Ο λόγος που διατηρούμε το άρθρο είναι ότι αυτό 'ισως έχει διαμοιραστεί συτα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από αναγνώστες μας, συνεπώς η διαγραφή του δεν θα συνέβαλε στην ενημέρωση των ενδιαφερομένων.
Στις 12 Μαρτίου στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με αφορμή τη διαδραστική multimedia εγκατάσταση Πικάσο: Γαλάζια και ροζ περίοδος, συνεχίζεται η σειρά διαλέξεων για τη ζωή και το έργο του Πάμπλο Πικάσο. Μέσα από το πρίσμα ενός διαφορετικού ομιλητή κάθε μήνα, εξετάζουμε πτυχές του έργου του σπουδαίου καλλιτέχνη που σημάδεψε τον 20ό αιώνα και παραμένει επίκαιρος. Την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα ο Πικάσο κινείται προς τρεις κατευθύνσεις. Ξεκινά με τη γαλάζια περίοδο (1901-1904), συνεχίζει με τη ροζ (1904-1906) για να προχωρήσει εντέλει σε ένα διαφορετικό ιδίωμα που διατυπώνεται εμβληματικά με τον πίνακα Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν (1907). Τι είναι όμως αυτό που ωθεί τον Πικάσο να αλλάξει δραστικά το ύφος του; Και είναι, άραγε, αυτή η στροφή εντελώς νέα ή συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με την προηγούμενη καλλιτεχνική του παραγωγή;
Ο Νίκος Δασκαλοθανάσης είναι καθηγητής Ιστορίας της Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει δημοσιεύσει μια μονογραφία για τον Giorgio de Chirico, ένα βιβλίο για τον ιστορικό ρόλο του καλλιτέχνη, μια μελέτη για την πρώιμη συγκρότηση της ιστορίας της τέχνης στην Ευρώπη κ.ά. Πρόσφατα μετέφρασε και επιμελήθηκε Το τραγούδι του Αριστοτέλη ή Αριστοτέλης και Φυλλίς (Αθήνα, εκδόσεις Άγρα, 2018). Έχει, επίσης, την ευθύνη της περιοδικής έκδοσης Ιστορία της Τέχνης (Αθήνα, εκδόσεις futura).
Θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα.
Είσοδος Ελεύθερη