Ανάμεσα στα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του 20ού αιώνα ο Μάης του ’68 έχει, αναμφίβολα, μία ξεχωριστή θέση. Η σημασία του δεν εξαντλείται στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ ή τις τομές που επέφερε στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία. Ούτε συνιστά την εκδίπλωση μιας κοσμοθεωρίας στον πολιτικό στίβο. Είναι πρώτα από όλα μια εξέγερση της νεολαίας ενάντια στον κομφορμισμό – τις ποικίλες κοινωνικές συμβάσεις που υπονομεύουν τα όνειρά της για τη ζωή και καταπνίγουν τον αυθορμητισμό της. Παρά τη σύγχυση και τους ιδεολογικούς ακροβατισμούς, η φοιτώσα νεολαία που ξεχύθηκε στους δρόμους του Παρισιού τον Μάη του ’68 αναζητούσε την αυτοπραγμάτωσή της μέσα από ένα συλλογικό όραμα για την αλλαγή της κοινωνίας. Ο αριστερισμός της, στις διάφορες ακραίες του εκφάνσεις –είτε ως τροτσκισμός είτε ως μαοïσμός είτε ως καταστασιακός αναρχισμός– ήταν απλώς ο ιδεολογικός μανδύας κάτω από τον οποίο κρυβόταν κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικό: ο πόθος της νιότης για το ιδεώδες και η άρνηση του συμβιβασμού της με την πραγματικότητα των ταξικών διαχωρισμών και των διακρίσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Από αυτή την άποψη ο Μάης του ‘68 επαναπροσδιορίζει το περιεχόμενο της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφωσύνης που προβάλλονται ως καταστατικές αρχές της νεωτερικότητας ήδη από την επανάσταση του 1789. Με την «αυθάδεια» και το πνεύμα του αντιλογίας μας υποχρεώνει να αναστοχαστούμε την πορεία του σύγχρονου πολιτισμού, στον οποίο βαραίνουν καταθλιπτικά η λατρεία της δύναμης, ο ατομικισμός και ο επιδεικτικός πλούτος. Πενήντα χρόνια μετά, ο γαλλικός Μάης μας αγγίζει σαν μία λεπτή αύρα δροσιάς. Τα συνθήματά του, όπως «απαγορεύεται το απαγορεύεται», «γίνε ρεαλιστής: ζήτα το αδύνατο» ή «η φαντασία στην εξουσία» αποτελούν έκφραση ενός ιδεαλισμού που τρέφεται από τις πιο δυνατές ρίζες της ανθρωπιστικής παράδοσης της Ευρώπης – τον «Επιτάφιο» του Περικλή, την πλατωνική Πολιτεία και την Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού-Χριστού• ενός ιδεαλισμού που εγγράφεται στον γενετικό κώδικα των λαών της Γηραιάς Ηπείρου και υπαγορεύει τη στράτευσή τους στον αγώνα για την επιβολή της δικαιοσύνης ενάντια σε κάθε λογής κοινωνικούς αποκλεισμούς και ιδιοτελή συμφέροντα. Ο απόηχος από τις φωνές των διαδηλωτών στα Ηλύσια Πεδία, το Καρτιέ Λατάν και τη Βαστίλλη δεν έχει σβηστεί ακόμα: «Nous irons jusqu’ au bout»!
Στη στρογγυλή τράπεζα συμμετέχουν ο καθηγητής Φιλοσοφίας ΑΠΘ, κ. Σωκράτης Δεληβογιατζής («Φιλοσοφικές συσσωματώσεις και Μάης του ‘68» ), ο αν. καθηγητής Κοινωνιολογίας ΑΠΘ, κ. Κων/νος Κωτσιόπουλος («Μάης του ’68: μια κοινωνικο-πολιτική θεώρηση», ο αν. καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ, π. Χρήστος Φιλιώτης-Βλαχάβας («Ο Μάης του ’68 και η Καθολική Εκκλησία») και η εικαστικός, κ. Ζωή Τσιάμη («Λόγος, εικόνα & ιδεολογία στον γαλλικό Μάη: η περίπτωση των αφισών»). Συντονίζει ο επ. καθηγητής Φιλοσοφίας ΑΠΘ, κ. Κων/νος Μποζίνης. Πριν από την έναρξη της στρογγυλής τράπεζας θα απευθύνει χαιρετισμό ο Γάλλος Πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, κ. Philippe Ray.
Στα πλαίσια του αφιερώματος στον Μάη του ’68 θα προβληθεί, επίσης, η ταινία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ «Η Κινέζα» (ώρα 16:30΄). Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Συνεδριάσεων του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, Λεωφόρος Στρατού 2Α, και είναι ελεύθερη για το κοινό.