Αν ο όρος "Hall of Fame" σας μοιάζει βαρύς ή άτοπος, θα πρέπει να αναλογιστείτε αφενός το βάρος του ονόματος και της τέχνης του εννοιολογικού καλλιτέχνη Γιώργου Λαζόγκα, όσο και το αξιακό του χώρου της παρουσίασης των έργων, μιας γκαλερί που έχει διαγράψει έναν κύκλο μεγαλύτερο των 20 ετών φέρνοντας στην Θεσσαλονίκη τα ονόματα που καθόρισαν την σύγχρονη τέχνη. Όμως, ο χαρακτηρισμός δεν ταιριάζει μονάχα στον τιμημένο φιλοξενούμενο και τον ξενιστή, όσο και στους δύο νεαρότερους δημιουργούς.
Επισκεπτόμενος την έκθεση πριν το άνοιγμα της, είχα την ευκαιρία να δω με την ησυχία μου τόσο τα έργα του Δημήτρη Λάμπρου, όσο και τα έργα του Δημήτρη Εφέογλου. Στα βήματα του Δασκάλου του Λαζόγκα, τα έργα του Λάμπρου "παραπέμπουν στην προσωπική μνήμη ως βασική λειτουργία και αναπόσπαστο συστατικό των εικόνων του, οδηγεί με μια αταλάντευτη γραμμή-γραφή στο τελικό αποτέλεσμα που φανερώνεται αποκαλυπτικά με μια μυστικιστική χροιά. Το παρελθόν φιλτράρεται μέσα από το παρόν και αναδύεται δυναμικά ως ένα φαντασιακό όραμα με υβριδικές ονειρικές μορφές που εμπεριέχουν μορφοπλαστικά και εννοιολογικά την έννοια της μεταμόρφωσης", καθώς διάβασα στο αναρτημένο κείμενο επιμέλειας, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το τοπθετήσω λεκτικά καλύτερα.
Θα πρέπει να επιλέξω τα δικά μου λόγια για να σας μιλήσω για τα νεότερα έργα του Εφέογλου, ενός νέου καλλιτέχνη που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στενά την εξέλιξη της δουλειά του εδώ και 5 χρόνια. Εξ αρχής μου έκανε εντύπωση η πολυεπίπεδη ανάγνωση των ανεικονικών σχεδίων του, η τόλμη στην αναζήτηση μορφών και αποτυπώσεων που απαιτούν μία προσωπική αλήθεια ιδιαίτερα πραγματωμένη ώστε να τολμήσει να σηκώσει την φωνή της και να δηλώσει την παρουσία της, από τα πρώτα κιόλας έργα που εξέθεσε, σε ομαδική έκθεση. Ο ίδιος, είναι ένας απόλυτα σεμνός και σκληρά εργαζόμενος καλλιτέχνης, που δεν θα κοιμηθεί, δεν θα φάει, δεν θα απολαύσει την παρέα των φίλων του αν δεν τελειώσει το έργο πρώτα, επιδεικνύοντας κάτι από την στόφα καλλιτεχνών μιάς άλλης εποχής. Τα έργα του -μήτε πλάσματα, μήτε πράγματα, αλλά περισσότερο καταστάσεις- διατρέχονται από τα ποτάμια μια ήρεμης αλλά εξαιρετικά στιβαρής δύναμης, και κάθε μόριο μελανιού που τα αποτελεί μοιάζει να έχει βρει την θέση του στο σημείο του χαρτιού που, από την ώρα που παράχθηκε, μοιάζει να γεννήθηκε για να εκπληρώσει αυτή την συνάντηση.
Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ότι θεωρώ πως ο Εφέογλου υπερτερεί έναντι των συνεκθετών του, αλλά θα ήταν λάθος. Ο φιλότεχνος αναγνώστης, είναι καλό να θυμάται ότι αποτελεί προνόμιο της πραγματικής τέχνης να μην συγκρίνεται, αλλά να συντίθεται από όλες τις φωνές, όλες τις απόψεις, όλα τα σπαράγματα και όλες τις παραστάσεις, ώστε να γεννηθεί όχι παρθένα, αλλά ολοκληρωμένη. Ο Εφέολγου φαίνεται να έχει βρει τον δρόμο του, οπότε το μόνο που έχω ολόψυχα να ευχηθώ είναι "καλή πορεία". Οι συγκρίσεις είναι ανούσιες και περιττές.