Κάθε μέρα στο εξής θα δημοσιεύουμε την άποψη/σχόλιο ενός εικαστικού, τη συνοδεία της φωτογραφίας του και ενός έργου του που σχετίζεται με την Κρίση και την εποχή της, με συχνότητα ένα άρθρο την εβδομάδα.
Το αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης συνεχίζεται με το σχόλιο της ζωγράφου Έρης Αγρίου.
Τα δύο τελευταία χρόνια, έχω την τύχη να μένω στην επαρχία. Ζώντας σε μια επαρχιακή πόλη, πολύ γρήγορα πιάνεις τον εαυτό σου να αντιμετωπίζει τα καθημερινά θέματα με ηρεμία και απλότητα. Όταν λοιπόν άρχισαν να γίνονται οι πρώτες κουβέντες περί κρίσης, στα δικά μου αυτιά έφταναν μόνο σαν ψίθυροι παρά σαν ιαχές. Μόνο στις σύντομες παραμονές μου στην Αθήνα έμπαινα αμέσως σε μια άλλη διάθεση, αυτή της μεγάλης πόλης, όπου τα δύσκολα μοιάζουν δυσκολότερα, και τα δυνατά, αδύνατα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως υπάρχουν δυσκολίες και πως τα πράγματα δεν είναι όπως είχαμε συνηθίσει, μα μήπως τελικά εκει βρίσκεται η ρίζα όλης αυτής της μιζέριας; Στο οτι δηλαδή ο άνθρωπος δύσκολα αποχωρίζεται την συνήθεια, ακόμα και αν αυτή στην πραγματικότητα δεν του προσφέρει τίποτα θετικό παρά μονάχα την ασφάλεια του γνωστού και του πεπατημένου;
Ας δουμε λοιπόν την κρίση σαν μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των αξιών, και της καθημερινότητας μας και ας μην γκρινιάζουμε. Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, αλλά πολύ καλύτερα.
Σε δύσκολες στιγμές πάντα βγαίνει ένα δυναμικό που δεν περιμένεις οτι έχεις. Ψαχνεις να βρεις εξόδους διαφυγής απο αυτό που σε «στενεύει», και αν αυτό που σε «στενεύει» εντοπίζεται περσσότερο στη ψυχή σου παρά στη τσέπη σου, τότε στρέφεσαι στο πιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού σου. Οι τέχνες πάντα παρουσίαζαν μια ακμή στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας, και αυτό γιατί οι δυσκολές στιγμές ήταν η μήτρα για να γεννηθούν μεγάλα πράγματα. Οι τέχνες έχουν μια «ευκολία» στο να περάσουν μηνύματα και να αφυπνήσουν συνειδήσεις. Μέσα απο τις εικόνες, τα χρώματα, τις μελωδίες, τις λέξεις, μπορείς να ξεφύγεις και να βρεις τις δικές σου άκρες, αυτές που θα σε πάνε ενα βήμα παραπέρα από τη μιζέρια αυτού του κόσμου.
Το αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης συνεχίζεται με το σχόλιο της ζωγράφου Έρης Αγρίου.
Τα δύο τελευταία χρόνια, έχω την τύχη να μένω στην επαρχία. Ζώντας σε μια επαρχιακή πόλη, πολύ γρήγορα πιάνεις τον εαυτό σου να αντιμετωπίζει τα καθημερινά θέματα με ηρεμία και απλότητα. Όταν λοιπόν άρχισαν να γίνονται οι πρώτες κουβέντες περί κρίσης, στα δικά μου αυτιά έφταναν μόνο σαν ψίθυροι παρά σαν ιαχές. Μόνο στις σύντομες παραμονές μου στην Αθήνα έμπαινα αμέσως σε μια άλλη διάθεση, αυτή της μεγάλης πόλης, όπου τα δύσκολα μοιάζουν δυσκολότερα, και τα δυνατά, αδύνατα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως υπάρχουν δυσκολίες και πως τα πράγματα δεν είναι όπως είχαμε συνηθίσει, μα μήπως τελικά εκει βρίσκεται η ρίζα όλης αυτής της μιζέριας; Στο οτι δηλαδή ο άνθρωπος δύσκολα αποχωρίζεται την συνήθεια, ακόμα και αν αυτή στην πραγματικότητα δεν του προσφέρει τίποτα θετικό παρά μονάχα την ασφάλεια του γνωστού και του πεπατημένου;
Ας δουμε λοιπόν την κρίση σαν μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού των αξιών, και της καθημερινότητας μας και ας μην γκρινιάζουμε. Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, αλλά πολύ καλύτερα.
Σε δύσκολες στιγμές πάντα βγαίνει ένα δυναμικό που δεν περιμένεις οτι έχεις. Ψαχνεις να βρεις εξόδους διαφυγής απο αυτό που σε «στενεύει», και αν αυτό που σε «στενεύει» εντοπίζεται περσσότερο στη ψυχή σου παρά στη τσέπη σου, τότε στρέφεσαι στο πιο δημιουργικό κομμάτι του εαυτού σου. Οι τέχνες πάντα παρουσίαζαν μια ακμή στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας, και αυτό γιατί οι δυσκολές στιγμές ήταν η μήτρα για να γεννηθούν μεγάλα πράγματα. Οι τέχνες έχουν μια «ευκολία» στο να περάσουν μηνύματα και να αφυπνήσουν συνειδήσεις. Μέσα απο τις εικόνες, τα χρώματα, τις μελωδίες, τις λέξεις, μπορείς να ξεφύγεις και να βρεις τις δικές σου άκρες, αυτές που θα σε πάνε ενα βήμα παραπέρα από τη μιζέρια αυτού του κόσμου.
Έρη Αγρίου
Εικαστικός
Εικαστικός