Η Myrό Gallery παρουσιάζει με υπερηφάνεια την ατομική έκθεση του γνωστού γλύπτη Γαβριήλ Ανδρονικίδη στο Project Room με τίτλο “Αλλοτρίωση” με την επιμέλεια του Πάρη Καπράλου, και σας καλεί στα εγκαίνια της την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013 στις 20.00.
Η έκθεση -η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου- αποτελείται κατά κύριο λόγο από νεότερη σειρά έργων μικρογλυπτικής του καλλιτέχνη, και από επιλεγμένα μεγαλύτερα έργα. Οι εκφραστικότατες συστραμμένες ανθρώπινες φιγούρες, που είναι τόσο χαρακτηριστικές στα έργα του, ενοποιούνται αρμονικά με το υλικό επιλογής καθεμιάς τους, που ποικίλλει από το ξύλο θαμνοειδών δέντρων μέχρι τον μπρούτζο, παράγοντας σε κάθε περίπτωση με απαράμιλλο τρόπο ζωή και κίνηση.
Περεταίρω, η έννοια της αλλοτρίωσης βιώνεται από τον καλλιτέχνη με την Μαρξιστική και την Εγελιανή διάσταση της. Αν η εισαγωγή του όρου στην επιστήμη πραγματοποιήθηκε τον 18ο αιώνα, από τον Ζαν Ζακ Ρουσώ ο οποίος τον χρησιμοποίησε για να εκφράσει την εκ μέρους του ανθρώπου, ως μέλους της κοινωνίας, παραχώρηση προς την κοινότητα τμήματος των δικαιωμάτων του, τα οποία ανήκαν στη δικαιοδοσία του εκ φύσεως θεωρώντας την, ως προϋπόθεση ύπαρξης της κοινωνίας με την έννοια ότι ο άνθρωπος ανταλλάσσει την ατομικότητα του με τη συλλογική ύπαρξη, οι δύο σύγχρονοι πολιτικοί φιλόσοφοι την προσέγγισαν εντελώς διαφορετικά. Στον Μαρξ η έννοια της αλλοτρίωσης είναι κυρίαρχη στην θεωρία του: η αλλοτρίωση του εργάτη σημαίνει ότι η εργασία του είναι έξω από αυτόν. Μεταξύ του δημιουργού και του δημιουργήματος του παρατηρείται μια απόσταση: οι εργάτες παράγουν τα διάφορα προϊόντα με τον μόχθο τους αλλά δεν μπορούν να τα απολαμβάνουν. Στον Χέγκελ η έννοια της αλλοτρίωσης είναι κεντρικής σημασίας στον απολογισμό της ανάπτυξης του Πνεύματος, και της διαδικασίας της ανάπτυξης του Εαυτού. Σε αντίθεση με τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού πριν από αυτόν, ο Χέγκελ δεν αντιμετωπίζει την ατομική αυτό-συνείδηση ως ένα άμεσο, αμετάβλητο δεδομένο, αφού στην θεωρία του, το “Εγώ” είναι μια ιστορική και κοινωνική δημιουργία, που αναπτύσσεται μέσα από μια διαδικασία αλλοτρίωσης και το ξεπέρασμά της, την αυτό-αποξένωση και την αυτό-αναγνώριση, μια “πτώση” σε διχασμό και τη συμφιλίωση.
Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη
Ο Γαβριήλ Ανδρονικίδης σπούδασε ζωγραφική, αγιογραφία και γλυπτική κοντά σε καλλιτέχνες της γεννέτειρας του Θεσσαλονίκης (Κώστα Τσιλσαβίδη, Σάββα Πουρσανίδη, Κυριάκο Καμπαδάκη κ.α.). Είναι μέλος του Σύλλογου Kαλλιτεχνών Eικαστικών Tεχνών Bόρειας Ελλάδας (ΣΚΕΤΒΕ) και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων των Εικαστικών Τεχνών και των Εφαρμογών (ΟΣΔΕΕΤΕ) και έχει κερδίσει αριθμό σημαντικών δημοσίων και θεσμικών διακρίσεων. Εχει εκθέσει έργα του σε 5 ατομικές εκθέσεις (το 1991 στον Δήμο Καλαμαριάς, το 2002 στο Αλατζά Ιμαρέτ, το 2009 στον πολυχώρο Remezzo του Πολιτιστικού Οργανισμού Δ. Καλαμαριάς, το 2009 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην έκθεση γλυπτικής "Ξυλο…μυθίες, γλυπτές ιστορίες 1998-2008", το 2010 Casa Bianca έκθεση γλυπτικής "Ξύλινη γλώσσα") και σε πληθώρα ομαδικών. Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.
Η έκθεση -η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου- αποτελείται κατά κύριο λόγο από νεότερη σειρά έργων μικρογλυπτικής του καλλιτέχνη, και από επιλεγμένα μεγαλύτερα έργα. Οι εκφραστικότατες συστραμμένες ανθρώπινες φιγούρες, που είναι τόσο χαρακτηριστικές στα έργα του, ενοποιούνται αρμονικά με το υλικό επιλογής καθεμιάς τους, που ποικίλλει από το ξύλο θαμνοειδών δέντρων μέχρι τον μπρούτζο, παράγοντας σε κάθε περίπτωση με απαράμιλλο τρόπο ζωή και κίνηση.
Περεταίρω, η έννοια της αλλοτρίωσης βιώνεται από τον καλλιτέχνη με την Μαρξιστική και την Εγελιανή διάσταση της. Αν η εισαγωγή του όρου στην επιστήμη πραγματοποιήθηκε τον 18ο αιώνα, από τον Ζαν Ζακ Ρουσώ ο οποίος τον χρησιμοποίησε για να εκφράσει την εκ μέρους του ανθρώπου, ως μέλους της κοινωνίας, παραχώρηση προς την κοινότητα τμήματος των δικαιωμάτων του, τα οποία ανήκαν στη δικαιοδοσία του εκ φύσεως θεωρώντας την, ως προϋπόθεση ύπαρξης της κοινωνίας με την έννοια ότι ο άνθρωπος ανταλλάσσει την ατομικότητα του με τη συλλογική ύπαρξη, οι δύο σύγχρονοι πολιτικοί φιλόσοφοι την προσέγγισαν εντελώς διαφορετικά. Στον Μαρξ η έννοια της αλλοτρίωσης είναι κυρίαρχη στην θεωρία του: η αλλοτρίωση του εργάτη σημαίνει ότι η εργασία του είναι έξω από αυτόν. Μεταξύ του δημιουργού και του δημιουργήματος του παρατηρείται μια απόσταση: οι εργάτες παράγουν τα διάφορα προϊόντα με τον μόχθο τους αλλά δεν μπορούν να τα απολαμβάνουν. Στον Χέγκελ η έννοια της αλλοτρίωσης είναι κεντρικής σημασίας στον απολογισμό της ανάπτυξης του Πνεύματος, και της διαδικασίας της ανάπτυξης του Εαυτού. Σε αντίθεση με τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού πριν από αυτόν, ο Χέγκελ δεν αντιμετωπίζει την ατομική αυτό-συνείδηση ως ένα άμεσο, αμετάβλητο δεδομένο, αφού στην θεωρία του, το “Εγώ” είναι μια ιστορική και κοινωνική δημιουργία, που αναπτύσσεται μέσα από μια διαδικασία αλλοτρίωσης και το ξεπέρασμά της, την αυτό-αποξένωση και την αυτό-αναγνώριση, μια “πτώση” σε διχασμό και τη συμφιλίωση.
Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη
Ο Γαβριήλ Ανδρονικίδης σπούδασε ζωγραφική, αγιογραφία και γλυπτική κοντά σε καλλιτέχνες της γεννέτειρας του Θεσσαλονίκης (Κώστα Τσιλσαβίδη, Σάββα Πουρσανίδη, Κυριάκο Καμπαδάκη κ.α.). Είναι μέλος του Σύλλογου Kαλλιτεχνών Eικαστικών Tεχνών Bόρειας Ελλάδας (ΣΚΕΤΒΕ) και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων των Εικαστικών Τεχνών και των Εφαρμογών (ΟΣΔΕΕΤΕ) και έχει κερδίσει αριθμό σημαντικών δημοσίων και θεσμικών διακρίσεων. Εχει εκθέσει έργα του σε 5 ατομικές εκθέσεις (το 1991 στον Δήμο Καλαμαριάς, το 2002 στο Αλατζά Ιμαρέτ, το 2009 στον πολυχώρο Remezzo του Πολιτιστικού Οργανισμού Δ. Καλαμαριάς, το 2009 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην έκθεση γλυπτικής "Ξυλο…μυθίες, γλυπτές ιστορίες 1998-2008", το 2010 Casa Bianca έκθεση γλυπτικής "Ξύλινη γλώσσα") και σε πληθώρα ομαδικών. Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.