας πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβουλεύατε να προσέξει/κάνει;
Στα 24 μου χρόνια αν του απαντούσα σοβαρά σε αυτή την ερώτηση, θα θεωρούσα τον εαυτό μου αιθεροβάμον και γελοίο. Το μόνο που ίσως του έλεγα θα ήταν: κάνε αυτό που σου αρέσει.