Palais de Tokyo Installation |
Το ίδρυμα Takis -Κέντρο Τεχνών και Επιστημών σημειώνει σε ανακοίνωση του που δημοσιοποιήθηκε σήμερα το πρωί: Με βαθιά θλίψη το Ίδρυμα Τάκις ανακοινώνει την απώλεια του διεθνούς γλύπτη Παναγιώτη Βασιλάκη, γνωστό ως Takis. Ένας αληθινός πρωτοπόρος, επαναστάτης και θρύλος. Θα μείνει για πάντα αλησμόνητος. Ένα παραγωγικό και δημιουργικό μυαλό, του οποίου η εφευρετικότητα, το πάθος και η φαντασία ήταν αστείρευτα, ο Τάκις διερεύνησε πολλούς καλλιτεχνικούς και επιστημονικούς ορίζοντες, όπως μεταξύ άλλων τη μουσική και το θέατρο, και επαναπροσδιόρισε τα όρια στην σύγχρονη τέχνη. Χάρη στην πολυδιάστατη δημιουργική ιδιοφυΐα του, τη γενναιοδωρία του και την εξαιρετική του διαίσθηση, ο Τάκις ήταν μπροστά από την εποχή του, γεγονός που συνέβαλε στη διεθνή του επιτυχία. Σήμερα, χάσαμε όλοι ένα εξαιρετικό πνεύμα. Το Ίδρυμα Τάκις εκφράζει στα μέλη της οικογένειά του, στους συγγενείς και τους φίλους του τα βαθύτατα συλλυπητήριά του. Ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που μπορούμε να αποτίσουμε σήμερα είναι να συνεχίσουμε να ακολουθούμε το οραματιστικό του μονοπάτι, όπου -παραθέτοντας τα λόγια του Τάκι- «όλα είναι μυαλό και κίνηση», έτσι ώστε να διαιωνιστεί η μοναδική του κληρονομιά. Σας ευχαριστούμε που σέβεστε την ιδιωτικότητα που απαιτείται σε μια τέτοια στιγμή.
Ο Τάκις (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Παναγιώτη Βασιλάκη, 29 Οκτωβρίου 1925 -9 Αυγούστου 2019) ήτανΈλληνας γλύπτης. Συγκαταλέγεται στους κυριότερους εκπροσώπους της σύγχρονης εικαστικής σκηνής και της κινητικής τέχνης στην οποία υπήρξε πρωτοπόρος, τόσο εξαιτίας των υλικών και των τεχνικών που χρησιμοποίησε όσο και λόγω των ιδεών που μετέδωσε. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, έζησε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια, που σημαδεύτηκαν από την πείνα και τη φυλάκιση στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το 1946 ξεκίνησε τη μακρόχρονη καλλιτεχνική του πορεία, φτιάχνοντας τα πρώτα του γλυπτά σε γύψο. Η τέχνη των κυκλαδικών ειδωλίων και της αρχαϊκής εποχής, αλλά και η γνωριμία του με τη γλυπτική του Αλμπέρτο Τζακομέττι αποτέλεσαν τις πηγές της έμπνευσής του σε μια σειρά μορφών από σύρμα, ύφασμα και γύψο. Το 1954 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ξεκίνησε τη σειρά με τα Σινιάλα, τα κινητικά γλυπτά που παράγουν μουσικούς ήχους καθώς χτυπούν μεταξύ τους με την πνοή του ανέμου, που ήταν και τα πρώτα έργα του με τα οποία κέρδισε την προσοχή σημαντικών ανθρώπων του χώρου της τέχνης. Το 1959 παρουσίασε στη γκαλερί της Iris Clert τα πρώτα Τηλεμαγνητικά γλυπτά, που δημιούργησε εκμεταλλευόμενος τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κάνοντας έτσι αισθητή την αόρατη ενέργεια που περιβάλλει το σύμπαν. Τα Τηλέφωτα, που ήταν η σειρά έργων που ακολούθησε, βασ΄θζονται στην ηλεκτρομαγνητισμό. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η μακρόχρονη συνεργασία του με τον Αλέξανδρο Ιόλα, που παρουσίασε στη γκαλερί του την πρώτη ατομική έκθεση του Τάκι στη Νέα Υόρκη. Την περίοδο 1968-1969, προσκεκλημένος του M.I.T., δημιούργησε τα πρώτα Υδρομαγνητικά γλυπτά, ενώ από το 1965 είχε ξεκινήσει τη σειρά των Μουσικών γλυπτών, στα οποία ο μουσικός ήχος παράγεται από την τυχαία κίνηση των μαγνητών. Η έρευνά του προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίστηκε με τη δημιουργία μουσικών δωματίων, καθώς και μουσικών και χορογραφικών δρώμενων, με αποκορύφωμα τη μετατροπή του υδραγωγείου της πόλης Beauvais το 1992 σε ένα τεράστιο μουσικό γλυπτό. Το 1974 άρχισε να χυτεύει σε καλούπι ανδρικά και γυναικεία σώματα, τα πρώτα μιας σειράς ερωτικών γλυπτών. Το 1999, στην έκθεση Takis Millennium, παρουσίασε για πρώτη φορά Φωτοβολταϊκά γλυπτά. Στην εκθεσιακή του δραστηριότητα περιλαμβάνονται επίσης συμμετοχές σε μεγάλες ομαδικές διοργανώσεις, όπως η Documenta στο Κάσσελ το 1977, η έκθεση Ο αιώνας του Κάφκα στο Centre Georges Pompidou το 1984, καθώς και η εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1995. Το 1985 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στη Μπιενάλε του Παρισιού και το 1988 με το Μεγάλο Εθνικό Βραβείο Γλυπτικής της Γαλλίας.
Εξάλλου, ο καλλιτεχνης ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και το θέατρο. Το 1973 σχεδίασε τα σκηνικά για το μπαλέτο Έλευσις στο Εθνικό Φεστιβάλ της Ολλανδίας και το 1983 τα σκηνικά για την Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Συνεργάστηκε με τον Κώστα Γαβρά στη μουσική επένδυση για την ταινία Section Speciale. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και το 1993 ίδρυσε το Κέντρο Τεχνών και Επιστημών στο Γεροβουνό της Αττικής. Το 2000 τοποθέτησε στους Δελφούς το Hommage a Apollon, ένα τεράστιο κινητικό γλυπτό που στηρίζεται στη φωτοβολταϊκή ενέργεια και είναι το μεγαλύτερο γλυπτό του σε δημόσιο χώρο στην Ελλάδα.