Φυσικά οι εποχές παρήλθαν και το βινύλιο αντικαταστάθηκε απο τον “ψυχρό” οπτικό δίσκο. Το στοίχημα είχε χαθεί για εμένα αλλα όχι και η κουλτούρα της ροκ και της τζαζ, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι ήταν τα μοναδικά μουσικά ακούσματα μου. Οφείλω να παραδεχθώ οτι η κουλτούρα της τζαζ αφυπνήστηκε πολύ αργότερα μέσα μου, αλλα είχε κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω την τέλεια μουσική, την μουσική των θεών. Η τζαζ είναι η ωρίμανση όλων των μουσικών ειδών με εξαίρεση ίσως την κλασική μουσική κατα την ταπεινή γνώμη μου. Οι μύθοι της τζαζ είχαν κάτι γοητευτικό. Ο τρόπος μου μιλούσε ο μεγάλος εξάδελφος για αυτούς σε γέμιζε δέος και σεβασμό. Το μόνο μου παράπονο ήταν οτι στην εποχή μου αυτοί οι μύθοι φάνταζαν μακρινοί σε εποχές που είχαν παρέλθει περισσότερο ή λιγότερο. Αυτό ήταν μια λάθος αντίληψη του θέματος για εμένα. Υπήρχαν και υπάρχουν καλλιτέχνες απλά δεν ήταν προβεβλημένοι στο βαθμό που ήταν κάποια αρκετά χρόνια παλαιότερα. Απλά έλειπε εκείνη η ωριμότητα που την αποικτάς με τα χρόνια προκειμένου να εκτιμήσεις το είδος και στην περίπτωσή μου αυτή η ωριμότητα εμφανίστηκε περίπου πριν δέκα χρόνια.
Ήταν φθινόπωρο του 2004, όταν και ακούγωντας το τραγούδι “teach me tonight” της Dinah Washinton στο youtube, έπεσα πάνω σε μια νεανική φιγούρα, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για ερμηνευτή jazz μουσικής, να ερμηνεύει το ίδιο αυτό τραγούδι. Δεν είχα καμμία ιδέα για το ποιά ήταν. Ήλπιζα οτι θα είναι αρκετά καλή προκειμένου ο μύθος να μην φαντάζει μακρινός στο παρελθόν. Άκουσα την εκτέλεση 15 συνεχόμενες φορές. Δεν είχα καμμία αμφιβολία οτι πρόκειται για μια εξαιρετική φωνή, μια φωνή που αρκετά χρόνια αργότερα αποδείχτηκε “χρυσή”, αποκομίζοντας 24 βραβεία, εκ των οποίων 6 Grammy, 3 Ivor Novello και 1 Βrit Award, “υποχρεώνοντας” τον θρύλο Τony Bennett μετά την συνεργασία μαζί της να παραδεχθεί οτι υπάρχουν πέντε κορυφαίες γυναικείες φωνές που έχει γνωρίσει. Dinah Washinton, Billie Holiday, Etta James, Ella Fitzgerald and Amy Winehouse. Φυσικά η Amy όπως και οι υπόλοιπες προαναφερθείσες καλλιτέχνιδες δεν ερμήνευσαν μόνο jazz. Blues, R&B, Soul and Gospel ήταν τα μουσικά της ακούσματα και φυσικά αυτό είχε ώς συνέπεια να δραστηριοποιηθεί σε τέτοιου τύπου μουσικές ερμηνείες. Γνώριζε
οτι το νεαρό της ηλικίας της δεν συνάδει με jazz ερμηνείες αλλα αυτό ήταν το πάθος της, αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη για αυτήν. Δεν ήταν λάτρης της μετριότητας και όταν αναλάμβανε να ερμηνεύσει μια σύνθεση τίποτα λιγότερο απο την τελειότητα δεν ήταν αποδεκτό για αυτήν. Η δισκογραφική κληρονομιά που μας άφησε δεν ήταν πλούσια, αλλα το δυναμικό και η δημιουργική της ικανότητα ήταν καθολικά αναγνωρίσιμη. Δεν διέφερε στον τρόπο που αντλούσε την έμπνευση σε σχέση με άλλους καλλιτέχνες. Τα βιώματα της, ήταν η εμπνευσή της.
Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν την καλλιτέχνη Amy Winehouse, πόσοι όμως γνωρίζουν τον άνθρωπο; Η Amy ήταν ένας αξιοθαύμαστος και αξιοζήλευτος συνοδοιπόρος εκ του μακρώθεν, απο το 2004 έως το 2011. Η απώλειά της μας άφησε με ένα μεγάλο γιατί. Τότε ήταν που ένοιωσα την ανάγκη να ψάξω, να διαβάσω, να εντρυφήσω στην ζωή της. Κάθε κείμενο, κάθε κριτική, κάθε πληροφορία επιβεβαίωνε την αρχική μου αίσθηση. Δεν ήταν ο ευκολότερος άνθρωπος για να ζείς, αλλα σίγουρα ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα έπλητες. Πολλά γράφηκαν για αυτήν, άλλα ήταν αληθή και άλλα δεν είχαν καμμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο κίτρινος τύπος βρήκε τροφή και πεδίο λαμπρό για να αυξήσει τις πωλήσεις. Τι όμως πραγματικά ισχύει απο ολα αυτά που γράφηκαν; H Amy ήταν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που νοιαζόταν για τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Ποτέ δεν μπήκε και ποτέ δεν απέκτησε την λογική του μεγάλου σταρ. Το ταπεινότερο σύμβολο της μουσικής, συνήθιζε να περιδιαβαίνει τους δρόμους του λατρεμένου Camden χωρίς συνοδεία προσωπικής ασφάλειας. Τα προσωπικά προβλήματά της προέρχονταν απο λανθασμένες επιλογές ανθρώπων και καταστάσεων. Όχι δεν ήταν αγία αλλα ποιός χρειάζεται έναν άγιο στην θέση του ερμηνευτή; Η χαρακτηριστική north London accent την έκανε ιδιαίτερη, αλλα αυτή απουσίαζε κατα την διάρκεια της ερμηνείας της προκειμένου το κοινό να είναι διευρυμένο. Κάποτε ενας φίλος με ρώτησε ποιός είναι ο λόγος που την θεωρούσα κορυφαία. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, ήταν πολλά διαφορετικά στοιχεία που διέθετε, αλλα αν έπρεπε να επιλέξω μεταξύ αυτών θα επέλεγα την ταπεινότητα και την προσεγγισημότητα που απουσιάζει απο καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς.
Στις 14/09/2014 θα έκλεινε τα 31 της χρόνια και αν ζούσε θα συνέχιζε να με εκπλήσει θετικά. Μπορώ να την φανταστώ μέσα σε ένα μουσικό στούντιο να ηχογραφεί νέες συνθέσεις, σε έναν χώρο γεμάτο βινύλια απο τους Ronettes, Frank Sinatra, Dinah Washinton, Billie Holiday, Etta James, Ella Fitzgerald κ.α. Οι θαυμαστές της, μετά τα άλμπουμ Frank (ένα “ειλικρινές” ντεμπούτο προς τιμήν του Frank Sinatra) και Back to Black (περίοδος ωριμότητας), περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο επιτυχημένο της δισκογραφικό βήμα. Ένα βήμα που τελικά δεν έμελε να γίνει πραγματικότητα. Αντ' αυτού ακολούθησε το μετά θάνατον άλμπουμ Lioness Hidden Treasures, κατ' επιθυμία του πατερά της και σε συνεργασία με τους παραγωγούς της Salaam Remi και Mark Ronson, το οποίο έγινε δεκτό με εξαιρετικό ενδιαφέρον απο το κοινό της.
Έχουν περάσει 3 χρόνια απο την ημέρα που έφυγε αλλα οι σελίδες στο facebook καθώς και οι μουσικοί ιστότοποι αφιερώνουν χώρο στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο της. Ώς διαχειριστής μίας σελίδας στο facebook, σε καθημερινή βάση λαμβάνω μηνύματα αγάπης και θαυμασμού για την δουλειά που γίνεται προκειμένου να αναδείξουμε τον άνθρωπο και την καλλιτέχνη Αmy Winehouse με αγάπη και σεβασμό προς το πρόσωπό της. Όλες οι αφιερωμένες σελίδες του facebook βοηθούν και συνδράμουν το έργο του ιδρύματος Amy Winehouse Foundation το οποίο ώς σκοπό έχει την βοήθεια προς ανθρώπους με προβλήματα εξάρτησης απο ναρκωτικά και οινόπνευμα προκειμένου να επανενταχθούν με ομαλό τρόπο στην κοινωνία.
Το σπίτι της στο Camden είχε μετατραπεί σε χώρο ένδειξης σεβασμού και αγάπης απο τους θαυμαστές της. Το άγαλμα που στήθηκε προς τιμήν της στην φημισμένη Stables Market στο Camden στην επέτειο των τριακοστών πρώτον γενεθλίων της αποτελεί τον επόμενο σταθμό για κάθε θαυμαστή της. Η Amy λάτρευε το Camden και το Camden λάτρευε την Amy ήταν η αποφώνηση του πατέρα της Mitch εκείνη την ημέρα. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο είναι η μουσική της κληρονομιά η οποία θα συνεχίσει να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ψυχισμού μας. Άλλωστε αυτό ήταν η επιθυμία της 16χρονης Αmy στην συνοδευτική επιστολή που έγραψε προκειμένου να επιλεγεί στην μουσική σχολή της Sylvia Young Theatre School. “Οι άνθρωποι θέλω να ακούν την μουσική μου και να ξεχνούν τα προβλήματά τους για πέντε λεπτά.” Ίσως και περισσότερο...