«Ο στρατάρχης Sir Alan F. Brooke, αρχηγός του Αυτοκρατορικού Επιτελείου και ο Churchill δειπνούσαν μαζί στη Βόρεια Αφρική στη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου, η μέρα ήταν ζεστή και παντού είχε μύγες. Ο Churchill σκότωσε όσες μπορούσε, όπως θα ‘κανε καθένας στη θέση του. Τότε όμως έκανε κάτι περίεργο. Όταν κόντευαν να τελειώσουν το φαγητό τους, μάζεψε όλες τις ψόφιες μύγες και τις αράδιασε στη σειρά πάνω στο τραπεζομάντηλο, σαν αριστοκράτης κυνηγός που βάζει τους άντρες του ν’ αραδιάσουν το κυνήγι για να το καμαρώσει» (Viscount Alan Βrooke, 1957)
Ο κόσμος (ο καπιταλιστικός κόσμος) ως αρχείο και μηχανισμός κατασκευής του υποκειμένου, που στρέφεται ενάντια στον εαυτό του ενεργοποιώντας μια ενόρμηση θανάτου εκδηλώνοντας το άλγος και τη λήθη. Η «παραδοξότητα» της ζωής ως μια απέραντη χρονική ρηχότητα. Το κάθε απόσταγμα της ζωής μετατρέπεται ταχύτατα, την ίδια στιγμή δηλαδή, σε αρχείο και σε μια μνήμη – λήθη. Το παρόν και το μέλλον μέσα στην κοινωνία της εργασίας και του εμπορεύματος, έχουν ήδη αρχειοθετηθεί εκμηδενίζοντας το Χρόνο.
Το μόνο που απομένει είναι το αρχείο. Όλα έχουν την τάση να προσπαθούν να συμπεριληφθούν και να γίνουν αρχείο, ένα οποιοδήποτε αρχείο, δεν έχει σημασία. Δεν νοείται τίποτα εκτός αρχείου, ότι μένει εκτός, είτε «πεθαίνει» είτε είναι ήδη νεκρό. Το ζήτημα είναι ότι και όλα όσα «σώζει» το αρχείο σαν μια «νέα» κιβωτός του Νώε, έπειτα από ελάχιστο χρόνο πέφτουν σε λήθη. Η αμφιθυμία του αρχείου διαρκεί ελάχιστα και το πρόσωπο του Ιανού που κυριαρχεί είναι αυτού του τέλους και του σκοταδιού.
Το αρχείο προσβλέπει στο κύρος και την εξουσία. Στο κύρος και την εξουσία που δίδει ο θάνατος στα πράγματα. Η αγωνία και το «πάθος» του αρχείου είναι να συμπεριλάβει «τα πάντα» ολόκληρο τον κόσμο για να ολοκληρωθεί. Και για να ολοκληρωθεί «καταπίνει» σχεδόν τα πάντα. Τα υπόλοιπα τα καταστρέφει, πραγματικά ή συμβολικά.
Διαρκεια μέχρι: 15/2,
Τρίτη - Παρασκευή 17:00 - 21:00,
Σάββατο 12:00 - 16:00