H τελευταία έκθεση του Μουσείου της Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα είναι μία απο τις σημαντικότερες εκθέσεις που είχα την ευκαιρία να δω τα τελευταία 10 χρόνια στην πόλη καταγωγής μου, και ένας από τους λόγους που με έβγαλαν από την άνεση του σπιτιού μου στο Λονδίνο. Με την ευκαιρία είδα και πολλές άλλες εκθέσεις, ιδιωτικές ή σε δημόσια μέρη, που μου έκαναν εντύπωση. Αν η προπερσινη Documenta υποτίθεται ότι μετέτρεψε την Αθήνα σε έναν παράδεισο για "εναλλακτικούς" καλλιτέχνες, τότε η φετινή σεζόν και εκθέσεις όπως αυτή, την φτάνει σε έναν άλλο πλανήτη. Μια έκθεση που διερευνά το προκλητικό γλυπτικό έργο της Λίντα Μπενγκλίς με διάφορους τρόπους, υποστηριζόμενη από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό NEON και επιμελημένη από τον ιστορικό της τέχνης Dr. David Anfam, ενώνει 36 μοναδικές δημιουργίες της, παραπαίουσες και μαγευτικές με την υποκίνηση του ρευστού μετασχηματισμού. Επιλέγοντας προσεκτικά τα έργα, γιορτάζει το αισθησιακό υλικό που χαρακτηρίζει το έργο της Μπενγκλις, όσο και επισημαίνει τις επιρροές της απο την σύγχρονη και από την αρχαία Ελλάδα.
Μια επιλογή των "πεσμένων ζωγραφικών έργων" της Μπενγκλις, που δημιουργήθηκαν με την αποκόλληση λατέξ ή πολυουρεθάνης πάνω από το δάπεδο ή από ένα οπλισμό, βρίσκονται στο κάτω μέρος, όπως και διάφορα κηλωτικά έργα που κατασκευάζονται με θερμαινόμενο κερί μέλισσας. Αυτά τα κομμάτια απεικονίζουν τη δέσμευσή της με τη διαλεκτική του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και του Μινιμαλισμού, την οποία ακολούθως οδήγησε σε μια ονειροπαφατική, μεταμοντέρνα κατεύθυνση. Το Baby Contraband's (1969) οριζόντια σύγκλιση αυθόρμητα χυμένων στοιχείων, νέον χρωματισμένο latex αναγνωρίζει Jackson Pollock και άλλους χειρονομικούς ζωγράφους της γενιάς του. Όμως, όπου δημιουργήθηκαν στο έδαφος καμβάδες του Pollock και στη συνέχεια κρεμασμένα σε υποθετικά τοίχους με ουδέτερη γκάμα, τα έγχρωμα λατέξ του Benglis παραμένουν στο πάτωμα, επιβάλλοντας ουσιαστικά την αίσθηση του χώρου του θεατή. Και όπου η κηρώδης τετραμερής παρουσίαση του Untitled (2009), για παράδειγμα, επικαλείται την παραγωγή των ζωγράφων Color Field όπως Mark Rothko, τα πεδία του καλλιτέχνη που διασταυρώνονται εξελίσσονται σε κομμάτια οργανικά απτικά. Οι αποχρώσεις του κηρού μέλισσας του Fat Green (1993) ξεχωρίζουν από ακανόνιστους σχηματισμούς, ενώ η υδάτινη αιμορραγία του Untitled, κόκκινου, κίτρινου και μοβ, μοιάζει με μια γαγγραινή πληγή.
Η Μπενγκλίς μοιράζεται σαφώς την κατανόηση του Ηρακλείτου για τη ζωή ως συνεχή ροή, μια ιδέα που εκφράζεται στην ελληνική φράση «panta rhei». Κατά συνέπεια, στο ισόγειο της έκθεσης κυριαρχούν οι εξομοιώσεις ρευστότητας και ροής. Οι τρεις σκωτσέζικες βρύσες, τα χάλκινα τοτεμικά οργανικής ύλης, οδηγούν από το πολυφωνικό κτίριο στο αίθριο, ηρεμώντας ήσυχα το νερό, ενώ σε ένα παρακείμενο δωμάτιο ένα τρίο από πολυουρεθάνη γλυπτά (The Graces, 2003) μοιάζουν με φυσαλίδες υγρού, ημιδιαφανής μεγαλοπρέπεια. Είναι δελεαστικό να συγχέουμε μια τέτοια ροή με τη γυναικεία βιολογική εμπειρία. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια η Μπενγκλίς όταν συζητά για «πεσμένα έργα ζωγραφικής» όπως το "Baby Contraband", η έννοια της ροής της ζωής είναι μια καθαρά γυναικεία υπόθεση.
Ανακαλύψτε περισσότερα και επισκεφθείτε, ΕΔΩ.
---
NEON presents Lynda Benglis: In the Realm of the Senses at the Museum of Cycladic Art, Athens. The guest curator is the distinguished writer, critic and art historian, Dr. David Anfam. Devoted to Lynda Benglis’s highly original and prolific output in diverse media, this is the artist’s first solo museum exhibition in a country that has played a major role in her life and vision: Greece. Spanning half a century from 1969 onwards, the select survey of thirty-six sculptures – amounting to a concise retrospective – will occupy the intimate spaces of the Stathatos Mansion, displaying a wide spectrum of Benglis’s materials, imagery and ideas. Among the media are wax, bronze, aluminium, marble, latex, ceramics and glass. Find out more HERE.
Μια επιλογή των "πεσμένων ζωγραφικών έργων" της Μπενγκλις, που δημιουργήθηκαν με την αποκόλληση λατέξ ή πολυουρεθάνης πάνω από το δάπεδο ή από ένα οπλισμό, βρίσκονται στο κάτω μέρος, όπως και διάφορα κηλωτικά έργα που κατασκευάζονται με θερμαινόμενο κερί μέλισσας. Αυτά τα κομμάτια απεικονίζουν τη δέσμευσή της με τη διαλεκτική του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και του Μινιμαλισμού, την οποία ακολούθως οδήγησε σε μια ονειροπαφατική, μεταμοντέρνα κατεύθυνση. Το Baby Contraband's (1969) οριζόντια σύγκλιση αυθόρμητα χυμένων στοιχείων, νέον χρωματισμένο latex αναγνωρίζει Jackson Pollock και άλλους χειρονομικούς ζωγράφους της γενιάς του. Όμως, όπου δημιουργήθηκαν στο έδαφος καμβάδες του Pollock και στη συνέχεια κρεμασμένα σε υποθετικά τοίχους με ουδέτερη γκάμα, τα έγχρωμα λατέξ του Benglis παραμένουν στο πάτωμα, επιβάλλοντας ουσιαστικά την αίσθηση του χώρου του θεατή. Και όπου η κηρώδης τετραμερής παρουσίαση του Untitled (2009), για παράδειγμα, επικαλείται την παραγωγή των ζωγράφων Color Field όπως Mark Rothko, τα πεδία του καλλιτέχνη που διασταυρώνονται εξελίσσονται σε κομμάτια οργανικά απτικά. Οι αποχρώσεις του κηρού μέλισσας του Fat Green (1993) ξεχωρίζουν από ακανόνιστους σχηματισμούς, ενώ η υδάτινη αιμορραγία του Untitled, κόκκινου, κίτρινου και μοβ, μοιάζει με μια γαγγραινή πληγή.
Η Μπενγκλίς μοιράζεται σαφώς την κατανόηση του Ηρακλείτου για τη ζωή ως συνεχή ροή, μια ιδέα που εκφράζεται στην ελληνική φράση «panta rhei». Κατά συνέπεια, στο ισόγειο της έκθεσης κυριαρχούν οι εξομοιώσεις ρευστότητας και ροής. Οι τρεις σκωτσέζικες βρύσες, τα χάλκινα τοτεμικά οργανικής ύλης, οδηγούν από το πολυφωνικό κτίριο στο αίθριο, ηρεμώντας ήσυχα το νερό, ενώ σε ένα παρακείμενο δωμάτιο ένα τρίο από πολυουρεθάνη γλυπτά (The Graces, 2003) μοιάζουν με φυσαλίδες υγρού, ημιδιαφανής μεγαλοπρέπεια. Είναι δελεαστικό να συγχέουμε μια τέτοια ροή με τη γυναικεία βιολογική εμπειρία. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια η Μπενγκλίς όταν συζητά για «πεσμένα έργα ζωγραφικής» όπως το "Baby Contraband", η έννοια της ροής της ζωής είναι μια καθαρά γυναικεία υπόθεση.
Ανακαλύψτε περισσότερα και επισκεφθείτε, ΕΔΩ.
---
NEON presents Lynda Benglis: In the Realm of the Senses at the Museum of Cycladic Art, Athens. The guest curator is the distinguished writer, critic and art historian, Dr. David Anfam. Devoted to Lynda Benglis’s highly original and prolific output in diverse media, this is the artist’s first solo museum exhibition in a country that has played a major role in her life and vision: Greece. Spanning half a century from 1969 onwards, the select survey of thirty-six sculptures – amounting to a concise retrospective – will occupy the intimate spaces of the Stathatos Mansion, displaying a wide spectrum of Benglis’s materials, imagery and ideas. Among the media are wax, bronze, aluminium, marble, latex, ceramics and glass. Find out more HERE.