 |
| Στην λιακάδα, μαζί με τον Γιάννη Μπουτάρη και τον φίλο & συνυποψήφιο Βασίλη Χουλιάρα |
ΤΙ προλαβαίνεις να πεις μέσα σε 20' στο πλαίσιο μιας κοινωνικής γνωριμίας; Να σας πω: προλαβαίνεις να μάθεις μερικά βασικά πράγματα για την συλλογή κρασιών, την παραγωγή γλυκών οίνων, την συλλογή αυτοκινήτων – αντίκα και ιστορικών οχημάτων, τον πολιτιστικό τουρισμό, την γαστρονομική πολυπολιτισμική ιστορία της Θεσσαλονίκης... Η γνωριμία μου με τον κ. Ευάγγελο Χρήστου είναι πολύ πρόσφατη, μέσω κοινού φίλου, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Καθηγητής μάρκετινγκ με εξειδίκευση τον πολιτιστικό τουρισμό, συλλέκτης γλυκών κρασιών και αυτοκινήτων αντίκα, και, εσχάτως πολιτευόμενος (η απόφαση του δεν μετρά ούτε τρεις εβδομάδες) με τον συνδυασμό του Γιάννη Μπουτάρη, δεν έχει πλέον χρόνο να αναπνεύσει, και σίγουρα δεν έχει χρόνο να αρθρογραφήσει άμεσα στο περιοδικό μας… Οπότε, αποφάσισα ότι μία συνέντευξη μαζί του ώστε να μεταφέρω το προφίλ ενός νέους και δραστήριου ανθρώπου που αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά, θα ήταν ενδιαφέρουσα. Ο ενικός αριθμός που συναντάτε στο κείμενο είναι ειλικρινής, ανυπόκριτος και υπήρξε πραγματικός από το πρώτο λεπτό.
Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
 |
| Στο πρώτο συνέδριο του Σύλογου Διεθυντών Ξενοδοχείων Μακεδονίας-Θράκης στο πλαίσιο της διεθνούς έκθεσης Filoxenia |
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησα από το 1ο Γυμνάσιο και στη συνέχεια από το 1ο Λύκειο Θεσσαλονίκης. Η καταγωγή μου (από τους γονείς μου) είναι εν μέρει Βλάχικη (από τη Νικολίτσα και τη Μοσχόπολη της Βόρειας Ηπείρου και από το Μοναστήρι), εν μέρει Αρβανίτικη (από τη Δροσοπηγή ή Μπελκαμένη της Φλώρινας και από την Κορυτσά), εν μέρει Μικρασιατική (από τα Δαρδανέλια - νυν Τσανάκαλε) και εν μέρει Θρακιώτικη (από την Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης).
Σπουδές και η εμπλοκή σου με τον χώρο της τέχνης, του marketing και του Τουρισμού;
Σπούδασα στην Μεγάλη Βρετανία και απέκτησα διδακτορικό δίπλωμα στο Μάρκετινγκ του Πολιτιστικού Τουρισμού από το Aberystwyth University καθώς και μεταπτυχιακό δίπλωμα (ΜΒΑ) στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το ίδιο πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Μάνατζμεντ από το Leicester University, μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Μάρκετινγκ από το Chartered Institute of Marketing, και πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων Φιλοξενίας από το Anglia Ruskin University. Έχω την ιδιότητα του Chartered Marketer και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα σχετίζονται με το μάρκετινγκ τουριστικών προορισμών και επιχειρήσεων, την έρευνα αγοράς, τον οινοτουρισμό και το μάρκετινγκ οίνου, τον πολιτιστικό τουρισμό, τη διοίκηση πολιτιστικών πόρων, το μάρκετινγκ μέσω του Διαδικτύου, καθώς και με την τουριστική εκπαίδευση. Από το 2011 είμαι τακτικός Καθηγητής Τουριστικού Μάρκετινγκ στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (στην Κατεύθυνση Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων & Φιλοξενίας) του Αλεξάνδρειου Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης, καθώς και Αναπληρωτής Πρόεδρος του ιδίου Τμήματος και υπήρξα Διευθυντής του Τομέα Τουριστικών Μαθημάτων. Διατέλεσα Επίκουρος Καθηγητής Μάρκετινγκ στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου από το 2005 έως το 2011. Έχω πολύχρονη διδακτική εμπειρία (σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο) σε αντικείμενα μάρκετινγκ, μάνατζμεντ, πολιτισμού και τουρισμού τόσο στην Ελλάδα (στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Αλεξάνδρειο Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης και στο Τ.Ε.Ι. Κεντρικής Μακεδονίας) όσο και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού (στο Universita di Bolzano της Ιταλίας, στο Universite de Lyon ΙΙΙ και στο Institut Paul Bocuse της Γαλλίας, στο National Chia-Yi University της Ταϊβάν και στο University of Rijeka της Κροατίας). Επίσης, έχω επιβλέψει διδακτορικές διατριβές σε αντικείμενα του τουριστικού μάρκετινγκ, του οινοτουρισμού, του πολιτιστικού μάνατζμεντ και της τουριστικής εκπαίδευσης. Το ερευνητικό μου έργο περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό δημοσιεύσεων σε επιστημονικά περιοδικά και σε διεθνή συνέδρια, καθώς και το συντονισμό πολλών εθνικών και διεθνών ερευνητικών προγραμμάτων. Το συγγραφικό μου έργο περιλαμβάνει τρία βιβλία, πολλά κεφάλαια σε διεθνή συλλογικά έργα, επιμέλεια τόμων πρακτικών διεθνών συνεδρίων καθώς και διάφορα πανεπιστημιακά συγγράμματα στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Στο δημοσιευμένο μου έργο έχουν γίνει άνω των 600 αναφορών από άλλους ερευνητές, συμμετέχω στην συντακτική επιτροπή πολλών επιστημονικών περιοδικών και συνεδρίων, και είμαι υπεύθυνος έκδοσης (Editor) του διεθνούς επιστημονικού περιοδικού με κριτές Tourismos Journal. Στο παρελθόν έχω εργαστεί σε ανώτατες διοικητικές θέσεις σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, σε ταξιδιωτικούς οργανισμούς και σε εταιρίες συμβούλων μάρκετινγκ και έρευνας αγοράς στην Ελλάδα, στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Επίσης, έχω διατελέσει πρόεδρος του διεθνούς επιστημονικού οργανισμού EuroCHRIE (European Council on Hotel, Restaurant & Institutional Education) και μέλος των διοικητικών συμβουλίων διαφόρων επιστημονικών και ακαδημαϊκών οργανισμών του εξωτερικού. Ως διεθνής εμπειρογνώμονας έχω προσφέρει τεχνογνωσία για θέματα τουρισμού, μάρκετινγκ και εκπαίδευσης σε πανεπιστήμια αλλά και σε μη κυβερνητικές οργανώσεις διαφόρων χωρών, όπως για παράδειγμα της Αιγύπτου, της Συρίας, του Λιβάνου, της Αλβανίας, της Σερβίας του Μαυροβουνίου, και της Κροατίας.
Να προσθέσω εγώ ότι, έμαθα πως για το επιστημονικό και το συγγραφικό σου έργο έχεις βραβευτεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού (United Nations-World Tourism Organisation), από την Ένωση Δημοσιογράφων & Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος και από άλλους διεθνείς φορείς…
Πράγματι… Βλέπω έχεις πολύ καλές πηγές!
Πως ξεκίνησες με τις συλλογές σου και τι συλλέγεις;
Είμαι συλλέκτης κρασιών με εξειδίκευση στα ευρωπαϊκά γλυκά κρασιά, και συλλέκτης παλαιών αυτοκινήτων – αυτών που ονομάζουμε ιστορικά οχήματα, αυτοκίνητα δηλαδή άνω των 30 ετών. Η σχέση μου και με τα δύο έλκει την καταγωγή της στην παιδική μου ηλικία. Ο πατέρας μου, είναι και αυτός συλλέκτης και έτσι το οικογενειακό μου περιβάλλον, από την μικρή μου ηλικία, ήταν φορτισμένο με το πάθος της συλλογής. Πάντοτε λάτρευα τα αυτοκίνητα. Παραδόξως, όχι τα σύγχρονα αυτοκίνητα – ακόμη και στην δεκαετία του '70 που ήμουν παιδάκι στο Δημοτικό δεν με ενδιέφεραν τόσο τα αυτοκίνητα της τότε – εποχής αλλά τα παλιά. Εκείνη την εποχή στην Θεσσαλονίκη υπήρχαν πολλές αλάνες με παρατημένα αυτοκίνητα, τα οποία στέγασαν τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας. Η συλλογή παλαιών αυτοκινήτων έχει και μία ακόμα πτυχή που για εμένα είναι και η πλέον ενδιαφέρουσα, αυτή του “restoration”, της αποκατάστασης δηλαδή του παλαιού αυτοκινήτου και όχι απλά και μόνο της χρήσης του. Πρόκειται για μια διαδικασία πολλαπλώς ενδιαφέρουσα. Σημειώστε επίσης ότι, ένα αυτοκίνητο αντίκα από μόνο του αποτελεί μια ολόκληρη συλλογή. Εμπεριέχει την έρευνα και αναζήτηση ανταλλακτικών, την εφαρμογή τους, τη διαρκή συντήρηση του οχήματος, την αποκατάσταση αισθητικών και μηχανικών λεπτομερειών στην αυθεντική του μορφή! Επίσης, κατόπιν της αρχικής αποκατάστασης, σίγουρα απαιτεί προσεκτικότερη συντήρηση, και απαιτεί τακτική ενασχόληση. Ακόμα και ένα αυτοκίνητο από μόνο του έχει ανάγκη από το πάθος του συλλέκτη, διότι είναι μία συλλογή από μόνο του. Δύο, τρία, απαιτούν περισσότερο χρόνο. Γνωρίζω ανθρώπους που συλλέγουν αυτοκίνητα αντίκα αλλά δεν έχουν μεγάλη εμπλοκή με αυτά. Τα χαίρονται λίγο, τα κυκλοφορούν που και που, αλλά δεν τα χαίρονται στην πλήρη έκταση τους. Έτσι, θα έλεγα, υπάρχουν δύο επίπεδα συλλεκτών αυτοκινήτων αντίκας...
 |
| Συμμετοχή σε ράλλυ ιστορικών οχημάτων της ΛΕΚΑΜ (Λέσχη Κλασικού Αυτοκινήτου Μακεδονίας) |
Σε ποιο επίπεδο κατατάσσεις τον εαυτό σου;
Σαφώς στο πρώτο. Για μένα μετράει η συνολική εμπειρία μου με ένα κομμάτι ιστορίας που κρατάω ζωντανό. Αν και δεν διαθέτω συνεργείο, έχω εργαστεί από χόμπυ επί πολλούς μήνες στην αποκατάσταση ενός από τα αυτοκίνητα μου σε εγκαταστάσεις τρίτων.
Συλλέγεις με βάση μια συγκεκριμένη μάρκα;
Και ναι και όχι. Συλλέγω BMW και Mercedes. Αγαπώ όμως όλα τα παλιά αυτοκίνητα. Σε αυτές τις δύο όμως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι γεγονός ότι αυτές οι δύο εταιρείες τιμούν την ιστορία τους, και μπορείς να βρεις ανταλλακτικά για πολύ παλιότερα μοντέλα. Δεν είναι πάντα εύκολο, ωστόσο είναι εφικτό. Επίσης μπορείς να βρεις συγκεκριμένα μοντέλα, διότι τα μοντέλα από τις συγκεκριμένες μάρκες διατηρούνται στην αγορά για πολλά χρόνια και παράλληλα αποτελούν και αρκετά καλή επένδυση.
Ας μην αδικήσουμε όμως και την άλλη σου μεγάλη αγάπη, τα κρασιά... Δεν ξεκίνησες πολύ μικρός, φαντάζομαι με αυτά...
Κι όμως, και σε αυτό με επηρέασε ο πατέρας μου, ο οποίος ως προείπα είναι ενθουσιώδης συλλέκτης πολλών πραγμάτων, από φιλοτελικά μέχρι ρολόγια τσέπης και από καρτ-ποστάλ μέχρι μουσικά όργανα. Εκτός αυτού όμως, είναι και γεωπόνος. Υπήρξε για πολλά χρόνια συλλέκτης κρασιών, με εξειδίκευση στα Ξηρά, αντίθετα από εμένα που εξειδικεύτηκα στα Γλυκά. Η καταγωγή της οικογένειας μας είναι από την Φλώρινα, και ο πατέρας μου είχε μία εμπλοκή με την αρχική λειτουργία της πρώτης οινοποιητικής μονάδας που δημιουργήθηκε στο Αμύνταιο στην δεκαετία του '60, και διαθέτει ακόμη μία σειρά από φιάλες που δεν έχει ούτε το οινοποιείο! Το κρασί, τόσο ως απόλαυση με την σωστή και στην ώρα της κατανάλωση του, όσο και ως συλλεκτικό είδος, υπάρχει στο σπίτι μας από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Το δοκίμασα πολύ μικρός, αλλά, το παράδοξο είναι ότι ποτέ δεν ήπια πολύ, ποτέ δεν μέθυσα με κρασί! Πάντοτε το δοκιμάζω, θα πιω ένα ποτήρι, και αυτό είναι μεγάλη απόλαυση για μένα. Περισσότερο δεν μπορώ να πιω. Το κρασί όμως απαιτεί και έναν ρυθμό κατανάλωσης. Δεν έχει νόημα να κρατήσεις μία φιάλη για πάντα, και τα ξηρά κρασιά που συνέλεγε ο πατέρας μου, δεν έχει νόημα παρά να καταναλωθούν στην ακμή τους. Το κρατάς 10, 20, 30 χρόνια, το καταναλώνεις και μετά παραμένουν ως ανάμνηση. Αντίθετα, τα πολύ καλά γλυκά κρασιά μπορούν να μείνουν πολύ περισσότερα χρόνια, ακόμα και 40, 50, 80, 100, και όσο μένουν γίνονται καλύτερα και περισσότερο πολύπλοκα: το παλιότερο μου είναι 114 ετών, ένα Barbeito Madera Malvasia του 1900, ενώ το αμέσως επόμενο είναι ακριβώς 100 ετών – ένα λευκό μοσχάτο Massandra του 1905 το οποίο προέρχεται από τη συλλογή του Τσάρου Νικόλαου στην Κριμαία...
Πόσες φιάλες αριθμεί η συλλογή;
Περί τις 700. Αν ήταν ξηρό λευκό ή ερυθρό κρασί θα είχα πρόβλημα, θα έπρεπε να τα εμπορεύομαι. Τα δικά μου όμως, επειδή είναι γλυκά, συχνά δεν είναι καν έτοιμα για κατανάλωση αν δεν περάσουν τα πρώτα 10 χρόνια.
Η συλλογή γλυκού κρασιού είναι κάτι διαδεδομένο στην Ελλάδα;
Μάλλον όχι, δεν γνωρίζω – αν και θα ήθελα – κανέναν άλλο Έλληνα συλλέκτη γλυκού κρασιού, αν και έτυχε να γνωρίσω μερικούς ξένους. Τα γλυκά κρασιά είναι κάτι τρομερά εξειδικευμένο. Συλλέγω κυρίως Ευρωπαϊκά κρασιά (άλλωστε γλυκά κρασιά δεν παράγονται παντού) και υπάρχουν μόλις πέντε τρόποι παραγωγής. Συνοπτικά αναφέρω ότι γλυκό κρασιά παράγεται είτε από “υπερώριμα σταφύλια”, όπως λέμε, είτε από σταφύλια που έχουν χτυπηθεί από βοτρύτη με αποτέλεσμα να έχουν αφυδατωθεί και να έχουν υψηλά σάκχαρα, είτε από λιαστά, ή βέβαια, εάν να διακοπεί η οινοποίηση με τη προσθήκη οινοπνεύματος ή μαγιάς. Η Πέμπτη κατηγορία, η οποία είναι από τις πλέον σπάνιες, είναι η περίπτωση του κρασιού που γίνεται από την οινοποίηση παγωμένων σταφυλιών, δηλαδή σταφυλιών που κυριολεκτικά έχουν γίνει σαν πάγος εξαιτίας χαμηλής θερμοκρασίας… Υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές σε όλη την Ευρώπη, ενδεικτικά στην Γερμανία, την Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Αυστρία και βεβαίως την Κριμαία που παράγουν περίφημα γλυκά κρασιά. Αλλά είναι λίγες και οι παραγωγές δεν είναι μεγάλες ούτε υπάρχει παραγωγή κάθε χρόνο! Στη Νότια Ευρώπη κυριαρχούν τα λιαστά – και στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικά και φημισμένα, στην Σάμο και στην Σαντορίνη – αλλά και στην Ιταλία.
Η εμπλοκή σου στα κοινά ως ανθρώπου της αγοράς και τώρα ως υποψήφιου δημοτικού σύμβουλου Θεσσαλονίκης με τον Μπουτάρη είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, πως όμως μπορεί να συνδυαστεί με τα υπόλοιπα αντικείμενα σου; Μπορεί μεν να υπάρχει σε καθημερινή βάση η ζήτηση για τοπική αυτοδιοίκηση απαλλαγμένη από πολιτικούς παράγοντες, αλλά μπορεί άραγε να εξυπηρετηθεί αυτό το μοντέλο στην πράξη; Πως φιλοδοξείς να συμβάλλεις, σε ποιους τομείς, με ποιόν προσανατολισμό;
Θα πάω λίγο πιο πίσω, συγκεκριμένα στο γιατί αποφάσισα να ασχοληθώ με τις δημοτικές εκλογές για τον δήμο Θεσσαλονίκης. Ήταν μια απόφαση λίγο παράξενη και μάλλον πολύ βιαστική. Το αποφάσισα σε μία μόνο ημέρα. Ομολογώ ότι, στο παρελθόν δεν έχω ασχοληθεί από πολιτικό πόστο με τα κοινά. Διαπιστώνω ότι πολλοί συνυποψήφιοι μου έχουν ασχοληθεί αρκετά με την πολιτική, και δεν αναφέρομαι μονάχα σε μεγαλύτερους ηλικία ανθρώπους ,μιας άλλης γενιάς, αλλά και σε πολλούς νέους υποψηφίους. Πολλοί, περισσότεροι από τους μισούς νέους που πολιτεύονται, ιδιαίτερα σε άλλες παρατάξεις, ακόμα κι αν δεν είχαν μέχρι τώρα ανάμιξη σε θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είχαν μία κάποια πολιτική ή ακόμα και κομματική εμπλοκή στο παρελθόν, είτε οι ίδιοι είτε κάποιοι συγγενείς τους. Αυτό με ξένισε, διότι προσωπική μου θέση είναι ότι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν θα πρέπει να υπάρχουν κόμματα. Προφανώς όλοι οι ενεργοί πολίτες είναι εξ ορισμού πολιτικοποιημένοι, κατά την ουσιαστική έννοια της λέξης. Αυτό είναι θετικό. Δεν θα πρέπει όμως στην ενασχόληση με τα κοινά να πρυτανεύει η κομματική γραμμή. Να διευκρινήσω ότι, δεν είμαι απολίτικος - ο απολίτικος είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται. Δεν μπορεί κάποιος να θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά και να είναι απολίτικος. Θεωρώ όμως ότι δεν θα έπρεπε να είναι κομματικοποιημένοι οι Δήμοι. Εμπράγματα αποδεικνύεται από την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδος ότι αυτό δεν έχει θετικό αποτέλεσμα. Πρόσφατα είναι τα σχετικά αρνητικά παραδείγματα και στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, και από Δήμους και από πρώην Νομαρχίες και από Περιφέρειες. Βεβαίως το πελατειακό κράτος δυστυχώς μπορεί να υπάρξει και σε μή κομματικοποιημένους πολιτικούς οργανισμούς, π.χ. Δήμους και Περιφέρειες, αλλά η εγγενής διαφορά είναι ότι φαινόμενα οικονομικής διαφθοράς δεν υπάρχουν στον βαθμό που υπάρχουν όπου ανθεί η πολιτική διαφθορά. Περεταίρω, η πολιτική διαφθορά δεν υπερισχύει σε πολυσυλλεκτικά σχήματα, όπως αυτό του Μπουτάρη όπου συνυπάρχουμε άνθρωποι που θέλουμε να προσφέρουμε στα κοινά, αλλά προερχόμαστε από πολλούς διαφορετικούς χώρους και ποικίλα σημεία εκκίνησης – η «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» περιλαμβάνει ανθρώπους από όλο το φάσμα του πολιτικού χώρου. Φυσικά κατά καιρούς υπάρχουν και διαφωνίες και αντιπαραθέσεις, είναι όμως μάλλον σημείο υγείας. Άλλωστε, ποια είναι η εναλλακτική λύση; Η κομματική γραμμή και τα κομματικά στρατιωτάκια; Όχι βέβαια… Ένας λόγος λοιπόν που με εξώθησε να ασχοληθώ με τα κοινά, είναι το γεγονός ότι υπήρχε η συγκεκριμένη παράταξη που είναι μη κομματική. Δεύτερον, γνώριζα τον ίδιον τον Γιάννη Μπουτάρη, και λόγω της ενασχόλησης μου με το κρασί, τον τουρισμό, αλλά και εξαιτίας της καταγωγής μου – είμαι κατά το ήμισυ Βλάχος. Υπήρχε μια παλαιότερη γνωριμία, και γνώριζα ότι θέλει να προσφέρει, μπορεί να προσφέρει και δεν είναι ένα άτομο του κομματικού σωλήνα. Επίσης, θα σας παρακαλούσα να μην μου χρεώσετε κάποια έπαρση, αλλά πιστεύω ότι ο Μπουτάρης, κατά κάποιον τρόπο, κάνει χάρη στην Θεσσαλονίκη που ασχολείται με τα κοινά! Δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί με στόχο την καριέρα ή την ανάδειξη. Είχε όσο ήθελε και από τα δύο ως επιχειρηματίας αλλά και ως ένας ιδιαίτερα πετυχημένος εκπρόσωπος της κοινωνίας των ενεργών πολιτών – σας θυμίζω για παράδειγμα τον Αρκτούρο. Γνωρίζοντας όλα αυτά και τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έχοντας πρότερη συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης στην προηγούμενη τετραετία της θητείας του από την θέση μου του καθηγητή Τουριστικού Μάρκετινγκ στο Αλεξάνδρειο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης – ιδίως σε θέματα τουριστικής ανάπτυξης και πολιτιστικού τουρισμού – αποφάσισα να συμπαραταχθώ μαζί του. Κατάλαβα μέσα από αυτή την ώσμωση ότι μπορώ να προσφέρω και στην πράξη: σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτά που προσέφερα ήδη ως εξωτερικός συνεργάτης, άμισθος φυσικά, και περιστασιακά συνεργαζόμενος, σε θέματα τουρισμού, πολιτισμού και μάρκετινγκ, και βεβαίως στο πάντρεμα των τριών αυτών αντικειμένων.
Από θέσεως ισχύος – αφού το τουριστικό και πολιτιστικό μάρκετινγκ είναι οι ειδικότητες σου – μπορείς να αναφέρεις άξονες ανάπτυξης της πόλης που θεωρείς ότι μπορεί να εξυπηρετήσει η παρουσία και η προσωπική σου εργασία σε περίπτωση εκλογής σου σε θέση δημοτικού συμβούλου;
Η Θεσσαλονίκη ως τουριστικός προορισμός δεν έχει “ήλιο-άμμο-θάλασσα”, δηλαδή τα συνηθισμένα ελκτικά στοιχεία του μαζικού τουρισμού, πράγμα θετικό, διότι υπερέχει με ξεχωριστά και μοναδικά στοιχεία ως πόλη. Όλα αυτά, πρωτίστως σχετίζονται με πολιτιστικούς πόρους. Πρώτον, διότι υπήρξε μια πολυπολιτισμική πόλη, γεγονός που με επιτυχία μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε σε μεγάλο βαθμό τα τέσσερα τελευταία χρόνο, με τη προσέλκυση τούρκων, βαλκανικών και ισραηλινών τουριστών -ξέρετε, μιλάμε για 200% έως και 350% αύξηση αφίξεων από αυτές τις χώρες – αλλά αν και αυτή είναι μόνο η αρχή, αναδείχθηκε η πολιτιστική προσφορά της πόλης σε μεγαλύτερο βαθμό. Αυτό είναι σημαντικό όχι μονάχα για τους λαούς και πληθυσμούς που έχουν άμεση σχέση με το πολιτιστικό περιεχόμενο της Θεσσαλονίκης. Έχει ιδιαίτερη σημασία και για όσους δεν έχουν προσωπική σχέση με το πολιτιστικό περιεχόμενο της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι όμως θα ήθελαν να εξερευνήσουν μία τόσο πολυπολιτισμική πόλη η οποία έχει να τους προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό. Εκτός από την πολυπολιτισμικότητα, ένας ακόμα σημαντικός άξονας είναι η γαστρονομία. Συγκαταλέγεται στα πολύ δυνατά σημεία της πόλης και φημίζεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, επειδή υπήρξε σημείο μίξης πολλών πολιτισμών. Επισήμως πλέον η γαστρονομία και τα τρόφιμα θεωρούνται διεθνώς ως στοιχεία του τουρισμού πολιτιστικής κληρονομιάς, μάλιστα δε, ζώσας και εξελίξιμης, συνεπώς βιωματικής εμπειρίας για τον επισκέπτη. Υπάρχουν πολλοί άξονες ακόμα και μέσα στο ίδιο αυτό αντικείμενο. Ένας άξονας είναι φαγητό και ποτό, άλλος ιστορικά σημεία και μνημεία που σχετίζονται με την γαστρονομία και την οινογνωσία! Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 300 χρόνια έχει περάσει μία τυρβώδη ιστορία, με πολλά περιστατικά και καταστάσεις ενδιαφέροντος όχι μονάχα ελληνικού, αλλά και της ευρύτερης περιοχής και της υπόλοιπης Ευρώπης. Ακόμα στην Γαλλία, ανάμεσα στους συλλέκτες Cartes Postales των αρχών του περασμένου αιώνα, η Θεσσαλονίκη είναι ένα από τα πιο αγαπημένα τους θέματα! Θέλω να πω, ότι μπορούμε να βρούμε δυνητικό κοινό επισκεπτών για πολιτιστικό τουρισμό με ενδιαφέρον για την Θεσσαλονίκη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στις μέρες μας οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν μονάχα για να γνωρίσουν κάτι, ή να ξεκουραστούν, αλλά περισσότερο για να ζήσουν μια εμπειρία, μια ιστορία. Τέλος, ένας πρόσθετος άξονας τουριστικής ανάπτυξης μπορεί να βασιστεί στον συνεδριακό τουρισμό, τις εκθέσεις και τις διάφορες εκδηλώσεις, π.χ. μουσικές, αθλητικές, θεατρικές, κ.α., αξιοποιώντας τα σχετικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της πόλης μας.
Εάν σε ρωτούσε κάποιος «ποιο είναι το πρώτο και σημαντικότερο που πρέπει να γίνει για την τουριστική ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης», με βάση την εμπειρία σου τι θα απαντούσες;
Αναμφίβολα η ίδρυση και λειτουργία ενός αυτόνομου και εξειδικευμένου Οργανισμού Διαχείρισης & Μάρκετινγκ Τουριστικού Προορισμού για την πόλη, κατά τα διεθνώς καταξιωμένα πρότυπα των DMO – Destination Management Organizations. Ένας τέτοιος οργανισμός πρέπει να λειτουργήσει το συντομότερο δυνατό και να έχει μορφή σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Σημειώστε επίσης ότι, υπάρχει έτοιμη σχετική μελέτη για την δημιουργία ενός τέτοιου Οργανισμού στη Θεσσαλονίκη από διετίας – το γνωρίζω διότι συμμετείχα στην εκπόνηση της μελέτης από την ερευνητική μας ομάδα στο Τμήμα Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων & Φιλοξενίας του Αλεξάνδρειου ΤΕΙ Θεσσαλονίκης…