Συνέντευξη στον Ιάσωνα Καιροφύλα
Πότε αποφασίσατε ότι η τέχνη είναι ο δρόμος σας;
Από τότε που ανακάλυψα ότι μπορούσα να δω άλλους κόσμους μέσα από την ομορφιά των σχημάτων και των χρωμάτων. Εκεί καταφεύγω όταν θέλω να ξεγελάσω τη μοναξιά μου.
Ποιά θέματα σας απασχολούν και σας εμπνέουν στα έργα σας;
Κυρίως η ανθρώπινη φιγούρα και ιδιαίτερα οι προσωπογραφίες. Μέσα από τα μάτια, μέσα από το βλέμμα ενός άλλου ανθρώπου ανακαλύπτω στοιχεία του εαυτού μου.
Από ποιούς εικαστικούς και άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και έκφανση των Τεχνών θα λέγατε ότι έχετε επιρροές;
Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εύκολα. Κουβαλάω μέσα μου ότι με έχει συγκινήσει αλλά και ότι έχω απορρίψει. Πολύ γενικά, θα πω πως έχω επηρεαστεί κυρίως από δημιουργούς που τους χαρακτηρίζει η ευαισθησία, η εσωτερικότητα και το πάθος.
Θεωρείτε ότι ο εικαστικός καλλιτέχνης είναι επάγγελμα;
Επάγγελμα στα αρχαία ελληνικά σημαίνει υπόσχεση. Υπόσχεση ότι θα προσφέρω τις γνώσεις μου, τα ταλέντα μου, τις δεξιότητές μου, τον κόπο μου, τη ψυχή και το πνεύμα μου, το Είναι μου ολόκληρο στο κοινωνικό σύνολο. Υπό αυτή την έννοια, ο εικαστικός καλλιτέχνης ασκεί επάγγελμα και μάλιστα ιδιαιτέρως απαιτητικό. Μπορεί να βιοποριστεί όμως αποκλειστικά από αυτό; Κάποιοι μπορούν, μετά από σκληρό αγώνα, μόχθο, σωστές επιλογές και ίσως λίγη τύχη. Οι περισσότεροι όμως αναγκάζονται να ασχολούνται παράλληλα και με άλλα πράγματα για να καταφέρουν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Η πολιτεία πρέπει να στηρίζει τους καλλιτέχνες, να επενδύει στην Τέχνη αν θέλει να έχει κοινωνίες πιο ανθρώπινες και πιο συνεκτικές. «Ο Καλλιτέχνης πρέπει να ζει από την Τέχνη του».
Ποιός πιστεύετε ότι είναι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης και του εικαστικού καλλιτέχνη σήμερα; Θεωρείτε ότι οι εικαστικοί καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν επαρκώς με την Ελληνική κοινωνία; Τι θα είχε νόημα να αλλάξει στον χώρο Τέχνης στην Ελλάδα προς όφελος της κοινωνικής απεύθυνσης της Τέχνης, και με ποιό τρόπο νομίζετε ότι μπορεί να συμβεί αυτό;
Η Τέχνη γεννήθηκε μαζί με την κοινωνική ζωή και είναι ένα σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο που αναμφισβήτητα επιτυγχάνει την ουσιαστική σύνδεση των μελών ενός κοινωνικού συνόλου. Μπορεί να είναι έκφραση κοινών προβληματισμών και κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Η Τέχνη εμπεριέχει όλα τα θετικά και αρνητικά στοιχεία μιας περιόδου, μιας εποχής όπως αυτά εκφράζονται βέβαια από τη ματιά των δημιουργών. Ο δημιουργός ζει μέσα στη κοινωνία, αλληλεπιδρά, αφουγκράζεται, συγκρούεται, ερμηνεύει, προτείνει. Υπήρξαν εποχές που οι καλλιτέχνες ήταν αποστασιοποιημένοι και αποκομμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι για να μπορούν ανεπηρέαστοι και από απόσταση να «βλέπουν» καθαρότερα και πίσω από τα επιφαινόμενα. Κάποιοι κατάφεραν να δώσουν διαχρονικά αριστουργήματα. Είναι πιστεύω και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Πάντως έχω την αίσθηση ότι στην εποχή μας είναι επιτακτική η ανάγκη για συλλογικότητες. Πρέπει να βρεθεί κοινός τόπος ως απάντηση στην αποξένωση, στη μοναξιά και στην απροθυμία σύναψης ουσιαστικών σχέσεων, χαρακτηριστικά που τα βιώνουμε εντονότερα στις μέρες μας. Οι καλλιτέχνες μέσα από δράσεις εξωστρέφειας και διαλόγου με την κοινωνία μπορούν να μας θυμίσουν ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Αν ένας έφηβος σας πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβουλεύατε να προσέξει/κάνει;
Να κοιτάξει μέσα του βαθιά, να αφουγκραστεί τη ψυχή του κι αν υπάρχει μια σπίθα εκεί για δημιουργία, να τη θεριέψει με την αφοσίωσή του, την επιμονή του, την υπομονή του και την άοκνη εργασία του. Να είναι ειλικρινής και τίμιος ως προς τις προθέσεις του και να αποφεύγει τις ευκολίες και τους εντυπωσιασμούς. Η Τέχνη δεν μας έχει ανάγκη για να επιβιώσει, το κάνει έτσι κι αλλιώς εδώ και χιλιάδες χρόνια, εμείς έχουμε την ανάγκη της. Ας είμαστε λοιπόν σεμνοί. Θαρραλέοι, αλλά σεμνοί.