Σημειώνει η Iστορικός – Kοινωνιολόγος Tέχνης Xρύσα Δραντάκη: “(…) Προερχόμενος από τo «École Supérieure d'Arts Plastiques et d'Architecture» των Bρυξελλών, όπου σπούδασε και διακρίθηκε σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς, κατέχει μια ουσιαστική θεωρητική γνώση και εντρυφεί στις εικαστικές τέχνες. Το «σαράκι» της ανεξάρτητης προσωπικής δημιουργίας τον οδηγεί στη διαφυγή του ζωγραφικού έργου, του έργου δηλαδή χωρίς σκοπό, που δημιουργείται ως προσωπική έκφραση και ανάγκη. Σήμερα σε μια καμπή της ζωής του όπου, «nulla dies sensa linea», καθημερινά επιδίδεται, χωρίς ανάσα, σε αυτή την προσωπική έκφραση.
Mοναδικό μέσο, εργαλείο ή όπλο κατάκτησης του ζωγραφικού χώρου είναι οι ακρυλικοί μαρκαδόροι. Mε αυτό το υλικό αποδίδει μια «γραφική» τέχνη, η οποία γίνεται ζω-γραφική δίνοντας ζωή στους χαρακτηριστικούς τύπους που δημιουργεί.O Σ. Παπαδήμος πλάθει έναν δικό του ανθρώπινο τύπο, ένα ανθρωποειδές, ένα character, που άλλοτε σε μεγέθυνση καταλαμβάνει σε γκρο πλαν το ζωγραφικό χώρο, ως ήρωας μιας καθημερινής πραγματικότητας προβάλλοντας τα δικά του γούστα - την αγάπη για το αυτοκίνητο, το ποδόσφαιρο, τη γυναίκα – και άλλοτε γίνεται μικροσκοπικός αντιήρωας ή πανομοιότυπος με άλλους, χαμένος και αμήχανος σε ένα κοινωνικό χώρο, που υπάρχει εντός του ανήμπορος να τον αλλάξει. Θα μπορούσε κανείς να ανατρέξει στα πρώτα έργα του Γαΐτη, του Σαρακατσιάνου, του Πατρικαλάκη για να βρει συγγένειες στο έργο του Σταμάτη Παπαδήμου.Yπάρχει ωστόσο μια πρωτοτυπία, που προκύπτει από το αρμονικό δέσιμο και τον ρόλο του λόγου μέσα στα ζω-γραφίσματά του, όπως και στην εφεύρεση των ζω-γραφικών χαρακτήρων του.Mια σειρά τελικά έξυπνων κριτικών σχολίων στην κοινωνική πραγματικότητα με εικαστικό λόγο και ευρηματική απόδοση".
Ο καλλιτέχνης σε δήλωση του επισημαίνει: "Από την πολλή αρχή της διαδρομής μου στη ζωγραφική, αποφάσισα να αποτυπώσω πάνω σε χαρτί όλα εκείνες τις καθημερινές στιγμές, τα πράγματα που κέντριζαν το ενδιαφέρον μου, αλλά επίσης να σχηματοποιήσω τους φόβους μου, τις φαντασίες και τις φαντασιώσεις μου. Το χαρτί είναι για μένα το διαβατήριο για το πέρασμα από την φαντασιακή παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, την ωριμότητα, το σήμερα. Το χαρτί, σε συνδυασμό με τους μαρκαδόρους και το μαύρο μελάνι που έχω επιλέξει για να ζωγραφίζω, αλλά και η επανάληψη των μοτίβων, μεταφράζουν τη μνήμη μου σε σχήμα και χρώμα και δίνουν στην ζωγραφική μου μια παιδική αφέλεια. Μαθαίνοντας λοιπόν τη δική μου αλήθεια κατ’ αυτόν τον τρόπο, έρχονται στιγμές που νιώθω την μεγάλη ανάγκη να την δημοσιοποιώ και να την μοιράζομαι με τον κόσμο. Κάθε σειρά έργων που εκτίθενται, αποτελούν ένα καινούργιο κεφάλαιο στο «βιβλίο» της ζωής μου."