Μια αισθητική παρατήρηση
πάνω στο "Inside Llewyn Davis"
των Joel και Ethan Coen
Η
περίτεχνη αυτή ταινία των αδελφών Κοέν, περιγράφει μια εβδομάδα από την
ζωή ενός φτωχού και άσημου μουσικού της φολκ, ενώ προσπαθεί να
αναρριχηθεί μέσα στην μουσική σκηνή του Γκρίνουϊτς Βίλατζ στην Αμερική
του 1961.
Σε κάποια στιγμή, ο ήρωας της ιστορίας ονόματι Llewyn Davis, φεύγει για ένα ταξίδι στο Σικάγο για να περάσει από ακρόαση από έναν μεγάλο παραγωγό, αφού τον διώχνει και η παράνομη ερωμένη του ως αποτυχημένο. Το ταξίδι ξεκινάει, και μετά από πολλές δυσκολίες, ευτράπελα, αλλά και τραγικά συμβάντα, συν την αποτυχία του να κλείσει κάποιο προσωπικό συμβόλαιο με τον
παραγωγό, ο ήρωας επιστρέφει για να πάρει τα πράγματά του από την πρώην περιστασιακή του ερωμένη. Στον διάλογο που έχουν μεταξύ τους της λέει πως αυτό το ταξίδι του φάνηκε πως κράτησε 3 ολόκληρους μήνες, ενώ είχε κρατήσει μόλις δύο μέρες. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ταύτιση με τον χρόνο που κατάλαβε πως πέρασε σε αυτό το ταξίδι και ο ίδιος ο θεατής, χωρίς το ταξίδι αυτό να κατέχει μεγάλη χρονική διάρκεια μέσα στην δίωρη ταινία.
Έχεις την αίσθηση ως θεατής της ταινίας, πως το ταξίδι αυτό κράτησε πράγματι 3 μήνες. Τόσο πυκνό ήταν. Αυτό το ταξίδι μοιάζει σαν μια μικρή Οδύσσεια, και νιώθεις πως αποκλείεται να κράτησε μόνο δύο μέρες. Αυτή είναι η αίσθηση που αποκομίζεις βλέποντάς το, πράγμα που ταυτίζεται με την αίσθηση του ήρωα που το έζησε και το δηλώνει. Οι αδελφοί Κοέν μεταδίδουν τον πλούτο των εμπειριών και των συμβάντων του μικρού διήμερου ταξιδιού με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να παίρνει την αίσθηση που πήρε και ο ήρωας, ότι η διάρκεια του ήταν πράγματι 3 μήνες. Και όταν ο Llewyn Davis δηλώνει στην πρώην ερωμένη του την αίσθησή του μεγάλου χρονικού διαστήματος που ένιωσε, το ίδιο ακριβώς έχει νιώσει και έχει μεταδοθεί και στον θεατή της ταινίας που παρακολουθεί, και αμέσως συμφωνεί σιωπηρά με τον ήρωα. Την ίδια ακριβώς πυκνότητα θα είχε νιώσει και κάποιος στην πραγματική ζωή, αν είχε μια τέτοια εμπειρία άλλωστε.
Πρόκειται για μια αριστουργηματική σκηνοθετική πρακτική των Κοέν να μεταδίδουν την αίσθηση του ήρωα και στο κοινό τόσο άμεσα, η οποία δεν εξηγείται απολύτως, δηλαδή με ποιους ακριβώς τρόπους σκηνοθετικούς ή άλλους το καταφέρνουν, αλλά λειτουργεί ως συν τόσο για την περίτεχνη ταινία τους, όσο και για τους δύο αμερικανούς σκηνοθέτες ως τέτοιους, που από την μεγάλη τους εμπειρία και ενασχόληση τους με το αντικείμενο, φαίνεται πως κατέχουν πια την κινηματογραφική τεχνική και αισθητική άψογα.
Σε κάποια στιγμή, ο ήρωας της ιστορίας ονόματι Llewyn Davis, φεύγει για ένα ταξίδι στο Σικάγο για να περάσει από ακρόαση από έναν μεγάλο παραγωγό, αφού τον διώχνει και η παράνομη ερωμένη του ως αποτυχημένο. Το ταξίδι ξεκινάει, και μετά από πολλές δυσκολίες, ευτράπελα, αλλά και τραγικά συμβάντα, συν την αποτυχία του να κλείσει κάποιο προσωπικό συμβόλαιο με τον
παραγωγό, ο ήρωας επιστρέφει για να πάρει τα πράγματά του από την πρώην περιστασιακή του ερωμένη. Στον διάλογο που έχουν μεταξύ τους της λέει πως αυτό το ταξίδι του φάνηκε πως κράτησε 3 ολόκληρους μήνες, ενώ είχε κρατήσει μόλις δύο μέρες. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ταύτιση με τον χρόνο που κατάλαβε πως πέρασε σε αυτό το ταξίδι και ο ίδιος ο θεατής, χωρίς το ταξίδι αυτό να κατέχει μεγάλη χρονική διάρκεια μέσα στην δίωρη ταινία.
Έχεις την αίσθηση ως θεατής της ταινίας, πως το ταξίδι αυτό κράτησε πράγματι 3 μήνες. Τόσο πυκνό ήταν. Αυτό το ταξίδι μοιάζει σαν μια μικρή Οδύσσεια, και νιώθεις πως αποκλείεται να κράτησε μόνο δύο μέρες. Αυτή είναι η αίσθηση που αποκομίζεις βλέποντάς το, πράγμα που ταυτίζεται με την αίσθηση του ήρωα που το έζησε και το δηλώνει. Οι αδελφοί Κοέν μεταδίδουν τον πλούτο των εμπειριών και των συμβάντων του μικρού διήμερου ταξιδιού με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να παίρνει την αίσθηση που πήρε και ο ήρωας, ότι η διάρκεια του ήταν πράγματι 3 μήνες. Και όταν ο Llewyn Davis δηλώνει στην πρώην ερωμένη του την αίσθησή του μεγάλου χρονικού διαστήματος που ένιωσε, το ίδιο ακριβώς έχει νιώσει και έχει μεταδοθεί και στον θεατή της ταινίας που παρακολουθεί, και αμέσως συμφωνεί σιωπηρά με τον ήρωα. Την ίδια ακριβώς πυκνότητα θα είχε νιώσει και κάποιος στην πραγματική ζωή, αν είχε μια τέτοια εμπειρία άλλωστε.
Πρόκειται για μια αριστουργηματική σκηνοθετική πρακτική των Κοέν να μεταδίδουν την αίσθηση του ήρωα και στο κοινό τόσο άμεσα, η οποία δεν εξηγείται απολύτως, δηλαδή με ποιους ακριβώς τρόπους σκηνοθετικούς ή άλλους το καταφέρνουν, αλλά λειτουργεί ως συν τόσο για την περίτεχνη ταινία τους, όσο και για τους δύο αμερικανούς σκηνοθέτες ως τέτοιους, που από την μεγάλη τους εμπειρία και ενασχόληση τους με το αντικείμενο, φαίνεται πως κατέχουν πια την κινηματογραφική τεχνική και αισθητική άψογα.