Τρίτη 20 Ιουνίου 2017 - Την Πέμπτη 15 Ιουνίου παρουσίασε στο φιλότεχνο κοινό η Μαρία Δημητριάδη θα στην Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης την έκθεση “Τα Καλύτερα 2016 – 2017 ”. Πρόκειται για μια επιλογή των καλύτερων έργων που εκτέθηκαν την περίοδο αυτή . Η έκθεση θα διαρκέσει μεχρι τον Οκτώβριο 2017.
Η Έλλη Κουτσουκέλλη εκθέτει έργα από κάρβουνο σε χαρτί μεγάλων διαστάσεων, τα οποία κινούνται ανάμεσα στην αναπαράσταση και στην ανεικονικότητα. Γραμμές μιας ακατάπαυστης, σχεδόν αυτόματης, γραφής αποτυπώνουν δαιδαλώδεις διαδρομές του χεριού που με τα ίχνη τους στο λευκό χαρτί περιγράφουν ανεξερεύνητα τοπία του νου.
Η Κουτσουκέλλη ζωγραφίζει εικόνες άχρονες, που η αναφορά τους σε μια νοητή τοπιογραφία δεν γίνεται μέσα από μια απεικονιστική διαδικασία αλλά προκύπτει εκ των υστέρων, μέσα από την ίδια τη ζωγραφική πράξη. Για τον λόγο αυτό τα φυλλώματα, τα βουνά, τα νερά, τα βράχια μοιάζει εδώ να αναδύονται μέσα από το ασυνείδητο και να σαρώνονται από ροές εσωτερικές, που μετασχηματίζουν μνήμες τοπίων σε αρχετυπικές εικόνες τόπων πνευματικών.
Η Βαρβάρα Λιακουνάκου παρουσιάζει μια ενότητα έργων μεγάλων διαστάσεων από λάδι με λαδοπαστέλ, και έργων σε χαρτί με στιλό μελάνης. Η ζωγραφική της κινείται εδώ ανάμεσα στο ασπρόμαυρο και στο έντονο χρώμα, ανάμεσα σε γλυπτικές μορφές και δονούμενες γραμμές, επιχειρώντας να ενώσει λάδια και σχέδια σε μια αμφίδρομη δημιουργική διαδικασία και αισθητική. Οι συνήθως δυαδικές μορφές της, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, αναδύονται από ένα φόντο μονοχρωματικό και προκύπτουν από τον τρόπο χειρισμού του χώρου και του φωτός. Χωρίς να αθροίζονται, τα ζευγάρια της μεταμορφώνονται σε ενιαίους όγκους, σε συμπλέγματα αδιαχώριστα, δοκιμάζοντας κάθε φορά να αποδώσουν στον μονολιθικό εναγκαλισμό τους το πλήρες και το αδιάσπαστο μέσα από τους μηχανισμούς μιας ένωσης τόσο ζωγραφικής όσο και ψυχικής.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης εκθέτει ζωγραφικά έργα , μεγάλων διαστάσεων, που απεικονίζουν καλοκαιρινά τοπία στα οποία απουσιάζει η ανθρώπινη μορφή. Κτίσματα, σημαδούρες , σημάδια, πατημασιές και διάφορα ίχνη στην άμμο είναι όμως τα στοιχεία που την υποδηλώνουν. Η απουσία του ανθρώπου στις ζωγραφικές επιφάνειες καθιστούν την συγκεκριμένη εικονογραφία αμφίσημη. Είναι τελικά αυτοί τόποι αναψυχής και διασκέδασης ή κάτι άλλο πιο ανησυχητικό έχει συμβεί εκεί;
Ο Γιάννης Κονταράτος στη νέα αυτή σειρά έργων του, εγκαταλείπει εν μέρει την ελλειπτικότητα και τη συγκρατημένη χρωματική γκάμα δίνοντας έμφαση σε αφηγηματικά στοιχεία, στα οποία ενεργό ρόλο παίζει η χρήση του σαφώς καθορισμένου περιγράμματος των μορφών και το καθαρό χρώμα. Απρόσωπες ανθρώπινες φιγούρες αντικρίζουν ή αποστρέφονται η μία την άλλη σε ακαθόριστη μεταξύ τους σχέση, ενώνονται ή προβάλλουν μέρος μόνο των σωμάτων τους. Η αμφισημία και η θεματική απροσδιοριστία εντείνει την αινιγματική υπόσταση των έργων και εναπόκειται στον θεατή να διακρίνει τα όρια μεταξύ δράματος και ειρωνείας και να αποφασίσει αν τα διαγραφόμενα σώματα δρουν ή στέκονται απαθή, μας παρατηρούν ή μας απευθύνονται.
Η Έλλη Κουτσουκέλλη εκθέτει έργα από κάρβουνο σε χαρτί μεγάλων διαστάσεων, τα οποία κινούνται ανάμεσα στην αναπαράσταση και στην ανεικονικότητα. Γραμμές μιας ακατάπαυστης, σχεδόν αυτόματης, γραφής αποτυπώνουν δαιδαλώδεις διαδρομές του χεριού που με τα ίχνη τους στο λευκό χαρτί περιγράφουν ανεξερεύνητα τοπία του νου.
Η Κουτσουκέλλη ζωγραφίζει εικόνες άχρονες, που η αναφορά τους σε μια νοητή τοπιογραφία δεν γίνεται μέσα από μια απεικονιστική διαδικασία αλλά προκύπτει εκ των υστέρων, μέσα από την ίδια τη ζωγραφική πράξη. Για τον λόγο αυτό τα φυλλώματα, τα βουνά, τα νερά, τα βράχια μοιάζει εδώ να αναδύονται μέσα από το ασυνείδητο και να σαρώνονται από ροές εσωτερικές, που μετασχηματίζουν μνήμες τοπίων σε αρχετυπικές εικόνες τόπων πνευματικών.
Η Βαρβάρα Λιακουνάκου παρουσιάζει μια ενότητα έργων μεγάλων διαστάσεων από λάδι με λαδοπαστέλ, και έργων σε χαρτί με στιλό μελάνης. Η ζωγραφική της κινείται εδώ ανάμεσα στο ασπρόμαυρο και στο έντονο χρώμα, ανάμεσα σε γλυπτικές μορφές και δονούμενες γραμμές, επιχειρώντας να ενώσει λάδια και σχέδια σε μια αμφίδρομη δημιουργική διαδικασία και αισθητική. Οι συνήθως δυαδικές μορφές της, σχεδόν σε φυσικό μέγεθος, αναδύονται από ένα φόντο μονοχρωματικό και προκύπτουν από τον τρόπο χειρισμού του χώρου και του φωτός. Χωρίς να αθροίζονται, τα ζευγάρια της μεταμορφώνονται σε ενιαίους όγκους, σε συμπλέγματα αδιαχώριστα, δοκιμάζοντας κάθε φορά να αποδώσουν στον μονολιθικό εναγκαλισμό τους το πλήρες και το αδιάσπαστο μέσα από τους μηχανισμούς μιας ένωσης τόσο ζωγραφικής όσο και ψυχικής.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης εκθέτει ζωγραφικά έργα , μεγάλων διαστάσεων, που απεικονίζουν καλοκαιρινά τοπία στα οποία απουσιάζει η ανθρώπινη μορφή. Κτίσματα, σημαδούρες , σημάδια, πατημασιές και διάφορα ίχνη στην άμμο είναι όμως τα στοιχεία που την υποδηλώνουν. Η απουσία του ανθρώπου στις ζωγραφικές επιφάνειες καθιστούν την συγκεκριμένη εικονογραφία αμφίσημη. Είναι τελικά αυτοί τόποι αναψυχής και διασκέδασης ή κάτι άλλο πιο ανησυχητικό έχει συμβεί εκεί;
Ο Γιάννης Κονταράτος στη νέα αυτή σειρά έργων του, εγκαταλείπει εν μέρει την ελλειπτικότητα και τη συγκρατημένη χρωματική γκάμα δίνοντας έμφαση σε αφηγηματικά στοιχεία, στα οποία ενεργό ρόλο παίζει η χρήση του σαφώς καθορισμένου περιγράμματος των μορφών και το καθαρό χρώμα. Απρόσωπες ανθρώπινες φιγούρες αντικρίζουν ή αποστρέφονται η μία την άλλη σε ακαθόριστη μεταξύ τους σχέση, ενώνονται ή προβάλλουν μέρος μόνο των σωμάτων τους. Η αμφισημία και η θεματική απροσδιοριστία εντείνει την αινιγματική υπόσταση των έργων και εναπόκειται στον θεατή να διακρίνει τα όρια μεταξύ δράματος και ειρωνείας και να αποφασίσει αν τα διαγραφόμενα σώματα δρουν ή στέκονται απαθή, μας παρατηρούν ή μας απευθύνονται.