Η Δήμητρα Πούλου γεννήθηκε στο Κυριάκι Βοιωτίας. Ζει και εργάζεται, παραδίδοντας μαθήματα ζωγραφικής σε παιδιά, στον Αλίαρτο Βοιωτίας. Έχει παρακολουθήσει μονοετή εργαστήρια ζωγραφικής στην σχολή Βακαλό από το 2010 έως και το 2012. Από το 2016 έως και σήμερα, σπουδάζει ζωγραφική στην ομάδα τέχνης "σημείο " με δασκάλους τον Γιώργο Ρόρρη και την Κάλια Τριανταφύλλου. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.
Πότε αποφασίσατε ότι η τέχνη είναι ο δρόμος σας;
Όταν η ευφορία που ένιωθα να ζωγραφίζω μετατράπηκε σε ανάγκη· όταν η πρώτη σκέψη, μόλις ξυπνούσα ήταν να τρέξω στο εργαστήριό μου
Ποιά θέματα σας απασχολούν και σας εμπνέουν στα έργα σας;
Προτιμώ την παραστατική ζωγραφική και καταγράφω μέσα από τη δική μου σκέψη και ευαισθησία τον κόσμο που με περιβάλλει, τους ανθρώπους (πορτραίτα), τα τοπία και τους εσωτερικούς χώρους. Επίσης ζωγραφίζω μικρές συνθέσεις που ανακαλούν ιδιαίτερες αναμνήσεις μου, επισκέψεις μου σε μουσεία, βιβλία που έχω διαβάσει ―εικόνες από τον ιστορία του μυαλού μου.Από ποιούς εικαστικούς και άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και έκφανση των Τεχνών θα λέγατε ότι έχετε επιρροές;
Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι του παρελθόντος είναι μια πνευματική δεξαμενή. Από τους σύγχρονους θέλω μόνο να αναφέρω το δάσκαλό μου Γιώργο Ρόρρη, ο οποίος μου έδωσε με μεγάλη γενναιοδωρία γνώση, έμπνευση και στήριξη. Από τις άλλες τέχνες διαβάζω ποίηση και πεζογραφία που μου γεννούν δυνατές εικόνες.
Θεωρείτε ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι επάγγελμα;
Ναι, είναι.
Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης και του εικαστικού καλλιτέχνη σήμερα; Θεωρείτε ότι οι εικαστικοί καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν επαρκώς με την Ελληνική κοινωνία; Τι θα είχε νόημα να αλλάξει στον χώρο τέχνης στην Ελλάδα προς όφελος της κοινωνικής απεύθυνσης της Τέχνης, και με ποιό τρόπο νομίζετε ότι μπορεί να συμβεί αυτό;
Για τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες. Ο εικαστικός καλλιτέχνης, όπως κάθε καλλιτέχνης, καταγράφει και αναπλάθει την ευαισθησία και τις ιδέες της εποχής του. Με αυτόν τον τρόπο επιδρά. Στην Ελλάδα η κοινωνική αλληλεπίδραση είναι ελλειπής και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που ευθύνονται γι αυτό. Για να ολοκληρωθεί η κοινωνική απεύθυνση της τέχνης χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να αλλάξει ριζικά η συμμετοχή της στο σχολικό πρόγραμμα και να προσεγγίσουμε τα μουσεία και τις πινακοθήκες όχι ως τουριστικά προϊόντα, αλλά ως ενεργούμενα στις κοινωνίες και τις κοινότητες στις οποίες βρίσκονται.
Αν ένας έφηβος σας πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβουλεύατε να προσέξει/κάνει;
Να μην υποταχθεί στη μόδα και στην αγορά. Να δημιουργεί πρώτα απ όλα για τον εαυτό του.