Η Caroline Vyzas είναι µια αρχιτέκτων ζωγραφικών συνοικισµών που διακλαδώνονται πάνω στο χαρτί µε το θρασύ ξεχείλισµα πουµπορεί να επιδείξειµόνο η φύση. Σαν µια Πυθία που εισέπνευσε τις αναθυµιάσεις του οράµατός της, η καλλιτέχνις αφήνεται σε µια ολόψυχη αναµετάδοση της πληροφορίας, χτίζοντας συνεπαρµένη όσα ονειρεύτηκε. Όµως η ζωγραφική αυτή χρησµοδότηση δεν έχει µεγάλη ανάγκη µετάφρασης, είναι ολόφωτο το περιεχόµενό της και εύγλωττο το µήνυµά της... ...Ποιοι επισκέπτονται αυτές τις πόλεις; Ποιοι ζουν σ’ αυτές; Σίγουρα όχι οι κάτοικοι µιας υπερκινητικής µεγαλούπολης σαν του Stuart Davis, Αµερικανού καλλιτέχνη των µέσων του 20ου αιώνα, που (µε έναν ανάλογο αν και εντελώς διαφορετικό τρόπο) στοίβαξε τις πόλεις του πάνω στη µουσική. Εκεί είχαµε jazz θεµέλια, ποπ πλακάτα χρώµατα, καθαρές γραµµές. Εδώ, στα έργα της Vyzas, ο διάλογος µε τα πρότυπά της, όπως ο παραµυθάς Marc Chagall, γίνεται πάνω σε διαφορετικό µουσικό τόνο. Θεµέλιο θα µπορούσε να είναι εδώ ο Χατζιδάκις, ενώ τα χρώµατα είναι κάθε άλλο παρά φρενήρη. Εδώ ο εξπρεσιονισµός συναντά την εντύπωση. Τα χρώµατα είναι γλυκά, όχι όµως σε σηµείο να µελώνουν. Δεν γίνονται ένα µε το ηλιοβασίλεµα, αντιστέκονται µε την αρωγή των παιχνιδιάρικων γραµµικών σχεδίων που σπιθίζουν. Η ζωγραφική της Vyzas επιφυλάσσει νότες χαράς µέσα σε ένα νοσταλγικό πεντάγραµµο, οι οποίες γράφονται µε κέφι, χορευτική διάθεση και υγιή παιδικότητα... ...Συνδιαλέγεται τόσο µε τις αφαιρετικές µορφές του Keith Haring, όσο και µε τις καµπυλωτές φιγούρες της Niki de Saint Phalle, µόνο που έχει πάντα τα χέρια ανοιχτά και ψηλά. Τα ανοιχτά χέρια του εξασφαλίζουν την πτήση, το κολύµπι, τον χορό, τον χαιρετισµό. Ίσως πάλι να πρόκειται για µια στάση ικεσίας– δεν είναι λίγες οι φορές που σφραγίζεται στο χαρτί σαν να ήταν τάµα... ...Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ σε ένα µοτίβο που πάντα µε ενθουσιάζει και δεν είναι άλλο από το Βάζο. Το δοχείο που περιµένει µια άφιξη. Το δοχείο που προσποιείται ότι είναι ο φυσικός τόπος, ενώ το περιεχόµενό του φιλοξενείται ξεριζωµένο. Τα δοχεία της Caroline Vyzas εµφανίζονται συστηµατικά. Άδεια ή γεµάτα, αρχαία αγγεία ή σύγχρονες καράφες. Υπάρχει όµως και ένα βάζο µοναδικό: είναι γεµάτο κλαδιά που θάλλουν και στην κάτω µεριά συµβαίνει κάτι απρόσµενο και σπάνια απεικονισµένο - ξεπροβάλλουν ρίζες. Οι ρίζες του φιλοξενούµενου φυτού δεν έχουν κοπεί, θάλλουν κι αυτές, διαπερνούν το αντικείµενο και απλώνονται στη βάση της πόλης. Η γραµµή της ζωής συνεχίζεται δυναµικά απαξιώνοντας την στενωπό της καθηµερινότητας µε το φυσικό της ξεχείλισµα. Ανθρωπάκια, φυλλωσιές, σπίτια, βότσαλα και µατιές, ριζώνουν και επαυξάνουν.
Το κείμενο της επιμέλειας υπογράφει η Μαρία Γιαγιάνου.
Διάρκεια έκθεσης: 2 Αυγούστου - 8 Σεπτεμβρίου
Τόπος: Αντίλαλος coffee, books & attic, Φρ. Παξιμάδη & Αφεντούλη, Τήνος
