TO Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Fundación Pedro Cano, στην Ισπανία, παρουσιάζει από 18 Ιουνίου 2014 έως 19 Οκτωβρίου 2014 την περιοδική έκθεση ζωγραφικών έργων του Pedro Cano με τίτλο "Εννέα Θάλασσες της Μεσογείου".
Πρόκειται για 54 υδατογραφίες και προσχέδια του Ισπανού καλλιτέχνη με θέματα εμπνευσμένα από το τοπίο, τη ζωή αλλά και τα αρχαία μνημεία της Μεσογείου. Συγκεκριμένα η έκθεση «ταξιδεύει» σε τρία νησιά, τη Μαγιόρκα, την Πάτμο, τη Σικελία, και έξι πόλεις, την Αλεξάνδρεια, την Καρθαγένη, την Κωνσταντινούπολη, την Νάπολη, το Σπλιτ, και τη Βενετία. Εννέα σύμβολα της Μεσογείου, εννέα θέσεις του μύθου. Ένα μακρύ ταξίδι που πραγματώνεται, με τη μαγική επίκληση της ακουαρέλας μέσα από το φίλτρο της προσωπικής εμπειρίας και της μνήμης του Pedro Cano, γίνεται ταξίδι στον πολιτισμό της Μεσογείου και οι πίνακες το νήμα που μας χαρίζει ο zωγράφος στον φανταστικό λαβύρινθο μιας υποβλητικής ιστορίας.
Η έκθεση «Μεσόγειος» του Pedro Cano παρουσιάζεται στο ΑΜΘ ως παράλληλη εκδήλωση της κεντρικής περιοδικής έκθεσης για το 2014-15 `Η Ευρώπη της Ελλάδος. Αποικίες και νομίσματα από τη συλλογή της Alpha Bank`.
«Αλεξάνδρεια
…Μπορούσα παρά ταύτα να νιώσω την έντονη σχέση που είχε κρατήσει με την Ελλάδα. Μπορούσα να φάω και να πιω χρησιμοποιώντας τα λίγα ελληνικά μου και το σημαντικότερο, έμεινα έκπληκτος όταν έμαθα ότι υπήρχε καθημερινή σύνδεση με το Ηράκλειο, την πρωτεύουσα της Κρήτης, που δυστυχώς διακόπηκε λίγο καιρό μετά….Είναι συγκλονιστικό να επισκεφτείς το σπίτι του Καβάφη, ή να πιεις ένα καφέ στου Παστρούδη, όπως κάποτε ο Durrell…»
Pedro Cano
Τα έργα του Pedro Cano, με απίστευτη ευαισθησία, διεισδυτική και ιστορική ματιά, αποτυπώνουν σύμβολα, τόπους, μνημεία, μνήμες και σκηνές της καθημερινής ζωής. Έτσι, η Μεσόγειος ξεδιπλώνεται μπροστά μας ως ένα συναισθηματικό ταξίδι από λιμάνι σε λιμάνι, ως το διαχρονικό σκηνικό πολιτισμών του παρόντος και του παρελθόντος, ως χωνευτήρι ανθρώπων και παραδόσεων με διαφορετικές γλώσσες και θρησκείες.
«Πάτμος
...Τις πρώτες φορές που ερχόμουν στο μικρό αυτό νησί των Δωδεκανήσων, έβρισκα στεφάνια λουλουδιών και αποξηραμένων φρούτων στις πόρτες των άσπρων σπιτιών, ιδίως στη Χώρα – όπου βρίσκεται και το φρούριο-μοναστήρι. Με τον καιρό, έμαθα πως τα στεφάνια αυτά ετοιμάζονταν την Πρωτομαγιά. Είναι σαν φυλαχτά για τους ανθρώπους, φτιαγμένα με ό, τι υπάρχει στους κήπους και στους αγρούς εκείνη την εποχή. Ανήμερα, όλοι αφήνουν τα σπίτια τους και περνούν το πρωινό στην ύπαιθρο. Όταν επιστρέφουν, πλέκουν στεφάνια με φύλλα, άνθη και φρούτα, σε διάφορα μεγέθη, που θα μαραθούν στον ήλιο, τη βροχή και το νερό. Τα έξι στεφάνια μου αυτή την ιστορία διηγούνται, με φυτά, άνθη και καρπούς που έχουν να πουν πολλά για το μέρος που ωρίμασαν…»
Οι τόποι απεικονίζονται από τον Pedro Cano φευγαλέοι, με μια αύρα αιωνιότητας, διαποτισμένοι με φως που διαθλάται σε αντικατοπτρισμούς. Η επιλογή του καλλιτέχνη ήταν να περιγράψει τον καθένα από αυτούς με αναφορές όχι μόνο στην πολιτιστική κληρονομιά των πολιτισμών της Μεσογείου, αλλά και συχνά συλλαμβάνοντας νέες πτυχές και ασυνήθιστες προεκτάσεις. Τα έργα του μας φέρνουν ξανά στο νου τα λόγια του Fernand Braudel «…στη Μεσόγειο κάθε κόλπος είναι μια μικρή πατρίδα και, μόνος του, ένας πολύπλοκος κόσμος»
«Βενετία
…Τελικά επέλεξα κάτι που πάντα μου προκαλούσε περιέργεια, και για το οποίο κανείς ποτέ δε μου έδωσε ξεκάθαρη εξήγηση: την σημασία και τα χρώματα των ξύλινων πασσάλων που πετάγονται από το νερό και χρησιμεύουν ενίοτε ως αγκυροβόλια για γόνδολες και άλλες βάρκες, παρότι πολλά παραμένουν τελείως αχρησιμοποίητα… όπως ακριβώς στο υπέροχο βιβλίο του Joshep Brodsky για τη Βενετία, όπου μιλάει για παλιούς καθρέπτες φυλακισμένους σε σκοτεινά παλάτια κατά μήκος των καναλιών και που, σύμφωνα με τον Ρώσο νομπελίστα, έχουν ξεχάσει πώς να αντανακλούν εικόνες αφού κανείς δεν τους κοιτάζει πλέον…»