ΗΜΕΡΑ 12
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Πέτρος, ένας ανέκδοτος ποιητής με φοβερά υψηλό ένστικτο αυτοσυντήρησης:
"Παρήγγειλα να μου φέρουν σπόρους για φύτεμα. Έχω ένα κτήμα που θα με θρέψει για κάμποσο καιρό σαν έρθει η Πείνα, γιατί έρχεται, μην αμφιβάλλεις" είπε, χωρίς να νοιάζεται πόσο χυδαία ατομιστικό μπορεί να σου ακουγόταν κάτι τέτοιο.
"Εύγε. Να και κάποιος που πήρε στα σόβαρα τη γονεική ρήση "κοίτα το συμφέρον σου κι άσε τους άλλους να κόψουν το λαιμό τους". Όχι ότι είναι σε έλλειψη αυτό το είδος βέβαια, αλλά σας χαίρομαι να ξέρεις".
"Η μητέρα μου με ρωτά τι κάνει η μητέρα σου".
"Βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στο πέλαγο της άνοιας, πες της".
"Ω. Δε μπορώ να της μεταφέρω μια τόσο δυσάρεστη πληροφορία, θα στενοχωρηθεί και θα της ανέβει η πίεση".
"Τότε πες της, ότι είναι καλά, ότι τα μπλεξε με ένα γκόμενο κατά 35 χρόνια νεότερο της και ότι αποφάσισε να παίξει το πάτρικο μου στα χαρτιά στο ΜόντεΚάρλο" είπα.
"Δε θα της πω τίποτα. Α ξέχασα να σου πω, έπαψα να πιστεύω στο Θεό".
"Και που πιστεύεις δηλαδή στον "Ανθρωπο;".
"Ναι".
"Αν είναι όπως εσύ, δε φαντάζομαι να περιμένεις θαύματα".
"Είναι απάτη η θρησκεία Χρήστο".
"Μπορεί, αλλά ο άνθρωπος, ακόμα μεγαλύτερη".
"Θα έρθεις ως εδώ μια βόλτα να πιούμε καφέ και να σου εξηγήσω το σκεπτικό μου;"
"Είσαι τελείως χαμένος Πέτρο και δεν είναι αυτό μόνο, είναι ότι όλο αυτό με την ετεροχρονισμένη αμφισβήτηση, το κάνεις μεγάλος και το κάνεις και άτσαλα".
"Δε ξέρω, σε κλείνω, πρέπει να πάω στο κτήμα, οι σπόροι δε κάνει να περιμένουν".
"Καλή σπορά" είπα και στράφηκα στους τελευταίους αφρούς του ηλιοβασιλέματος".
ΗΜΕΡΑ 13
Ένα μικρό συλλαλητήριο, ήταν μαζεμένο έξω απ το υπερμπακάλικο. Φορουσαμε γάντια και μάσκα μιας χρήσεως, λες και επρόκειτο να στραγγαλίσουμε κάποιον οσονούπω , και δε θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας ίχνη. Την αναμονή μέχρι την είσοδο, τη γλύκαινε μονάχα, η θέα μιας φυσικής ξανθιάς με καταγωγή από μακριά, που το από κάτω μισό της είχε το φίνο σχήμα ενός βιολιού. Τα χέρια μου, είχαν ανάψει μέσα απ τα νάυλον γάντια. Λυπήθηκα για τα χέρια μου. Λυπήθηκα για αυτό το "Ποτέ πια τίποτα όπως πριν" που είχε ήδη αρχίσει να σκαρτεύει βέβαια καιρό τώρα. Περιμέναμε τον μασκοφόρο υπεύθυνο του καταστήματος να μας γνέψει να μπούμε.
Περιμέναμε. Εντελώς κατηργημένοι ώς φύλα και ταυτότητα από τη νέα συνθήκη. Παρόλα αυτά, στα ανδρικά μάτια, οι γυναίκες ακόμα και με καλυμένο το μισό πρόσωπο παρέμεναν γυναίκες. Η υπέρτατη αναζήτηση. Το ανατομικά εντάξει γυνακείο σχήμα. Για τις γυναίκες, δεν ήταν βέβαιο ότι ίσχυε το ίδιο. Αυτή η Νόσος και το φόβητρο της, έρχονταν να αποδείξουν περίτρανα αυτό που τόσο καιρό κάποιοι γνώριζαν αλλά δε τολμούσαν για ευνόητους λόγους να παραδεχτούν δημόσια. Ό,τι η ανάγκη να λάβει κάποιος γενετήσια ικανοποίηση, ήταν κατά κύριο λόγο γένους αρσενικού.
Με το καλάθι της καλής νοικοκυράς στο χέρι, τούτη η τέρμα εξευτελιστική υγειονομική συνθήκη, σε έκανε να αισθάνεσαι ακόμα λιγότερο ο εαυτός σου και ποιος ήσουν.
Ήσουν απλά ένα τυχαίο στατιστικό δείγμα, ένα ποταπό θραύσμα του μωσαικού που ονομαζόταν αόριστα και αφηρημένα "Καταναλωτικό Κοινό" δίχως περεταίρω λεπτομέρειες.
Το γεγονός ότι αυτή η κάτασταση απεθυνόταν σε όλους, ελάχιστα σε παρηγορούσε, μιας και "Όλοι" δεν αισθάνονταν ούτε πλήττονταν το ίδιο απ την ισοπεδωτικότητα της. Λίγο πριν συμπληρωθεί ο άγραφος κατάλογος όσων είχα να ψωνίσω, το μάτι μου έπεσε σε ένα παλιό μου ξεχασμένο απωθημένο. Μια φυσική κοκκινομάλλα, πρώην συμμαθήτρια απ το λύκειο. Μεγαλώνoντας, πρόσεξα ότι είχε χάσει αρκετά από την περιοχή του στήθους, που άλλοτε, ήταν το σήμα κατατεθέν της , αλλά κατά τα άλλα δεν είχε αλλάξει καθόλου.
Το είδα όταν πια έβγαλε τη μάσκα βγαίνοντας με τα πράγματα της έξω. Ο μισός ήθελα να την πάρω από πίσω και να της εξομολογηθώ με 24 χρόνια καθυστέρηση το παλιό μου ενδιαφέρον, κι άλλος μισός με περιγέλαγα που θα πρέπε να το πράξω βαστώντας τις σακούλες με τα ψώνια καθώς και σε μια τέρμα αντιερωτική συνθήκη σαν αυτή. Νίκησε ο κακός μισός, δηλαδή ο λογικός, κι έτσι τη χάζεψα έως ότου χάθηκε σε μια κατηφοριά και πήρα ανόρεχτα το δρόμο για το σπίτι.
ΗΜΕΡΑ 14
Ο άνθρωπος της "Τεχνικής Υπηρεσίας" αφήνοντας τη μύτη να βγαίνει επιδεικτικά έξω απ τη μάσκα, πήγε στο αποθηκάκι που είχα το πλυντήριο.
"Τι παρουσιάζει;"
"Στο μέσον της πλύσης αρχίζει να χορεύει δαιμονισμένα σα να το κοριτσάκι του Εξορκιστή και μου αφήνει κάτω λίμνες νερα".
"Πιθανότατα είναι το αμορτισέρ" είπε, λες και εγώ ήμουν κάποιος της δουλειάς που θα πρεπε να γνωρίζει από εντόσθια πλυντηρίων.
"Ναι, και τι σημαίνει τώρα αυτό;"
"80 ευρώ ζημιά".
"Υπέροχα, να μια γλώσσα που καταλαβαίνω" είπα.
Παρότι δυο μέτρα άνθρωπος, ξάπλωσε πάνω απο μια πετσέτα στο πάτωμα και διπλώθηκε για να κάνει τα μαγικά του. Δεν υπήρχε κάτι για σένα να καταλάβεις σ όλο αυτό. Και να βλεπες τι έκανε δε θα μπορούσες μετά να το επαναλάβεις αν παρίστατο ανάγκη ή αν χρειαζόταν. Στα 80 ευρώ συμπεριλαμβανόταν και το να τον αφήσεις να κάνει αυτά που του 'χαν μάθει στη σχολή ψυκτικών χωρίς να απαιτείται να κάνεις το μπάστακα από πάνω του. Όταν τελείωσε, αρκέστηκα στο μαστορικό του λόγο. Δεν το έβαλα να λειτουργήσει για να δω αν είχε κάνει καλή δουλειά. Του έβαλα τα 80 στο χέρι σα να μουν ο νονός του που τον είχε επισκεφθεί φέτος χωρίς λαμπάδα στο πατρικό του. Με χαιρέτησε αγωνιστικά έσιαξε τη μάσκα έτσι ώστε να εξακολουθεί η μύτη του να εξέχει και έφυγε. Όταν έβαλα τη καινούρια δόση ρούχα, ο χορός των δαιμόνων ήταν ο ίδιος αλλά τα νερά πολύ πιο λίγα. Το απέδωσα αόριστα, στην αλλαγή του μαγνητικού πεδίου των Πόλων και χάζεψα απ το παράθυρο του σαλονιού, το φως του απογεύματος που χάνονταν σιγά, σιγά ".
ΗΜΕΡΑ 15
Το Κεφαλάρι, λίγο μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, έπιασε να ερημώνει από κυκλοφορία. Ο Σταύρος, (ο ιατρός γείτονας που αγαπούσα να προσβάλλω), βρήκε να παρκάρει σε ένα θεοσκότεινο στενό πλάι σε ένα κλειστό θερινό σινεμά που οι ρεκλάμες απόξω του, υπόσχονταν βραδιές μεγάλων κινηματογραφικών συγκινήσεων. Τα καλύτερα, ήταν για να τα περιμένεις άλλωστε, όχι για να ρχονται. Ένιωθα την ανάγκη για ένα δυνατό ποτό σε πλαστικό με δυο πάγους. Μερικές φωνές από σκόρπιες παρέες φοιτητών που μίλαγαν, όπως πάντα, ανόητα, έσπαγαν την ησυχία εδώ και κει. Η βραδιά έξω είχε κάμποση υγρασία και ηλεκτρισμό αλλά πουθενά να τον αποθέσει. Περπατούσαμε αναζητώντας ένα μπαρ που να αντιστέκεται κάπως στον περιορισμό. Κανένα. Όλα φοβόντουσαν τον επίδοξο ρουφιάνο.
Οι γυναίκες, ορισμένες γυρνούσαν ανά δυάδες ντυμένες καλά για το τίποτα, αρωματισμένες άψογα για τον Κανένα. Οι άντρες, χώρια, καθισμένοι σε παγκάκια πλάι σε ανοιχτά περίπτερα μιλούσαν για ένα κάρο ασήμαντες υποθέσεις όπως τα αθλητικά.
Νικημένοι και παραγκωνισμένοι απ τα πάντα, έχοντας μόνο τη δουλειά τους και την ψευδαίσθηση ότι αφού ακόμα μπορούσαν να μιλάνε για μπάλα, θα ήταν τα αρχίδια τους στη θέση τους. Υπήρχε η φήμη ότι ο καιρός από απόψε το βράδι θα χαλούσε απότομα.
Το νεκρό Κεφαλάρι παραδόξως, ήταν προτιμότερο από το Ζωντανό Κέντρο.
Ένα τζιν με λίγη σόδα και 2 πάγους σε πλαστικό ήταν το δικό μου ζητούμενο για να μπορέσω να τη βγάλω απόψε καθαρή γυρνώντας ανάμεσα τους. Οι μπυρες κουτι, δε μου έλεγαν τίποτα. Δε μου έκοψε να πάρω ένα απ αυτά τα μπουκαλάκια μινιατουρες με ποτά των περιπτέρων. Δεν είχα μάτια να κοιτάξω στα επάνω ράφια τους. Δεν θα παιρνα καλό βαθμό ως νεοφώτιστος αλκοολικός".