Από το 1960 και εξής, ο ζωγράφος σταδιακά απομακρύνεται από τη βυζαντινή παράδοση και τον Κόντογλου, στην προσπάθεια για άρθρωση μιας προσωπικής εικαστικής γραφής. Από το 1975 και εξής, η τέχνη του Κοψίδη, που μένει πάντοτε παραστατική, εμπνέεται από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό και ειδικά από το κίνημα του υπερρεαλισμού. Την περίοδο εκείνη χρονολογείται και ο σημαντικότερος, ίσως, κύκλος πινάκων σε ολόκληρη την εργογραφία του Κοψίδη: η σειρά με τα τοπία του Λαυρίου. Το Λαύριο είναι για τον καλλιτέχνη ένας τόπος ιστορίας, μνήμης και ανθρώπινου μόχθου, που ελέω της τεχνολογίας και των μεταλλίων μεταμορφώνεται σε ένα τοπίο βιομηχανικό. Μέσα από τα τοπία του Λαυρίου, ο Κοψίδης στρέφεται προς τον υπερρεαλισμό, συνδυάζοντας σύμβολα και εικόνες που δίνουν ένα μαγικό περιβάλλον. Τότε, ο ζωγράφος θα αρχίσει να στρέφεται προς τα παιδικά του χρόνια και την ανάμνηση της Λήμνου. Μνήμες της παιδικής ηλικίες μπερδεύονται με οράματα και όνειρα, η Λήμνος μετατρέπεται σε τοπίο φανταστικό, ονειρικό, γεμάτη τέρατα της φαντασίας.
Στην έκθεση παρουσιάζονται επίσης έντυπα (βιβλία εικονογραφημένα από τον Κοψίδη, άλλα γραμμένα από τον ίδιο και διακοσμημένα από το χέρι του, συλλογές διηγημάτων όπου κυρίαρχη θέση κατέχει η Λήμνος) αλλά και λιγοστό αρχειακό/φωτογραφικό υλικό που εστιάζει στη σχέση του καλλιτέχνη και λογοτέχνη με τη Λήμνο.
Την έκθεση συνοδεύει κατάλογος με κείμενα των Ράλλη Κοψίδη, Άσπας Αρώνη-Κότσαλη , Δημήτρη Λούσκου και Σπύρου Μοσχονά.
Επιμέλεια Έκθεσης: Σπύρος Μοσχονάς
Η έκθεση διαρκεί εως και τις 20 Σεπτεμβρίου 2019.
Ώρες λειτουργίας: 10:00-14:00, 19:00-21:00 | Τρίτη κλειστά
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα της Πινακοθήκης ΕΔΩ.