Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016 - Η Γκαλερί Cube, παρουσιάζει την καινούρια δουλειά του Γιάννη Χρηστάκου, στην ατομική του έκθεση με τίτλο “Ουτοπικές Τοπογραφίες”, που λειτουργεί σαν συνέχεια και εξέλιξη της δουλειάς του, η οποία παρουσιάστηκε στην Cube με τίτλο “Αυτός δεν είναι ο κόσμος μου” (Μάρτιος 2012). Ο Γιάννης Χρηστάκος γράφει για τις “Ουτοπικές Τοπογραφίες”:
"Στην ενότητα με τίτλο “Ουτοπικές Τοπογραφίες” που παρουσιάζω στην Γκαλερί Cube, ενσωματώνεται η ζωγραφική μου έρευνα των τελευταίων χρόνων. Για λόγους συντομίας και σχηματοποιώντας μπορώ να πω πως προσεγγίζω τη ζωγραφική μου πρακτική με τους εξής τρόπους: 1) Την χρήση της γραμμής ως εκφραστικό και πλαστικό μέσο, 2) Την ενσωμάτωση στοιχείων χαρτογραφίας στο ζωγραφικό μου λεξιλόγιο και την ανάπτυξη ενός συστήματος χαρτογράφησης που αποτελεί την εξέλιξη ενός πλέγματος σχεδιασμένων γραμμών, 3) Τη σχεδιαστική αποδόμηση του αναπαραστατικού χάρτη και την σύνθεση ενός νέου φαντασιακού χάρτη. Η ζωγραφική μου χαρακτηρίζεται από την ακρίβεια, την πολλαπλή επεξεργασία, την επιμονή στα όρια της εμμονής, τη λεπτομέρεια, τη χειροναξία, την επανάληψη, τη χρονοβόρα διαδικασία.
Η ιδέα της κλωστής, η οποία σχετίζεται με πρώιμες μνήμες μου ως παιδί μοδίστρας, ζωγραφικά αναπαριστώμενη με τη γραμμή, πρωταγωνιστεί σχεδόν στο σύνολο του πρόσφατου έργου μου και χρησιμοποιείται για την σύνθεση ενός ιδιωματικού μοτίβου. Μια κλωστή ή ένα νήμα, πότε λεπτή κι αδιόρατη, πότε έντονη, κατακόκκινη, να πλέκεται και να τυλίγεται σα δίκτυ ανάμεσα σε σχήματα και χάρτες, να τα αγκαλιάζει και να παίζει, να διαλέγεται μαζί τους ή πιο συχνά να αντιπαρατίθεται. Σχήματα όπως τα γεωμετρικά ή σαν κι αυτά που μηχανικά κι ασυνείδητα χαράσσει κανείς, όταν συλλογίζεται μοναχός ή όταν επικοινωνεί με κάποιον άλλο που τον χωρίζει μαζί του μια τηλεφωνική γραμμή. Ή όπως οι σιωπηλές γυναίκες μετράνε τη μοναξιά τους κεντώντας ή πλέκοντας με το μεταξένιο νήμα ή τις πολύχρωμες κλωστές, καθισμένες στο ξωπόρτι το σούρουπο. Κι η σιωπηρή σκέψη, η συνομιλία με τον εαυτό τους, με τις μνήμες τους, όχι απλά τις δικές τους οι οποίες μετράνε πολλούς χρόνους, αλλά της γενιάς τους ή της φυλής τους, τη συλλογική μνήμη πολλών αιώνων. Μνήμη που συχνά πονάει. Το νήμα, όπως εκείνο που έκλωθαν οι Μοίρες. Ή νήμα, όπως εκείνο που χάρισε η Αριάδνη στο Θησέα για να βρει την έξοδο πίσω στο φως και τη ζωή. Και χάρτες όπως εκείνους που χιλιάδες χρόνια πριν, πρωτοχάραξαν οι πρώτοι Ίωνες χαρτογράφοι ή σαν κι αυτούς που φωτογραφίζουν από το άπειρο του ουρανού οι σύγχρονοι δορυφόροι. Η πανάρχαια μνήμη που υπόσχεται ανεξερεύνητους κόσμους ή η σύγχρονη εφιαλτική απειλή: να είμαστε ως άτομα ή ως κοινωνία ατόμων, ο επόμενος στόχος… Οι προσωπικοί χάρτες μου και οι γραμμές μου, το νόημα που αποδίδω στο νήμα. Το νήμα της σκέψης ή της ψυχής που σηματοδοτεί την μέχρι τώρα πορεία μου. Μια πορεία όχι πάντα εύκολη, αλλά μοναχική κι επίπονη. Όμως έχει πολύ πορεία ακόμα να διανύσει το Έργο, πολλές προσωπικές τοπογραφίες να χαραχτούν ίσως όσες και οι προς επανεξέταση Ουτοπίες…"
Η ιδέα της κλωστής, η οποία σχετίζεται με πρώιμες μνήμες μου ως παιδί μοδίστρας, ζωγραφικά αναπαριστώμενη με τη γραμμή, πρωταγωνιστεί σχεδόν στο σύνολο του πρόσφατου έργου μου και χρησιμοποιείται για την σύνθεση ενός ιδιωματικού μοτίβου. Μια κλωστή ή ένα νήμα, πότε λεπτή κι αδιόρατη, πότε έντονη, κατακόκκινη, να πλέκεται και να τυλίγεται σα δίκτυ ανάμεσα σε σχήματα και χάρτες, να τα αγκαλιάζει και να παίζει, να διαλέγεται μαζί τους ή πιο συχνά να αντιπαρατίθεται. Σχήματα όπως τα γεωμετρικά ή σαν κι αυτά που μηχανικά κι ασυνείδητα χαράσσει κανείς, όταν συλλογίζεται μοναχός ή όταν επικοινωνεί με κάποιον άλλο που τον χωρίζει μαζί του μια τηλεφωνική γραμμή. Ή όπως οι σιωπηλές γυναίκες μετράνε τη μοναξιά τους κεντώντας ή πλέκοντας με το μεταξένιο νήμα ή τις πολύχρωμες κλωστές, καθισμένες στο ξωπόρτι το σούρουπο. Κι η σιωπηρή σκέψη, η συνομιλία με τον εαυτό τους, με τις μνήμες τους, όχι απλά τις δικές τους οι οποίες μετράνε πολλούς χρόνους, αλλά της γενιάς τους ή της φυλής τους, τη συλλογική μνήμη πολλών αιώνων. Μνήμη που συχνά πονάει. Το νήμα, όπως εκείνο που έκλωθαν οι Μοίρες. Ή νήμα, όπως εκείνο που χάρισε η Αριάδνη στο Θησέα για να βρει την έξοδο πίσω στο φως και τη ζωή. Και χάρτες όπως εκείνους που χιλιάδες χρόνια πριν, πρωτοχάραξαν οι πρώτοι Ίωνες χαρτογράφοι ή σαν κι αυτούς που φωτογραφίζουν από το άπειρο του ουρανού οι σύγχρονοι δορυφόροι. Η πανάρχαια μνήμη που υπόσχεται ανεξερεύνητους κόσμους ή η σύγχρονη εφιαλτική απειλή: να είμαστε ως άτομα ή ως κοινωνία ατόμων, ο επόμενος στόχος… Οι προσωπικοί χάρτες μου και οι γραμμές μου, το νόημα που αποδίδω στο νήμα. Το νήμα της σκέψης ή της ψυχής που σηματοδοτεί την μέχρι τώρα πορεία μου. Μια πορεία όχι πάντα εύκολη, αλλά μοναχική κι επίπονη. Όμως έχει πολύ πορεία ακόμα να διανύσει το Έργο, πολλές προσωπικές τοπογραφίες να χαραχτούν ίσως όσες και οι προς επανεξέταση Ουτοπίες…"
Σύντομο Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Είναι Διδάκτορας του University of East London. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας (1984-1988) και Ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (1989-1994). Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές (ΜΑ) στο University of East London (1998) και με υποτροφία από το Κρατικό Ίδρυμα Υποτροφιών στο ίδιο Πανεπιστήμιο εκπόνησε τη Διδακτορική του Διατριβή (Doctorate in Fine Arts) το 2003. Είναι ιδρυτικό μέλος την καλλιτεχνικής ομάδας “Capsule” με την οποία έχει παρουσιάσει εγκαταστάσεις πολυμέσων σε Αθήνα και Λονδίνο. Έχει διδάξει: University of East London, (2000-2002) // Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, (2003-2005) // Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευση, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, (2007-2014) // University of Nebraska, πρόγραμμα κινητικότητας στην Ελλάδα, (2008-2015) // Σχολή Καλλιτεχνικών Σπουδων, ΤΕΙ Αθήνας (2004-σήμερα) Έργα του βρίσκονται στις εξής συλλογές: Μουσείο Κοπελούζου, Αθήνα (2016), Δάκη Ιωάννου, Αθήνα (2005) // Υπουργείο Πολιτισμού, Αθήνα (2006) // Exit Art Institute Ν. Υόρκη, (2002) // Μουσείο Βορρέ, Αθήνα (1997) // Υπουργείο Εθνικής Άμυνας Αθήνα (1997) // Art Heineken Αθήνα (1994).
Βραβεία-Υποτροφίες: Υποτροφία, Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, (1997-2001) //Βραβείο Nέου Καλλιτέχνη ΑΣΤΗΡ, (1995) // Βραβείο Νέων Καλλιτεχνών ArtHeineken, (1994
Συγγραφικό έργο: «Διδασκαλία και Μάθηση στο Διαπολιτισμικό Σχολείο», επιμέλεια Χρ. Γκόβαρης, εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα (2013) // Γ. Χρηστάκος, Σ. Αμπάτη, «Διαπολιτισμικές προσεγγίσεις και Εικαστική αγωγή. Ένα project με εργαλείο το Χάρτη στη Α/βάθμια Εκπαίδευσης», Περιοδικό Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Μέντορας, τ.12 Aθήνα, (2010) // Μονογραφία, «Προσωπικές Γεωγραφίες», εκδόσεις Futura Αθήνα (2005).
Διάρκεια έκθεσης: 7 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου 2016
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη Πέμπτη Παρασκευή 10.00 – 14.00 & 18.00 – 21.00
Τετάρτη Σάββατο 10.00 – 14.00
Κυριακή & Δευτέρα κλειστά