Το Νοέμβριο έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε στο φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης την ενδιαφέρουσα δουλειά της νεαρής παραστατικής ζωγράφου από την Αθήνα. Με έργο καθαρά ανθρωποκεντρικό και μερικές εξαιρέσεις με εξαιρετικά τοπία, η Νίνα Παναγοπούλου εντυπωσιάζει τον θεατή με τις εξπρεσσιονιστικές γραφές της. Η συνέντευξη θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε τον άνθρωπο· τα έργα κρατούν την μυσταγωγία τους και θα αποκαλυφθούν με προσωπική επαφή σε όποιον τα συναντήσει από τις 23 Νοεμβρίου στην Myrό Gallery που εγκαινιάζεται η έκθεση. Να είστε εκεί.
Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
Από μικρή που με θυμάμαι ζωγράφιζα, ίσως ήταν μια γενικότερη ανάγκη μου από τη νεαρή ηλικία να φτιάχνω κάτι από το τίποτα που έβρισκα, μια αφορμή την πρόταση της δασκάλας μου Μαριάνθης στο Saint Josef στο δημοτικό που μου ζήτησε να διακομίσω την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου με ζωγραφιές ή το γεγονός ότι έμπαινα στο εργαστήριο του πατέρα μου που έφτιαχνε κατασκευές ως φυσικός ώστε έβρισκα κομμάτια από καλώδιο και πένσες για να παίξω, το γενικότερο περιβάλλον όπου είχα την ευκαιρία να μπαίνω σε εργαστήρια ζωγραφικής και να παρατηρώ καθώς και το τραγούδι το οποίο αναλωνόμουν σε οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο έμπαινα. Την ίδια εποχή η ενασχόληση μου με το πιάνο σε ηλικία 6,5 χρονών στο ωδείο και αργότερα στο Μουσικό σχολείο της Παλλήνης βοήθησε. Κάπου εκεί άρχισε να ξεκαθαρίζει μέσα μου εάν θέλω να γίνω μουσικός ή ζωγράφος.
Θεματογραφικά που κινούνται τα έργα σου;
Τα έργα μου θεματογραφικά πάντα επηρεάζονται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι. Είμαστε ένας δέκτης ερεθισμάτων από το τι βρίσκεται γύρω μας. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στην Σχολή Καλών Τεχνών και εκεί και έπειτα στην Αγγλία στο University of the Creative Arts/ Canterbury παρόλα αυτά πιο πολλά συνειδητοποίησα στα ταξίδια. Με απασχόλησε αρκετά το τοπίο γι' αυτό και πήγα στην Ιρλανδία για τα χρώματα και τη δυναμική του τοπίου. Στην Ελλάδα επικεντρώνομαι πιο πολύ στην φιγούρα και στην παραστατική ζωγραφική. Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εμπνέομαι και με αντιπροσωπεύει ο ρεαλισμός, αλλά τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία παραμένουν στην ζωγραφική μου.
Ως προς τα μέσα/υλικά αποτύπωσης έχεις πειραματιστεί/πειραματίζεσαι;
Το κυρίως μέσο αποτύπωσης που χρησιμοποιώ είναι η ελαιογραφία καθώς με απασχολούσε πάντα η χημεία της. Τοπία ζωγράφισα εκ του φυσικού κυρίως, έξω, συνεπώς, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών στο τοπίο χρησιμοποίησα και ακρυλικά και το αγαπημένο μέσο για τα σκίτσα μου είναι το μελάνι.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις θέσει στον εαυτό σου ως ζωγράφος;
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ίσως στον πίνακα, στον οποίο καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να σβήσω, αλλά να συνεχίσω πάνω του και ξανά πάνω του μέχρι να μπω στο επόμενο στάδιο της ζωγραφικής μου. Εάν αποφασίσεις να ασχοληθείς με τη ζωγραφική, δεν υπάρχει τέλος, και είναι δυσκολότερο λόγω της ιστορίας, που, κάποιες φορές, την αντιλαμβάνεσαι σαν βαρύ φορτίο. Μια ακόμα πρόκληση στο παρελθόν ήταν η ανάγκη να ταξιδέψω για να δω τον ατλαντικό ωκεανό, να μάθω να επικοινωνώ σε διαφορετικές γλώσσες ώστε μέσω αυτού να αλλάξει η αντίληψη μου για τα μεγέθη και να ανακαλύψω το χρώμα.
Τι να περιμένουμε να δούμε στην έκθεση σου “Ανθρώπινα” στην Myrό Gallery;
Θα δείτε μια σειρά πινάκων με τεχνική ελαιογραφίας χρονικά τοποθετημένη από το τέλος του 2015 μέχρι το 2017 βασισμένη στη προσωπογραφία και στο θέμα του ανθρώπινου πόνου, του έρωτα και της κάθαρσης.
Από ποιούς ζωγράφους και άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και
έκφανση των Τεχνών θα έλεγες ότι έχεις επιρροές;
Θα θεωρούσα ότι επηρεάζομαι από καλλιτέχνες που θαυμάζω και με συγκινούν, όπως ο γλύπτης Μανώλης Χαλεπάς, ο Gerhard Richter, η Pipilotti Rist, ο Fabian Marcaccio και από Έλληνες ζωγράφους μου αρέσει πολύ ο Λύτρας. Στο θέμα της προσωπογραφίας επηρεάζομαι αρκετά από τον Oscar Kokoschka.
Επιδιώκεις συνέργειες με άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες, και την αλληλεπίδραση που
μπορούν αυτές να επιφέρουν;
Θεωρώ ότι καλό είναι να βγαίνουν οι καλλιτέχνες από τα εργαστήρια τους και να αλληλεπιδρούν με άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες. Άλλωστε είναι σημαντικό ο δημιουργός να ξεπεράσει το “Έγω” του και η αλληλεπίδραση με άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες μπορεί να βοηθήσει σε αυτό. Στην εποχή μας κυριαρχεί η έννοια του Community Project, αλλά πραγματικά δυνατά αποτελέσματα βγαίνουν με την καλή συνεργασία και την εγκεφαλική επικοινωνία.
Υπάρχουν άλλα είδη τέχνης ή παραγωγής πολιτιστικού περιεχομένου (κινηματογράφος,
πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, μουσική, κλπ) που σε επηρεάζουν ή/και σε προκαλούν να
συνδιαλεχθείς μαζί τους στο έργο σου;
Επηρεάζομαι αρκετά από τον τομέα της μουσικής και του κινηματογράφου. Επιδιώκω συνεργασία, όπως αντίστοιχα έχει συμβεί στο παρελθόν με καλλιτέχνες άλλων τομέων, κυρίως μουσικούς και χορευτές διότι το ένα μέσο τροφοδοτεί το άλλο. Στην δημιουργία ενός βίντεο μου συνεργάστηκα με την τσελίστρια Lioba Petrie με την οποία ηχογραφήσαμε κομμάτι το οποίο πήγαινε παράλληλα με την εικόνα, η προβολή έγινε κάτω από γέφυρα και από τις εικόνες του βίντεο δημιούργησα ένα πίνακα, όπως ακριβώς έκανα και με μια πειραματική performance μου στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου της Αγγλίας. Θαυμάζω τους μουσικούς διότι σκέφτονται ομαδικά και επικοινωνούν την δουλειά τους διαφορετικά στο χρόνο.
Συχνά διαχωρίζεται από ορισμένους καλλιτέχνες η εμπορικότητα, η πώληση των έργων
τους, από την αποδοχή του κοινού, σα να ήταν δύο ξέχωρα και διαφορετικά πράγματα. Θεωρείς
την εμπορικότητα ως μέτρο επιτυχίας και αποδοχής της δουλειάς σου ή απλώς είναι μία
αναγκαία παράμετρος βιοπορισμού;
Δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός. Σίγουρα πολλά εξαρτώνται από το κοινό, το μορφωτικό επίπεδο και η έννοια ότι η Τέχνη είναι για ολίγους γιατί είναι εγκεφαλική μόνο, δεν συγκινεί αλλά σοκάρει. Το κοινό πλέον με την χρήση του διαδικτύου δεν είναι δυνατόν να είναι περιορισμένο, ωστόσο ο κορεσμός από εικόνες σε αυτό και η χρήση της φωτογραφίας μπερδεύει τα πράγματα. Η εμπορικότητα είναι ένα μέτρο επιτυχίας διότι μπορεί να σε ωθήσει να συνεχίσεις αυτό που κάνεις, εφόσον είσαι συνειδητός και αφοσιωμένος σε αυτό, ειδικά στην Ελλάδα όπου το κράτος δεν υποστηρίζει επιτυχώς τους καλλιτέχνες όσο θα έπρεπε και τους ωθεί να αλλάξουν επάγγελμα.
Αν ένας έφηβος σου πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβούλευες να
προσέξει/κάνει;
Εάν ήθελε να γίνει εικαστικός σε σχολείο θα του πρότεινα να ανακαλύψει εάν είναι σωστός παιδαγωγός. Εάν ήθελε να αφοσιωθεί στην τέχνη θα του έλεγα οτι θα πεινάσει και οτι πρώτα από όλα θα πρέπει να μάθει τεχνικές σωστά και να μην επαναπαυθεί στην ημιμάθεια. Να μην παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του αλλά αυτό που θέλει να κάνει και εάν αυτό είναι καλό θα το διαπιστώσει ο ίδιος στην πορεία.
Σύντομο ΒιογραφικόΗ Νίνα Παναγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Πήρε μαθήματα σχεδίου στα εργαστήρια του Τίμου Μπατινάκη και του Μιχάλη Βελούδιου. Είναι απόφοιτος Μεταπτυχιακού στις καλές τέχνες απο το Πανεπιστήμιο της Αγγλίας University for the Creative Arts στο Ηνωμένο Βασίλειο της Αγγλίας. Έζησε στην Αγγλια και στην Ιρλανδία, οπου παρήγε καλλιτεχνικό έργο. Πολλά απο τα έργα της τα οποία δημιουργήθηκαν σε καλλιτεχνικα residencies περιλαμβάνουν τοπία της Ιρλανδιας. Σπούδασε μουσική για 13 χρόνια, συμμετειχε σε χορωδίες, κλασσικο τραγουδι και πιάνο. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο της Αγγλίας (London, Faversham, Canterbury,στην Ιρλανδία (Dublin,Galway, στην Ελλάδα και στην Βόρειο Ιρλανδία με την πρώτη της Ατομική Έκθεση στο Belfast/Crescent Arts Centre/Dickon Hall Gallery. Υπήρξε μέλος και συντονιστης καλλιτεχνικών οργανισμών στο εξωτερικό και καλλιτεχνικών ομάδων στo BLOCK T, Malborough Studios, MART, Centre for Creative Practices στην Ιρλανδία. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος στην κατηγορία της Ζωγραφικής.