Η Myrό Gallery σας προσκαλεί να επισκεφτείτε την αφιερωματική αναδρομική έκθεση που φιλοξενεί για 10 ημέρες, με στόχο την διάδοση και την γνωστοποίηση του έργου του μεγάλου έλληνα ζωγράφου της περασμένη γενιάς Δανιήλ Δανιήλ. Η αναδρομική In Memoriam έκθεση έργων περιλαμβάνει 52 αντιπροσωπευτικά έργα του γνωστού έλληνα ζωγράφου που μεγαλούργησε την περίοδο 1960 – 1980 και εγκαθιδρύθηκε ως ένας από τους καλύτερους τοπιογράφους της γενιάς του. Τα προς έκθεση έργα είναι μέρος της συλλογής της οικογενείας του ζωγράφου, ενώ η έκθεση είναι η πρώτη μιας σειράς ενεργειών προς τιμήν του σημαντικού καλλιτέχνη που είναι υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στην Βόρεια Ελλάδα. Η έκθεση – αφιέρωμα θα εγκαινιαστεί στις 31 Οκτωβρίου στις 20.00 με δεξίωση και θα καταλήξει στις 9 Νοεμβρίου 2013. Έργα της έκθεσης θα είναι διαθέσιμα προς απόκτηση από το φιλότεχνο κοινό σε συνεννόηση με την γκαλερί και το Myrό Antiques House που έχει αναλάβει μια σειρά ενεργειών για την ανάδειξη του έργου του.
Ο Δανιήλ (Αλεξάνδρου) Δανιήλ, γεννήθηκε στον Τύρναβο της Θεσσαλίας το 1914, σύμφωνα με το αυτοβιογραφικό του σημείωμα που ίδιος δημοσίευε στις εισαγωγές των καταλόγων εκθέσεών του. Όπως μας πληροφορεί όμως ο Βάσος Βογιατζόγλου η πραγματική χρονολογία γέννησής του ήταν το 1911, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την ταυτότητά του. Παραμένει άγνωστο γιατί ό ίδιος επέμενε να δίνει ως χρονολογία γέννησής του το 1914. Υπήρξε απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών των Αθηνών με δασκάλους τον Κωστή Παρθένη και τον Σπυρίδωνα Βικάτο. Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1950 διαμένει για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Γαλλία και την Ιταλία όπου συνεχίζει τις σπουδές του. Επαναπατρίζεται στην Αθήνα το 1955, εκλέγεται ύστερα από διαγωνισμό διευθυντής του νεοϊδρυθέντος Παραρτήματος Σχολής Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, θέση που θα κρατήσει 14 ολόκληρα χρόνια. Η περίοδος αυτή θα σταθεί ιδιαίτερα γόνιμη σε καλλιτεχνική παραγωγή και θα φιλοτεχνήσει μια σειρά έργων με θέμα το κυκλαδίτικο τοπίο και ιδιαίτερα της Μυκόνου, που επισκεπτόταν συχνά. Το 1972, εκλέγεται καθηγητής στο εργαστήριο γυμνού στην ΑΣΚΤ όπου θα διδάξει σχέδιο έως το 1977, αν και ο ίδιος υπήρξε εξαίρετος δεξιοτέχνης του χρώματος. Η δεκαετία 1977- 1987 αποδεικνύεται αρκετά παραγωγική για τον καλλιτέχνη καθώς φιλοτεχνεί μια σειρά έργων με θέμα το τοπίο με χρωματικές εκρήξεις που ξαφνιάζουν και χαρακτηρίζονται από την επίδραση των μετα-ιμπρεσιονιστών καλλιτεχνών αλλά και των Fauve. Εξέθεσε έργα του σε 20 ατομικές και σε 120 ομαδικές εκθέσεις.
Η έκθεση στην Myrό Gallery είναι ένα πρώτο βήμα πραγμάτωσης του οράματος του μεγάλου έλληνα δημιουργού, ο οποίος έφυγε από την ζωή το 1988. Η γκαλερί, μαζί και με το Myrό Antiques House υπογραμμίζοντας την δέσμευση τους στην προώθηση της σύγχρονης αλλά και της κλασσικής ελληνικής τέχνης έχουν αναλάβει σε συνεργασία με την οικογένεια του ζωγράφου την υλοποίηση μιας σειράς δράσεων και ενεργειών προκειμένου να θυμίσουν το έργο του ζωγράφου στους παλιότερους και να το καταστήσουν γνωστό στους νεότερους. Σε αυτό το πλαίσιο, έχει εκπονηθεί έρευνα για την ζωή και το έργο του καλλιτέχνη από την Ειδική Συνεργάτιδα του Myrό Antiques House Ιστορικό της Τέχνης κα. Μαριλένα Χαρίση, επίκειται η έκδοση βιβλίου και καταλόγου που θα τεκμηριώνει το έργο του, όπως και μια σειρά από εκδηλώσεις.
Ειδικά για την έκθεση στην Θεσσαλονίκη έχει ληφθεί μέριμνα ώστε τα έργα που θα εκτεθούν να έχουν τιμές πώλησης προσαρμοσμένες στους καιρούς της κρίσης. Οι διοργανωτές της έκθεσης έχουν θέσει ως στόχο την ενίσχυση ήδη υπαρχουσών συλλογών της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και να δώσουν την δυαντότητα σε νεότερους φιλότεχνους να αποκτήσουν κάποιο έργο. Για πρώτη φορά στην έκθεση της Θεσσαλονίκης θα διατίθεται σειρά σχεδίων του ζωγράφου, σε κόστος που απάδει από την κανονική διακύμανση τιμών του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα έργα του Δανιήλ Δανιήλ δεν έχουν χάσει, αλλά αντιθέτως έχουν κερδίσει αξία, όπως διαπιστώνει κανείς αν ανατρέξει στα δημοπρατικά αρχεία πωλήσεων των τελευταίων 10 ετών.
Όπως σημειώνει και η ιστορικός της Τέχνης κα. Μαριλένα Χαρίση στο υπό έκδοση βιβλίο τεκμηρίωσης του έργου του σημαντικού ζωγράφου "Θεματικά το έργου του Δανιήλ Δανιήλ εντάσσεται σε τρεις κατηγορίες, η πρώτη αφορά την προσωπογραφία, η δεύτερη την τοπιογραφία και η τρίτη τη Νεκρή Φύση, με μια υποκατηγορία, αυτή της ανθογραφίας. Υφολογικά, ο ζωγράφος Δανιήλ Δανιήλ φοιτά στη Σχολή Καλών Τεχνών την περίοδο του Μεσοπολέμου και σίγουρα δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από το ιδεολόγημα της Γενιάς του ’30. Η επιστροφή στην παράδοση, η ελληνικότητα αλλά ταυτοχρόνως και ο μοντερνισμός είναι στοιχεία έκδηλα καθ’ όλη την καλλιτεχνική του πορεία. Οι πρώτες ζωγραφικές του προσπάθειες, -έργα που πιθανότητα χάθηκαν μετά τον βομβαρδισμό του Τυρνάβου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί. Ωστόσο, από τις μαρτυρίες του καλλιτέχνη φαίνεται πως αρχικά ακολουθεί το καλλιτεχνικό ύφος του δασκάλου του, Σπυρίδωνα Βικάτου. Επίδραση που γίνεται εμφανή και στα μετέπειτα έργα του. Μετά την επιστροφή του από το εξωτερικό υπάρχει έντονη η επίδραση των φωβιστών καλλιτεχνών, όπως ο Matisse όσον αφορά τις προσωπογραφίες και ο Andre Derain όσον αφορά τα τοπία του. Έτσι στο έργο του είναι φανερή η επαφή του με όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα των αρχών του 20ου αιώνα και η περιπλάνησή του σε διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς όμως να δεσμεύεται από τα χαρακτηριστικά μιας μόνο τάσης. Δοκιμάζει ελεύθερα ότι τον ενδιαφέρει χωρίς να διστάζει να επιστρέψει και σε παλαιότερες εμπειρίες. Γενικότερα για το ύφος του έργου του μπορούμε να πούμε πως συνυπάρχει ο ιμπρεσιονισμός, η εξπρεσιονιστική πινελιά του Van Gogh, τα έντονα περιγράμματα των Ναbis καλλιτεχνών και η επίδραση του Cezanne στην χρησιμοποίηση των συμπληρωματικών χρωμάτων για τη δήλωση των όγκων. Τα στοιχεία από όλες αυτές τις τάσεις αφομοιώνονται απόλυτα, υποτάσσονται στο έντονα προσωπικό του στυλ και τίθενται στην υπηρεσία της ελληνοκεντρικής του ιδεολογίας. Ζωγραφίζει πολλά ελληνικά τοπία γιατί αιχμαλωτίζεται από το ελληνικό φως, το οποίος όμως εκφράζει με μια εξπρεσσιονιστική διάθεση. Στις προσωπογραφίες ακολουθεί κυρίως δύο τάσεις, αυτή του ιμπρεσιονισμού με τις φευγαλέες πινελιές και το γεμάτο φως χρώμα και αυτή του φωβισμού με τις μεγάλες χρωματικές ενότητες, τους καθαρούς τόνους και τα έντονα περιγράμματα. Παρόλη όμως τη μοντερνιστική διάθεση δεν θα μπορούσαμε να μην διακρίνουμε και τις αναφορές τόσο στα φαγιούμ όσο και στην βυζαντινή τέχνη, χαρακτηριστικά που ανιχνεύονται κυρίως στην επιλογή ενός ουδέτερου μονοχρωματικού συνήθως φόντου. Ως γνήσιος επίγονος της τέχνης του Μεσοπολέμου δεν θα μπορούσε παρά να αφουγκραστεί τη ζωγραφική μιας γενιάς που αναζητούσε και προέβαλλε οτιδήποτε ελληνικό. Έτσι, το Γαλαξίδι, η Μύκονος, το Πήλιο κλπ, αποτελούν την κατεξοχήν έμπνευσή του, ενώ στις προσωπογραφίες απαθανατίζει τα οικεία του πρόσωπα, η αγαπημένη σύζυγος ,η κόρη του, άλλα συγγενικά πρόσωπα και φίλοι. Η τοπιογραφία στη Νεοελληνική τέχνη αρχίζει να εξελίσσεται ως θεματική μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα με πρωτοπόρους στο είδος τον Κωστή Παρθένη, τον Κωνσταντίνο Μαλέα, τον Μιχάλη Οικονόμου, τον Νικόλαο Λύτρα και τον Σπυρίδωνα Παπαλουκά. Ίσως να ήταν ο ίδιος ο Παρθένης που έπαιξε καταληκτικό ρόλο στην προτίμηση αυτής της θεματογραφίας στο έργο του ζωγράφου Δανιήλ Δανιήλ. Όπως ο Παρθένης ο Δανιήλ γοητεύεται από το ελληνικό φως και φιλοτεχνεί πολλά έργα με θέμα αποκλειστικά το ελληνικό τοπίο. Η πλειοψηφία των τοπίων του που έχουμε στην κατοχή μας σήμερα προέρχεται από την περίοδο 1970-1988. Πρόκειται για μια θεματική που την δουλεύει παράλληλα με την προσωπογραφία. Απεικονίζει τοπία που είναι πολύ γνώριμα στον ίδιο και τα επισκέπτεται συχνά, η Μύκονος, το Γαλαξίδι, το Πήλιο, η Ύδρα κλπ. ….κυριαρχούν στις προτιμήσεις του ζωγράφου. Ειδικότερα, από την διαμονή του στο Γαλαξίδι προέρχονται κάποιες από τις ωραιότερες τοπιογραφικές του προσπάθειες".
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση ΕΔΩ.
Ο Δανιήλ (Αλεξάνδρου) Δανιήλ, γεννήθηκε στον Τύρναβο της Θεσσαλίας το 1914, σύμφωνα με το αυτοβιογραφικό του σημείωμα που ίδιος δημοσίευε στις εισαγωγές των καταλόγων εκθέσεών του. Όπως μας πληροφορεί όμως ο Βάσος Βογιατζόγλου η πραγματική χρονολογία γέννησής του ήταν το 1911, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την ταυτότητά του. Παραμένει άγνωστο γιατί ό ίδιος επέμενε να δίνει ως χρονολογία γέννησής του το 1914. Υπήρξε απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών των Αθηνών με δασκάλους τον Κωστή Παρθένη και τον Σπυρίδωνα Βικάτο. Στην διάρκεια της δεκαετίας του 1950 διαμένει για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Γαλλία και την Ιταλία όπου συνεχίζει τις σπουδές του. Επαναπατρίζεται στην Αθήνα το 1955, εκλέγεται ύστερα από διαγωνισμό διευθυντής του νεοϊδρυθέντος Παραρτήματος Σχολής Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, θέση που θα κρατήσει 14 ολόκληρα χρόνια. Η περίοδος αυτή θα σταθεί ιδιαίτερα γόνιμη σε καλλιτεχνική παραγωγή και θα φιλοτεχνήσει μια σειρά έργων με θέμα το κυκλαδίτικο τοπίο και ιδιαίτερα της Μυκόνου, που επισκεπτόταν συχνά. Το 1972, εκλέγεται καθηγητής στο εργαστήριο γυμνού στην ΑΣΚΤ όπου θα διδάξει σχέδιο έως το 1977, αν και ο ίδιος υπήρξε εξαίρετος δεξιοτέχνης του χρώματος. Η δεκαετία 1977- 1987 αποδεικνύεται αρκετά παραγωγική για τον καλλιτέχνη καθώς φιλοτεχνεί μια σειρά έργων με θέμα το τοπίο με χρωματικές εκρήξεις που ξαφνιάζουν και χαρακτηρίζονται από την επίδραση των μετα-ιμπρεσιονιστών καλλιτεχνών αλλά και των Fauve. Εξέθεσε έργα του σε 20 ατομικές και σε 120 ομαδικές εκθέσεις.
Η έκθεση στην Myrό Gallery είναι ένα πρώτο βήμα πραγμάτωσης του οράματος του μεγάλου έλληνα δημιουργού, ο οποίος έφυγε από την ζωή το 1988. Η γκαλερί, μαζί και με το Myrό Antiques House υπογραμμίζοντας την δέσμευση τους στην προώθηση της σύγχρονης αλλά και της κλασσικής ελληνικής τέχνης έχουν αναλάβει σε συνεργασία με την οικογένεια του ζωγράφου την υλοποίηση μιας σειράς δράσεων και ενεργειών προκειμένου να θυμίσουν το έργο του ζωγράφου στους παλιότερους και να το καταστήσουν γνωστό στους νεότερους. Σε αυτό το πλαίσιο, έχει εκπονηθεί έρευνα για την ζωή και το έργο του καλλιτέχνη από την Ειδική Συνεργάτιδα του Myrό Antiques House Ιστορικό της Τέχνης κα. Μαριλένα Χαρίση, επίκειται η έκδοση βιβλίου και καταλόγου που θα τεκμηριώνει το έργο του, όπως και μια σειρά από εκδηλώσεις.
Ειδικά για την έκθεση στην Θεσσαλονίκη έχει ληφθεί μέριμνα ώστε τα έργα που θα εκτεθούν να έχουν τιμές πώλησης προσαρμοσμένες στους καιρούς της κρίσης. Οι διοργανωτές της έκθεσης έχουν θέσει ως στόχο την ενίσχυση ήδη υπαρχουσών συλλογών της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και να δώσουν την δυαντότητα σε νεότερους φιλότεχνους να αποκτήσουν κάποιο έργο. Για πρώτη φορά στην έκθεση της Θεσσαλονίκης θα διατίθεται σειρά σχεδίων του ζωγράφου, σε κόστος που απάδει από την κανονική διακύμανση τιμών του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα έργα του Δανιήλ Δανιήλ δεν έχουν χάσει, αλλά αντιθέτως έχουν κερδίσει αξία, όπως διαπιστώνει κανείς αν ανατρέξει στα δημοπρατικά αρχεία πωλήσεων των τελευταίων 10 ετών.
Όπως σημειώνει και η ιστορικός της Τέχνης κα. Μαριλένα Χαρίση στο υπό έκδοση βιβλίο τεκμηρίωσης του έργου του σημαντικού ζωγράφου "Θεματικά το έργου του Δανιήλ Δανιήλ εντάσσεται σε τρεις κατηγορίες, η πρώτη αφορά την προσωπογραφία, η δεύτερη την τοπιογραφία και η τρίτη τη Νεκρή Φύση, με μια υποκατηγορία, αυτή της ανθογραφίας. Υφολογικά, ο ζωγράφος Δανιήλ Δανιήλ φοιτά στη Σχολή Καλών Τεχνών την περίοδο του Μεσοπολέμου και σίγουρα δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από το ιδεολόγημα της Γενιάς του ’30. Η επιστροφή στην παράδοση, η ελληνικότητα αλλά ταυτοχρόνως και ο μοντερνισμός είναι στοιχεία έκδηλα καθ’ όλη την καλλιτεχνική του πορεία. Οι πρώτες ζωγραφικές του προσπάθειες, -έργα που πιθανότητα χάθηκαν μετά τον βομβαρδισμό του Τυρνάβου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί. Ωστόσο, από τις μαρτυρίες του καλλιτέχνη φαίνεται πως αρχικά ακολουθεί το καλλιτεχνικό ύφος του δασκάλου του, Σπυρίδωνα Βικάτου. Επίδραση που γίνεται εμφανή και στα μετέπειτα έργα του. Μετά την επιστροφή του από το εξωτερικό υπάρχει έντονη η επίδραση των φωβιστών καλλιτεχνών, όπως ο Matisse όσον αφορά τις προσωπογραφίες και ο Andre Derain όσον αφορά τα τοπία του. Έτσι στο έργο του είναι φανερή η επαφή του με όλα τα καλλιτεχνικά ρεύματα των αρχών του 20ου αιώνα και η περιπλάνησή του σε διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς όμως να δεσμεύεται από τα χαρακτηριστικά μιας μόνο τάσης. Δοκιμάζει ελεύθερα ότι τον ενδιαφέρει χωρίς να διστάζει να επιστρέψει και σε παλαιότερες εμπειρίες. Γενικότερα για το ύφος του έργου του μπορούμε να πούμε πως συνυπάρχει ο ιμπρεσιονισμός, η εξπρεσιονιστική πινελιά του Van Gogh, τα έντονα περιγράμματα των Ναbis καλλιτεχνών και η επίδραση του Cezanne στην χρησιμοποίηση των συμπληρωματικών χρωμάτων για τη δήλωση των όγκων. Τα στοιχεία από όλες αυτές τις τάσεις αφομοιώνονται απόλυτα, υποτάσσονται στο έντονα προσωπικό του στυλ και τίθενται στην υπηρεσία της ελληνοκεντρικής του ιδεολογίας. Ζωγραφίζει πολλά ελληνικά τοπία γιατί αιχμαλωτίζεται από το ελληνικό φως, το οποίος όμως εκφράζει με μια εξπρεσσιονιστική διάθεση. Στις προσωπογραφίες ακολουθεί κυρίως δύο τάσεις, αυτή του ιμπρεσιονισμού με τις φευγαλέες πινελιές και το γεμάτο φως χρώμα και αυτή του φωβισμού με τις μεγάλες χρωματικές ενότητες, τους καθαρούς τόνους και τα έντονα περιγράμματα. Παρόλη όμως τη μοντερνιστική διάθεση δεν θα μπορούσαμε να μην διακρίνουμε και τις αναφορές τόσο στα φαγιούμ όσο και στην βυζαντινή τέχνη, χαρακτηριστικά που ανιχνεύονται κυρίως στην επιλογή ενός ουδέτερου μονοχρωματικού συνήθως φόντου. Ως γνήσιος επίγονος της τέχνης του Μεσοπολέμου δεν θα μπορούσε παρά να αφουγκραστεί τη ζωγραφική μιας γενιάς που αναζητούσε και προέβαλλε οτιδήποτε ελληνικό. Έτσι, το Γαλαξίδι, η Μύκονος, το Πήλιο κλπ, αποτελούν την κατεξοχήν έμπνευσή του, ενώ στις προσωπογραφίες απαθανατίζει τα οικεία του πρόσωπα, η αγαπημένη σύζυγος ,η κόρη του, άλλα συγγενικά πρόσωπα και φίλοι. Η τοπιογραφία στη Νεοελληνική τέχνη αρχίζει να εξελίσσεται ως θεματική μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα με πρωτοπόρους στο είδος τον Κωστή Παρθένη, τον Κωνσταντίνο Μαλέα, τον Μιχάλη Οικονόμου, τον Νικόλαο Λύτρα και τον Σπυρίδωνα Παπαλουκά. Ίσως να ήταν ο ίδιος ο Παρθένης που έπαιξε καταληκτικό ρόλο στην προτίμηση αυτής της θεματογραφίας στο έργο του ζωγράφου Δανιήλ Δανιήλ. Όπως ο Παρθένης ο Δανιήλ γοητεύεται από το ελληνικό φως και φιλοτεχνεί πολλά έργα με θέμα αποκλειστικά το ελληνικό τοπίο. Η πλειοψηφία των τοπίων του που έχουμε στην κατοχή μας σήμερα προέρχεται από την περίοδο 1970-1988. Πρόκειται για μια θεματική που την δουλεύει παράλληλα με την προσωπογραφία. Απεικονίζει τοπία που είναι πολύ γνώριμα στον ίδιο και τα επισκέπτεται συχνά, η Μύκονος, το Γαλαξίδι, το Πήλιο, η Ύδρα κλπ. ….κυριαρχούν στις προτιμήσεις του ζωγράφου. Ειδικότερα, από την διαμονή του στο Γαλαξίδι προέρχονται κάποιες από τις ωραιότερες τοπιογραφικές του προσπάθειες".
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση ΕΔΩ.