Οι φωνές των ιστορικών, των φιλοσόφων, των ακτιβιστών, των ψυχαναλυτών και των οικονομολόγων, που περιλαμβάνονται στο φιλμ, δημιουργούν ένα παλίμψηστο διαφορετικών απόψεων σχετικά με την ιδέα της αποκατάστασης, ένα θέμα που είναι αρκετά σημαντικό για το ελληνικό κοινό, καθώς τα μάρμαρα του Παρθενώνα παραμένουν μέχρι σήμερα μια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις αμφίβολα αποκτηθέντων αρχαιοτήτων στον κόσμο. Ο Attia θεωρεί την ιδέα της “επούλωσης” ως φυσική και συμβολική πράξη, εξερευνώντας ταυτόχρονα τον τρόπο με τον οποίο η επισκευή σχετίζεται τόσο με ψυχολογικό όσο και με το σωματικό, τόσο με το συλλογικό όσο και το ατομικό τραύμα. Για τον Kader Attia, η “επούλωση” λειτουργεί ως μεταφορά, για τον πολιτιστικό επαναπατρισμό και την αντίσταση.
Στη σειρά φιλμ με τίτλο “Reason’s Oxymorons” (2015), ο καλλιτέχνης ερευνά τον τρόπο με τον οποίο διαφορετικές κοινωνίες συζητούν και κατανοούν έννοιες όπως η ζημία και η απώλεια. Μέσα από συνεντεύξεις με ψυχίατρους, εθνογράφους, ιστορικούς και άλλους, ο καλλιτέχνης ομαδοποιεί μαρτυρίες, με τίτλους όπως «Γενοκτονία – Αποικισμός», «Νεωτερικότητα – Καπιταλισμός – Σχιζοφρένεια» και «Γλώσσα», όπου βλέπουμε συνομιλίες να ξεδιπλώνονται και να αποκαλύπτουν τα αποτελέσματα του συλλογικού τραύματος που δημιουργούν οι διακρίσεις. Τα έργα παρουσιάστηκαν πρώτη φορά στη Μπιενάλε της Λυών το 2015, και ασχολούνται με τις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας στις μη δυτικές υποκειμενικότητες, κάτι που αντηχεί την τρέχουσα προσφυγική κρίση, ένα θέμα που συζητείται έντονα στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία.
Επιπλέον, μια επιλογή φωτογραφιών από τη σειρά του Rochers Carrés (2008) προσφέρει μια οπτική αναπαράσταση του αποκλεισμού και της περίφραξης: μια παραλία στο Αλγέρι, γεμάτη από τεράστιους βράχους που τοποθετήθηκαν από τις αρχές για να αποτρέψουν τους ανθρώπους από τη μεταφορά τους με σκάφη από την Βόρεια Αφρική, στη Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Η έκθεση περιλαμβάνει και μια σειρά εκδόσεων με βιβλία που έχουν εμπνεύσει το ερευνητικό έργο του εικαστικού, καθώς και πρόσφατα άρθρα που δείχνουν πώς απεικονίζεται η μετανάστευση και η προσφυγική κρίση στην Ευρώπη. Στο Μουσείο Επούλωσης, ο Attia μετατρέπει τη μακροχρόνια έρευνά του σε ένα συναρπαστικό οπτικό δοκίμιο, εξετάζοντας το χώρο της τέχνης ως ένα φόρουμ που δημιουργεί χώρο για να ξανασκεφτούμε τον ρόλο της σύγχρονης τέχνης στην αποδόμηση κυρίαρχων αφηγήσεων, ενώ εξετάζει πώς ένα εικαστικό έργο προκαλεί και εργαλειοποιεί συναισθήματα θυμού, χαράς και θλίψης.
Η έκθεση καλεί τον επισκέπτη να συνδέσει το θεωρητικό πλαίσιο που περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της επούλωσης, της αποκατάστασης, του επαναπατρισμού, του συλλογικού τραύματος, της απώλειας και του αποκλεισμού με προφορικές ιστορίες, μαρτυρίες και εμπειρίες που επικοινωνούνται μέσω των έργων του Attia. Τέλος, θέτει το ερώτημα αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να λειτουργήσει ως “φροντιστής” γνώσεων που έχουν παραμεριστεί ή αποσιωπηθεί, ή υποκινητής μελλοντικών θεσμών κοινωνικής δικαιοσύνης. Την έκθεση επιμελείται η Ηλιάνα Φωκιανάκη και είναι η πρώτη που προκύπτει από το μακροπρόθεσμο ερευνητικό πρόγραμμα του State of Concept με τίτλο Γραφείο Φροντίδας (“The Bureau of Care”). Συνοδεύεται από μια έκδοση με κείμενα της Φωκιανάκη και της γαλλίδας ακαδημαϊκού Françoise Vergès.
H έκθεση διαρκεί εως τις 19 Ιουνίου 2021.