Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
Πότε και με ποιά αφορμή ξεκινήσατε με την Τέχνη;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Ο πατέρας μου, ο γλύπτης Γιώργος Ηλιόπουλος πήγαινε την αδελφή μου και εμένα σε συμπόσια γλυπτικής και σε εκθέσεις από τότε που θυμάμαι. Έτσι από μικρή είχα μια πολύ στενή επαφή με τις εικαστικές τέχνες. Πέρα από την κλίση που είχα βοήθησε και η ενθάρρυνση της οικογένειας μου που δεν μου αρνήθηκε να δοκιμάζω αυτόν τον δρόμο. Αποφοίτησα από το Καλλιτεχνικό Λύκειο «N.Τonitza» στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και ήξερα πλέον πολύ καλά ότι οι εικαστικές τέχνες είναι ο τρόπος έκφρασης μου.
Με τι υλικά έχετε δουλέψει έργα σας και ποια είναι η σχέση με τα υλικά που έχετε καταλήξει ότι σας εκφράζουν και δουλεύετε περισσότερο με αυτά; Τι σας προσέλκυσε στην χαρακτική;
Στην ζωγραφική χρησιμοποιώ κατεξοχήν ακρυλικά, μελάνια και παστέλ επειδή δουλεύω με αλλεπάλληλα στρώματα χρώματος τα οποία χρειάζονται να στεγνώνουν γρήγορα. Από το 1997 άρχισα να δουλέψω εντατικά με την χαρακτική και από τότε αυτός είναι ο βασικός τρόπος έκφρασης μου. Με γοητεύει το μυστήριο της χαραγμένης εικόνας αφού το έργο είναι ουσιαστικά το αποτύπωμα μιας μήτρας σε χαρτί. Το χαρακτικό το βλέπω αφού τυπωθεί η μήτρα αυτή. Η αγωνία και η αναμονή του αποτελέσματος είναι ανεπανάληπτα συναισθήματα.
 |
| <πατήστε στην φωτογραφία για μεγέθυνση> |
Μια σειρά ολοκληρώνεται όταν εξαντλείται η αισθητική μετάφραση της στο χαρτί με ένα συγκεκριμένο οπτικό τρόπο. Tο θέμα όμως μπορεί να παραμένει ανοιχτό προς εξερεύνηση και σε μελλοντικές σειρές.
Οι νεότερες σειρές έργων έχουν μια τάση που πού θα χαρακτηρίζαμε "αφαιρετική παραστατική" ή έντονα εξπρεσιονιστική. Στην εννοιολογική διάσταση, ποια θέματα απασχολούν/διατρέχουν το έργο σας συνολικά;
Το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα ο άνθρωπος με την μεταφυσική και υπαρξιακή διάστασή του. Ξεκινώ από τον εαυτό μου και προσπαθώ να αγγίξω οικουμενικά θέματα. Οι προβληματισμοί μου ήταν και είναι πάντα η συνύπαρξη με τον εαυτό μας και με τους άλλους μέσα από την ταραγμένη και πολύπλοκη πραγματικότητα που βιώνουμε. «Μεταφράζω» επίσης την φύση της γυναίκας του σήμερα με όλα όσα ζει και ονειρεύεται, με αφετηρία πάντα την ζωή μου και τις σχέσεις που μεταμορφώνονται καθημερινά.
Έχει ειπωθεί ότι "ο καλλιτέχνης μιλάει για εκείνους που δεν μπορούν να το κάνουν": θεωρείτε ότι η τέχνη πρέπει να έχει κοινωνική συμβολή;
Από την στιγμή που τα έργα κάποιου δημιουργού βρίσκονται σ’ έναν ανοιχτό χώρο, γκαλερί, μουσείο ή το εργαστήριο του, αμέσως αποκτούν έναν κοινωνικό λόγο είτε το θέλουν είτε όχι. Προσωπικά με την τέχνη εκφράζω αυτά που δεν μπορώ να πω με λόγια, ελπίζοντας ότι η εικόνα μου θα ταυτιστεί με τα συναισθήματα κάποιου άλλου φέρνοντας του ένα είδος λύτρωσης. Τίποτα όμως δεν «πρέπει», το μόνο που χρειάζεται είναι η ειλικρίνεια της έκφρασης.
Υπάρχουν άλλα είδη τέχνης ή παραγωγής πολιτιστικού περιεχομένου (κινηματογράφος, πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, μουσική, κλπ) που σας επηρεάζουν ή σας προκαλούν να συνδιαλεχθείτε μαζί τους στο έργο σας;
Έχω δουλέψει με σκηνοθέτες κάνοντας σκηνικά σε θεατρικές παραστάσεις, έχω σχεδιάσει εξώφυλλα για μουσικές που αγάπησα και έχω εικονογραφήσει την ποίηση που με άγγιξε. Με γοητεύει πολύ η σχέση του λόγου με την εικόνα. Ειδικά η μουσική με επηρεάζει πολύ και πάντα δουλεύω ακούγοντας τα αγαπημένα τραγούδια.
Επιδιώκετε συνέργειες με άλλους καλλιτέχνες, και την αλληλεπίδραση που μπορούν αυτές να επιφέρουν;
Η δουλειά του εικαστικού είναι κατεξοχήν μοναχική οπότε δεν επιδιώκω συνεργασίες με άλλους δημιουργούς. Όμως, με έναν τρόπο ειρωνικό θα έλεγα, η ζωή μου φέρνει μπροστά πολλές ευκαιρίες τέτοιου τύπου. Αν το θέμα με ενδιαφέρει και είναι η κατάλληλη στιγμή να εκφραστώ μέσα από ένα σύνολο θα το κάνω, αφήνοντας τον εαυτό μου να χαρεί την διαφορετικότητα και τις συναισθηματικές συναλλαγές με άλλους.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο;
Η Τέχνη περνάει σήμερα και αυτή τη δική κρίση της μέσα στο όλο το κοινωνικό περιβάλλον. Όχι μόνο οι εικαστικές τέχνες αλλά και το θέατρο και ο χορός. Οι μεγάλες διοργανώσεις παραμένουν ερμητικά κλειστές για τους περισσότερους νέους καλλιτέχνες. Υπάρχει περιορισμένο ενδιαφέρον και υποστήριξη για τα νέα ταλέντα. Και δυστυχώς στο δημόσιο χώρο βλέπουμε λίγα πράγματα και πολλά από αυτά με μειωμένη αισθητική αξία. Το κοινό δεν βιώνει ακόμα την στενή σχέση της Τέχνης και της καθημερινής ζωής οπότε η δουλειά του εικαστικού είναι ακόμα εγκλωβισμένη σε τέσσερεις τοίχους και απευθύνεται σε έναν συγκεκριμένο μυημένο κοινό.
Αν ένας έφηβος σας πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβουλεύατε να προσέξει/κάνει;
Θα του έλεγα να δεσμευτεί πολύ σοβαρά απέναντι σε αυτό που θέλει να κάνει, να δουλεύει σκληρά και να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο χωρίς να ακούει κανέναν άλλο παρά την καρδιά του.
Σύντομο Βιογραφικό
Η Κριστιάνα Ηλιοπούλου- Hopirtean γεννήθηκε το 1969 στο Βουκουρέστι, Ρουμανία.
Το 1988 πήρε το απολυτήριο Καλλιτεχνικού Γυμνασίου-Λυκείου “Ν. Tonitza”, Βουκουρέστι , Ρουμανία. Το 1997 απέκτησε το πτυχίο της Α.Σ.Κ.Τ. του Α.Π.Θ. του τμήματος Ζωγραφικής (εργ. του Α. Θεοφιλακτόπουλου) και το 2004 το πτυχίο της Α.Σ.Κ.Τ. του Α.Π.Θ. του τμήματος Χαρακτικής
(εργ. του Μ. Γιανναδάκη). Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος και της Ένωσής Ελλήνων Χαρακτών (Ε.Ε.Χ). Έχει εκθέσει σε 8 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ρουμανία, από το 1991 μέχρι σήμερα, ενώ από το 1994 έχει συμμετάσχει με ζωγραφική και χαρακτική σε περισσότερες από 160 ομαδικες εκθέσεις και Μπιεννάλε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 2002 συμμετέχει σε Διεθνή Συμπόσια. Το 2004 κέδισε το έπαινο στην Τρίτη Μπιενάλε των φοιτητών των Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος, Κρήτη και το 2008 το 1ο Βραβείο στην 2η International Biennial of Small Graphics Inter-Art, Aiud, Ρουμανία. Ζεί και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.