Στο έργο του Παναγιώτη Βούλγαρη πραγματοποιείται μια εφήμερη αποκατάστασή σε ένα τεχνητό όρυγμα στο έδαφος. Αγκάθια και αγριολούλουδα που έχουν συλλεχθεί από την φύση που περιβάλλει το μοναστήρι χρησιμοποιούνται για αυτό τον σκοπό. Η εγκατάσταση λειτουργεί ως μια υπόμνηση της καταστροφής που έλαβε χώρα στην Μονή ενώ υπογραμμίζει την σχέση του κτιριακού συγκροτήματος με το φυσικό τοπίο. Το έργο ως ένα εφήμερο και εύθραυστο άγγιγμα σημειώνει νοητά την θυσία αυτών των ανθρώπων σαν μια ελάχιστη απόπειρα επούλωσης της ιστορικής πληγής, σύνδεσης με την αέναη φύση και συνεισφοράς στην συλλογική μνήμη του τόπου. Η Αγγελική Δουβέρη πραγματοποιεί μια δράση βασισμένη στο πορτραίτο του προ-προ-πάππου της που βρίσκεται εκτεθειμένο στην Ι.Μ. Αρκαδίου μαζί με τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς της Κρητικής Επανάστασης του 1866 που πολέμησαν μέσα και έξω από τη Μονή. Το προσωρινό αποτύπωμα της μορφής του από νερό, σβήνει όσο προχωράει η δράση/διαδρομή στο χώρο γύρω από τη Μονή. Ένα σχόλιο/προβληματισμός για τις ρίζες, τη μνήμη και την αντίληψη για το παρελθόν, ατομικό και συλλογικό. Η παρουσία της Μονής Αρκαδίου στην ευρύτερη περιοχή και η διαρκής ανθρώπινη παρουσία σε βάθος χρόνου, οδήγησαν τη Δήμητρα Μαλταμπέ στην συλλογή φυσικών υλικών από την περιοχή. «Tα φυσικά υλικά φέρουν “κάτι” από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται, φέρουν τη μνήμη μιας πρότερης κατάστασης», όπως λέει. Το αλάτι, που επίσης χρησιμοποιεί, είναι ένα υλικό μεγάλης συμβολικής και πρακτικής αξίας, με μια ενδιαφέρουσα διττότητα. Το αλάτι ενσωματώνει, συμβολικά και πραγματικά τα αντίθετα. Συντηρεί και καταστρέφει, είναι σημαντικό για τη ζωή, ενώ μπορεί και να αποβεί μοιραίο. Η Λία Πέτρου πραγματοποιεί μια διαδραστική performative παρέμβαση, με 150 ειδικά σχεδιασμένες και αριθμημένες, λευκές καρτ ποστάλ, μια για κάθε έτος από το Ολοκαύτωμα. Κάτοικοι διαφόρων ηλικιών της ευρύτερης περιοχής του Αμαρίου αλλά και επισκέπτες της Μονής, προσκαλούνται να συμμετέχουν, αποτυπώνοντας με στυλό, μολύβια και μαύρο καρμπόν, τη δική τους οπτική της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Βασιζόμενοι σε επετειακό γραμματόσημο του 1966, αφήνει ο καθένας το προσωπικό του ίχνος γραφής σε κάθε μία από τις 150 καρτ ποστάλ.