( Μέρος Β To πρώτο μέρος ΕΔΩ)
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015 - Οι γενναιόδωροι τεμενάδες στο εξαιρετικά σνομπ αυτό σινάφι των λογοτεχνών εκ μέρους του Θάνου, έδιναν και έπαιρναν. Εκείνο δε το “αριστούργημα” κάτω από κάθε σκαρίφημα της κακιάς ώρας, δε το φείδονταν καθόλου. Ο τελευταίος που δεν είχε κρατηθεί να εκθειάσει για το πόνημα του, ήταν ο Κατελόζος.
Βλέποντας αυτή την αχρείαστη έκφραση θαυμασμού κάτω απ αυτή την επίδειξη άγονης γραφής, έσφιξα τα δόντια και του τηλεφώνησα.
- «Λέγετε»
- «Για όνομα του Θεού Θάνο! Δε φτάνει που αυτός ο κενός περιεχομένου δασκαλάκος, έχει δυο συλλογές στο εμπόριο, ενώ εσύ παραμένεις¨ στα ακυκλοφόρητα¨, του στρώνεις και κόκκινο χαλί από πάνω;»
- «Λες να μη ξέρω περί ποίου φελλού πρόκειται;» είπε μειδιώντας πονηρά.
- «Δεν είπα ότι δεν το ξέρεις, είπα ότι έτσι όπως τον κανακεύεις δημόσια όμως, αποκλείεται να το μάθει και κάνας άλλος».
- «Είναι παγίδα. Θέλω να δω αν θα θελήσει να αποποιηθεί κάποιο απ τα εγκώμια που του γράφω. Όσο τα αποδέχεται σιωπηρά, χωρίς να σπεύδει να βρει υπερβολικό κάτι απ αυτά, σημαίνει ότι ή ιδέα που χει για τον εαυτό του είναι πέρα από κάθε φαντασία».
- «Και τι κερδίζεις εσύ απ όλο αυτό το θέατρο;»
- «Την βεβαιότητα ότι όλοι αυτοί δε πιάνουν μια μπροστά σου και μπροστά μου» είπε και εγώ ένιωσα ότι κοροϊδευόμασταν και μεταξύ μας εδώ πέρα.
- «Δεν είναι προφανές σε πρώτο επίπεδο αυτό που πας να κάνεις. Και πρέπει να γνωρίζεις ότι ζούμε σε έναν κόσμο αφάνταστα πρώτου επιπέδου».
- «Καλά. Άσε με εμένα να πλέκω τον ιστό μου και ας βγω χαμένος στο φινάλε» είπε μακάρια και κλείσαμε.
Ενόσω συνέβαιναν αυτά μια πολύ ευαισθητοποιημένη επί των πολιτικών θεμάτων, πρόεδρος λογοτεχνικού συλλόγου, δεν έχασε ευκαιρία να μας κάνει γνωστή την ηχηρότατη παρουσία της. Η δημιουργία της οποίας, για να μη ξεχνιόμαστε, κοίταξα και είχε σημερινή ημερομηνία παραγωγής, από κάτω.
«Αχ Ελλάδα μου, κοιτίδα του φωτός
Του Απόλλωνα πατρίδα,
Πόσο φτωχή οι υπόδουλοι πολιτικοί σε κάναν
Των υπουργών τα Μερσεντέ
Κι οι λύκοι της Ευρώπης.
Μαύρο απ τη λύπη μου φορώ πουκάμισο
Και πένθος, που τα παιδιά τα πιο άξια σου
Παν πρόσφυγες στα ξένα».
Τα αποκαλούσαν "ποίηση" τούτα τα ξεράσματα της τελευταίας επικαιρότητας, όπως τα ανήλικα άκουγες να βαφτίζουν ¨ζωγραφική¨ τις μουτζούρες που έκαναν στις επιφάνειες των τετραδίων τους.
Όταν το χάλι μιας κατάστασης είναι τόσο βαθύ κι απόλυτο είναι τελείως άδωρον να μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις σχόλιο, έστω και σαρκαστικό κάτω απ τον κάθε άχρηστο ξεχωριστά. Ενεργείς απλώς σύμφωνα με το πόσο κατασκεύασμα η όχι σου φαίνεται κάτι. Δεν λοιδορούσα το αυθεντικά σκάρτο τόσο, όσο το εκκωφαντικά ψευδές με πρόθεση να καλέσει το κοπάδι σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Οι απλώς κακοί χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, που όμως έβγαζε μια κάποια ευθύτητα και ειλικρίνεια η ¨ζωγραφική¨ τους, δεν είχαν λόγο να κινδυνεύουν απ τα βέλη μου. Κάποιους μάλιστα από δαύτους τους ενθάρρυνα κιόλας, παροτρύνοντας τους να συνεχίσουν να γράφουν, μιας και όπως όλα έδειχναν, θα τα παράταγαν κάποια στιγμή από μόνοι τους.
Όσο για καλούς; Αν εξαιρέσεις έναν δυο ανέκδοτους εκεί μέσα που πραγματικά τιμούσαν το χαρτί που πιαναν να γράψουν, απλά δεν υπήρχαν. Βασιζόμασταν για αυτό στις αναδημοσιεύσεις ποιημάτων του Σολωμού, του Καρυωτάκη, του Ουράνη, του Κρυστάλλη και του Μπάρα για να μην απελπιστούμε τελείως.
Ο σεβαστός κύριος Σιδερής, έστελνε δυο με τρία ποιήματα ημερησίως απ τα παραπεταμένα του, σα να μας έκανε καμιά μεγάλη τιμή που μας τα παραχωρούσε, τα οποία δημοσιεύονταν με συνοπτικές διαδικασίες και με τα απαραίτητα κολακευτικά σχόλια από κάτω, δια χειρός Θάνου.
Η εμμονή με τον Ελύτη του είχε κάνει ζημιά, αν μη τι άλλο.
Μεταξύ μας, δεν έχω γνωρίσει σκράπα για σκράπα στο άθλημα της ποίησης, που να μην έχει για εικόνισμά του τον ποιητή του Αιγαίου.
Η σελίδα τον πρώτο κιόλας μήνα λειτουργίας της, αριθμούσε γύρω στις δέκα χιλιάδες επισκέψεις. Το ανοιχτό, απαλό της ροζ μαζί με την ρετρό αυτή κουκλίστικη αισθητική της πούδρας από αστέρια, κράταγε ως και τον πιο διστακτικό επισκέπτη που άκουγε ¨ποίηση¨ και ετοιμάζονταν να κάνει μεταβολή.
Παρά το προφανές της ανυποληψίας που δέρνει ένα τόσο ευάλωτο στα καπρίτσια της δημόσιας εταιρίας ηλεκτρικού, μέσο, παρόλα αυτά κανείς δεν αμφισβητούσε ότι το Poetic stardust Community ήταν το πιο σταθερά ανερχόμενο βήμα λογοτεχνών στο διαδίκτυο.
Με το που έμπαινες στη σελίδα υποδοχής, ο πρώτος που έβλεπες να χουν αναρτημένη δουλειά του, μετά φυσικά απ το ευγενές μήνυμα καλωσορίσματος του Θάνου, ήταν ο Σιδερής. Ήταν σημαντικό για αυτόν, σ άφηνε να καταλάβεις, το να πιάνει καθημερινά, όσο περισσότερο ωφέλιμο χώρο γινόταν . Ο υπερβολικός όγκος υλικού που παρήγαγε και η συνεχής διοχέτευση αυτού, ήταν το κυρίαρχο μέλημα αυτού του μανιακού των συλλόγων. Το ποίημα που δέσποζε πάνω, πάνω τούτη τη στιγμή ήταν το ¨η ασημαντότητα μου¨
"Εγώ ο τελευταίος όλων των ανθρώπων
Που οι βροχές και άνοιξες με προσπερνούνε
Εγώ που οι αρχάγγελοι της λύπης, καταδιώκουν
Οι αρχάγγελοι της λύπης μου φράζουν το δρόμο.
Πόσο ασήμαντος, μικρός και τιποτένιος νιώθω
ενώ στέκω ρακένδυτος και παραπεταμένος
στο πιο έσχατο ξάγναντο της οικουμένης¨.
Υπέθεσα ότι πρέπει να 'χε σπασμούς ηδονής όταν το 'γραφε, απ' την πολλή βεβαιότητα ότι τούτο το καθόλου άσχημο κατά τόπους βδέλυγμα πιστοποιούσε την ειλικρινή ταπεινοσύνη του στα μάτια των άλλων. Βλέπετε η ασημαντότητα του ήταν αρκετά σημαντική ώστε φθάσουν να του φράζουν το δρόμο οι ίδιοι οι ¨αρχάγγελοι της λύπης¨, αυτοπροσώπως.
Δίχως να μπορώ να συγκρατήσω το φαρσέρ μέσα μου, άφησα τον ¨Αίαντα τον Τελαμώνιο να πάρει τη σκυτάλη.
«¨Ασήμαντος, ασήμαντος¨, κύριε Σιδερή, αλλά η υπέρ προσπάθεια να φανούμε περισσότερο ταπεινόφρονες απ όσο χρειάζεται, αποτελεί πολλές φορές, την μεγαλύτερη διαβεβαίωση για το αντίθετο. Έξοχο το πόνημα σας, το οποίο εγώ προσωπικά, θα το ενέτασσα δίχως δεύτερη σκέψη σε μια συλλογή υπό τον ενιαίο τίτλο ¨ Τα Πεζοτράγουδα της μετά τρέμουλου Ναρκισσιστικής διαταραχής¨ ».
Η οργισμένη απάντηση του Σιδερή, δεν άργησε να ‘ρθει.
«Ήθελα να ‘ξερα ποιος ανάγωγος και χωρίς ίχνος ποιητικής ευαισθησίας γάιδαρος, κρύβεται πίσω απ αυτό το σχόλιο. Και ποιος είστε εσείς αλήθεια που θα απαξιώσετε με τόσο ανάρμοστο τρόπο ένα έργο ανθρώπινης διάνοιας;»
Μα τι διάβολο. Από πάνω στεκόταν να δει τι θα γραφτεί κάτω απ το ποίημα του ; Απόρησα με την ταχύτητα με την οποία τούτος ο συνταξιούχος του εμπορικού ναυτικού, έσπευσε να με προγκήξει.
«Ομολογώ πως βρήκα γουστόζικη τη χρήση του ¨ανθρώπινης¨ δίπλα απ το ¨διάνοιας¨. Όσο για το ¨ποιος είμαι εγώ που σας ασκώ κριτική¨. Ένας εκεί, απ το σωρό. Μην εξάπτεσθε τόσο πολύ κύριε Σιδερή. Τα μεγάλα πνεύματα και οι αριστούχοι της σχολής ¨Ελύτη¨ άλλωστε, δεν είθισται να διαταράσσονται από τέτοιες αήθεις παρεμβάσεις απλών ανθρώπων». Απάντησε για λογαριασμό μου ο Αίας ο Τελαμώνιος και το πιο ύπουλο είδος σχιζοφρένειας ένιωσα να μου χτυπά απαλά την πόρτα. Παραδόξως η διαμάχη μας με τον φίλτατο κύριο Σιδερή, φάνηκε να λήγει εκεί, προς το παρόν.
Με τον ίδιο περίπου ρυθμό έστελνε ποιήματα από τα δημοσιευμένα του και ο Κατελόζος. Αυτός πάλι αντλούσε τα θέματα του πότε μέσα απ το πώς ήταν διαρυθμισμένη η οικία του στην Σαμοθράκη, ¨το διάστημα διανύω απ το μπάνιο ως το κρεβάτι ενώ Ευκλείδειοι με τυραννούν συλλογισμοί¨ και πότε μέσα απ την Ελληνική μυθολογία την οποία συνήθιζε να αναμειγνύει και με μοντέρνα στοιχεία, ¨ο φτεροπόδαρος Ερμής του Πραξιτέλους, τα αθλητικά κρυφά κοιτούσε της βιτρίνας και την αερόσολα λιμπίζονταν της Nike” Όλα γραμμένα σε ελεύθερο έως εντελώς ανεξέλεγκτο ύφος. Αν βαριόμουν κάτι σε τούτη τη ζωή ήταν οι ποιητικές απόπειρες όσων ήταν γεννημένοι για να μελετούν και να θαυμάζουν αποκλειστικά, τα έργα άλλων.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι δυο ασήμαντοι αυτοί στιχοπλόκοι δεν παρέλειπαν να υποστηρίζουν με θέρμη ο ένας τη δουλειά του άλλου σε μια κουτσή επίδειξη ανδρικής αλληλεγγύης, καθώς και για να δουν όλοι ότι αυτοί οι δυο ήταν το δίχως άλλο, το ¨βαρύ πυροβολικό¨ εκεί μέσα. Κοίτα να δεις που δίχως να το θέμε είχαμε αποκτήσει και κρυφή δεσποτεία στο τρελάδικο.
Αν σας εκπλήσσει πάντως αυτή η ακούραστη μικροψυχία που επεδείκνυα απέναντι τους. Δεν ήταν τόσο η ποινικώς κολάσιμα κακή γραφή τους που μου έδινε στα νεύρα , όσο η βεβαιότητα που τους είχαν καλλιεργήσει το περιβάλλον και οι συνθήκες, ότι τόσο οι δυο τους, όσο και ο καθένας τους ξεχωριστά, ήταν κάτι το εξαιρετικό.
Ανάμεσα στις ξεχωριστές αυτές συμμετοχές που λάμβαναν χώρα κατά καιρούς στο πολύπαθο αυτό, άκρον του λόγου, ιδιαίτερη αίσθηση, μου έκανε η ποιητική απόπειρα της ωραίας συμβίας του Κατελόζου πως ως διορισμένη εκπαιδευτικός και αυτή, έξυνε τα μολύβια της προκαλώντας τη μούσα. Τίτλος του πονήματος της ¨Η αρπαγή της Ευρωπης¨. Αναφέρονταν φυσικά στο γνωστό μύθο, της μεταμόρφωσης του μπερμπάντη Δια σε ολόλευκο ταύρο, προκειμένου να ξεμυαλίσει , την εκθαμβωτικής καλλονής, νεαρή Ευρώπη και αποσυρμένος αργότερα μαζί της, στο υγρό εσωτερικό μιας σπηλιάς στην Κρήτη, να της δώσει να καταλάβει στον αλλεπάλληλο κτηνοβατικό έρωτα, που ήταν και της μόδας εκείνη την εποχή. Άρχισα να διαβάζω, και ένα απρόσμενα, για καθώς πρέπει σύζυγο φιλολόγου, λάγνο και γεμάτο φλογώδες πάθος, πορνογραφικό κάλεσμα προς πάσα τολμηρό ενδιαφερόμενο, ένιωσα να με συνεπαίρνει στο γράψιμο της. Προφανώς με τον συνεσταλμένο αυτό παλικαρά φιλόλογο που χε φροντίσει να στεφανωθεί, μετά το πρώτο πάθος, έμοιαζε να τους είχε φάει η αμοιβαία εκτίμηση.
"Και το ντραβραντισμένο κτήνος με τη θεϊκή βούληση
Έμπηξε το άγριο μέλος του στον κόλπο της Ευρώπης
Που έκπληκτη τον εδέχτηκε με όλο του το σφρίγος
Κανείς δε βρίσκονταν κοντά, να ακούσει τις φωνές της
Ούτε τσοπάνης και βοσκός ούτε βασιλοπούλα.
Βογγούσε η πάναγνη γυνή μα όχι από οδύνη
Από πρωτόγνωρη χαρά που ως τώρα δεν εγνώρει¨.
Αν και δε μ άφησε ασυγκίνητο αυτή η ιδιότυπη ¨έκκληση σε βοήθεια¨ που με το πρόσχημα της ποίησης, κλείστηκε σε μια φιάλη και ρίχτηκε στον ωκεανό, εν τούτοις, ήμουν πολύ μακριά για να κάνω κάτι για αυτό.
Περιορίστηκα στο να της γράψω έναν προσεκτικά καμουφλαρισμένο έπαινο, όπου μέσα επιβράβευα μεταξύ άλλων, τον γενετήσιο καημό που έδειχνε να την κατακαίει ολόκληρη και έμεινε εκεί.
Την επομένη μέρα , σαν να το 'χαν παραγγείλει ειδικά, ετούτοι εδώ οι επαγγελματίες νεκρολόγοι της δημόσιας έκφρασης συντριβής, έπεσε θανατικό στην μακρινή Αϊτή. Ένας καταστροφικός σεισμός πολλών ρίχτερ ισοπέδωσε τις φτωχοκατοικίες και τα δημόσια κτίρια, αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς πίσω του. Τα κανάλια βούιξαν και το εκλεκτό αυτό σώμα λογοτεχνών αμέσου δράσεως δεν έχασε καιρό να αναρτήσει τη θλίψη του.
Πρώτο και καλύτερο το ποίημα "ΑΪΤΗ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010" υπό τον κύριο Σιδερή, ήρθε σα να το χε κάπου έτοιμο και περίμενε οι μαύρες περιστάσεις να δουλέψουν για λογαριασμό του.
"Δυο ζηλεμένοι χρυσαητοί, κινήσαν απ’ την Αϊτή, να πάνε το χαμπέρι,
σ’ όλου του κόσμου τις αχτές, πως ήλιος δεν εβγήκε χτες σε τουτα εδώ τα μέρη.
Φτάσαν στου Βάσιγκτων τη γη κι είχαν στα στήθια οιμωγή
και φύγαν για Πεκίνο κι απ’ το Πεκίνο στο Καλαί,
με τις φτερούγες τους καλέ,
παντού σκορπώντας θρήνο.
Περάσαν κι απ’ τον Πειραιά,
πετώντας έρμοι μα κι αραιά και ρίξαν το στεφάνι,
πλεγμένο κλώνια των αγρών, από τα χέρια κοριτσιών,
που η μάνα τους τα ψάχνει".
Βλέποντας πόσο δεν είχαν πια ιερό και όσιο τα μέλη αυτής της σέκτας λογοτεχνών, έγραψα ένα τελευταίο μήνυμα κάτω από τα (εννιά μέτρησα) ποιήματα που γράφτηκαν επί τόπου, για την φοβερή ομολογουμένως, τραγωδία στην Αιτή.
«Χειροκροτώ τούτη την αυτόματη και άψογα συντονισμένη κίνηση Μπολσόϊ , των αγαπητών κυρίων λογοτεχνών που κοσμούν τούτο το άκρον του λόγου. Ούτε γραμμένα για ώρα ανάγκης να τα είχατε κυρίες και κύριοι. Η ντροπή που αισθάνομαι για το κατάντημα αυτού που θέλει να αποκαλείται ¨σύγχρονος πνευματικός κόσμος¨ είναι πέρα από κάθε προηγούμενο. Αν πρέπει λοιπόν να σημειώσω κάτι που να χαρακτηρίζει κάπως, αυτό που αποκόμισα απ την παραμονή μου, τόσο καιρό εδώ μέσα Καταλήγω στα εξής συμπεράσματα. ¨Όσο πιο μικρή η ικανότητα κάποιου στη γραφή, (ποίησης κυρίως), άλλο τόσο άριστη ικανότητα θα δεις να παρουσιάζει, στο χτίζειν δεσμούς με το περιβάλλον. Η δημόσια έκφραση θαυμασμού μεταξύ των κακών γραφιάδων είναι κάτι το ασύλληπτο. Όσα δεν πιάνει ο καθένας από δαύτους μόνος του τα πιάνουν όλοι μαζί ενωμένοι, συγχαίροντας αφειδώς ο ένας τον άλλο για τις επιδόσεις του . Είναι κάτι που γνωρίζουν καλά, αυτό, οι ποετίσκοι και έτσι φροντίζουν να ταμπουρώνονται εγκαίρως σε συλλόγους, δήμους και κοινότητες λογοτεχνών, ώστε να μη τους κουνάει τίποτα. Η μεγάλη τέχνη της σταδιακής αυτόανάδειξης. Αν ο μη γένοιτο συμβεί μια συμφορά κάπου στον κόσμο, κάνας σεισμός, καταποντισμός κάτι με νεκρούς που να μη μετριούνται τέλος πάντων, θα πάθεις σοκ με την ταχύτητα που αυτοί οι απατεώνες του πνεύματος, θα δεις να χουν κιόλας σκαρώσει μια θρηνωδία σε φόρμα σονέτου αναρτώντας την στον δημόσιο τοίχο, προτού καν κηδευτούν τα θύματα.
Αυτά αγαπητοί κύριοι και κυρίες. Με προσκοπική τιμή Χρήστος Πατεράτος ή κατά κόσμον (Αίας ο Τελαμώνιος).»
«ΑΙΣΧΟΣ. Αυτοί είναι οι κρυφοί συνεργάτες σας κύριε Θάνο Π. Να τους χαίρεστε! Αποχωρώ αηδιασμένος απ αυτή την λυκοφωλιά καλλιτεχνών με αξίες. Δεν περίμενα ποτέ τέτοια συμπεριφορά από κάποιον που θέλει να αποκαλείται λογοτέχνης και προστάτης των γραμμάτων. Φεύγω, φεύγω και ακόμα φεύγω!» έφριξε ο σεβαστός κύριος Σιδερής από κάτω.
«Στο καλό κύριε Σιδερή. Θα μου λείψουν οι συγκινησιακοί σου εξτρεμισμοί, ρε μπαγάσα» έγραψα χωρίς ίχνος κακίας τούτη τη φορά, από κάτω.
Οι υπόλοιποι παρέμειναν βουβοί για να μη θεωρηθεί ότι συμπεριλαμβάνονταν, ούτε για αστείο, στην παραπάνω συνομοταξία μπαγαπόντιδων της γραφής. Το "Poetic stardust community" σταμάτησε να λειτουργεί ως ενεργός χώρος έκφρασης και απόθεσης λογοτεχνικών απορριμμάτων, δυο βδομάδες αργότερα.