"Πρόσωπα του κόσμου" 65x55cm λινάτσα, ακρυλικά
Κάθε μέρα στο εξής θα δημοσιεύουμε την άποψη/σχόλιο ενός εικαστικού, τη συνοδεία της φωτογραφίας του και ενός έργου του που σχετίζεται με την Κρίση και την εποχή της, με συχνότητα ένα άρθρο την εβδομάδα.
Το αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης συνεχίζεται με το σχόλιο της ζωγράφου ΕΛΕΝΑΣ ΤΟΝΙΚΙΔΗ.
Κρίση ναι κρίση επιτέλους! ....κρίση οικονομική μήπως επιτέλους αφυπνηστούμε! Γιατί η κρίση έχει έρθει προ πολλού(ηθική, κοινωνική κ.λ.π.) και γιατί η κινητοποίηση των πολιτών για φαγητό δεν αρκεί. Φαγητά θα βρεθούν, ρούχα επίσης θα βρεθούν, τι θα γίνει όμως με τη διαιώνιση και τη φυσικοποίηση της ελεημοσύνης; Θα είμαστε εν αναμονή βαρύγδουπων δηλώσεων , εκπληκτικών μεταρυθμιστικών σχεδιών; θέλω μια πιο συναρπαστική εκδοχή, Ναι μια κοινότητα μπορεί να ανταποκριθεί μέσω της τέχνης σε ένα τραγικό γεγονός, με ένα αυθόρμητο συναισθηματικό ξέσπασμα.
Όπως και άλλες φυσικές ανθρώπινες προσπάθειες, η τέχνη κατακερματίστηκε, αποσχίστηκε και εν τέλει εμπορευματοποιήθηκε.Γενικά , η τέχνη δημιουργείται και πραγματοποιείται σε χώρους απομακρυσμένους από τη ζωή της κοινότητας και είναι προσβάσιμη μόνο σε λίγους η΄ εάν είναι προσιτή σ’ ένα ευρύ κοινό, είναι ασαφή τα όρια των δύο πραγματικοτήτων, της πραγματικότητας της καθημερινής ζωής και αυτής της φαντασίας.Η τέχνη έχει αποσπαστεί όχι μόνο από τη ζωή της κοινότητας αλλά και από την αρχική, εσωτερική ώθηση για δημιουργία, η οποία είναι υπερβατική και επισημαίνει την διπλή ταυτότητα και το παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης στην τέχνη.
Εδώ λοιπόν στο σήμερα πιστεύω οτι η τέχνη θα πρέπει να εισαχθεί ξανά στην αρχική της μορφή δηλαδή σαν μια φυσική ανθρώπινη έκφραση της υπερβατικότητας, οι άνθρωποι της τέχνης να δημιούργησουν «ξανά» την τέχνη προκειμένου να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια τους και να ξεφύγουν πια απο την ανάγκη να είναι τα αγαπημένα παιδιά μόνο για την κοινωνία της επιτυδευμένης τέχνης. Μια κοινή πορεία είναι καλύτερη απο μια μοναχική. Η τέχνη που μοιράζεται είναι μέρος της επιβεβαίωσης μας , να πάψουμε την παθητική δημιουργία ας γίνουμε οι εχθροί της ελίτ, άλλωστε κρατούμε στα χέρια μας την ίδια την πράξη και η πράξη της παραγωγής της τέχνης είναι ούτως η΄άλλως παραμορφωτική κάτι το οποίο είναι «συνηθισμένο» η΄ «άσχημο» μεταμορφώνεται σε κάτι Εξαιρετικό. Κατά τη διαδικασία του μετασχηματισμού μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αντικείμενο ομορφιάς. Αυτό το «νέο» αντικείμενο που θα δημιουργηθεί θα εμπεριέχει τις κατακριτέες ιδιότητες, αυτές τις σκιερές όψεις της ομορφιάς.... νομίζω ότι όσοι θέλουμε να ονοματιζόμαστε καλλιτέχνες/ δημιουργοί θα πρέπει να το κοινωνήσουμε άμεσα δίχως να φοβηθούμε οτι θα κατηγορηθούμε «για απλοϊκή έκφραση της ουσίας».
Το αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης συνεχίζεται με το σχόλιο της ζωγράφου ΕΛΕΝΑΣ ΤΟΝΙΚΙΔΗ.
Κρίση ναι κρίση επιτέλους! ....κρίση οικονομική μήπως επιτέλους αφυπνηστούμε! Γιατί η κρίση έχει έρθει προ πολλού(ηθική, κοινωνική κ.λ.π.) και γιατί η κινητοποίηση των πολιτών για φαγητό δεν αρκεί. Φαγητά θα βρεθούν, ρούχα επίσης θα βρεθούν, τι θα γίνει όμως με τη διαιώνιση και τη φυσικοποίηση της ελεημοσύνης; Θα είμαστε εν αναμονή βαρύγδουπων δηλώσεων , εκπληκτικών μεταρυθμιστικών σχεδιών; θέλω μια πιο συναρπαστική εκδοχή, Ναι μια κοινότητα μπορεί να ανταποκριθεί μέσω της τέχνης σε ένα τραγικό γεγονός, με ένα αυθόρμητο συναισθηματικό ξέσπασμα.
Όπως και άλλες φυσικές ανθρώπινες προσπάθειες, η τέχνη κατακερματίστηκε, αποσχίστηκε και εν τέλει εμπορευματοποιήθηκε.Γενικά , η τέχνη δημιουργείται και πραγματοποιείται σε χώρους απομακρυσμένους από τη ζωή της κοινότητας και είναι προσβάσιμη μόνο σε λίγους η΄ εάν είναι προσιτή σ’ ένα ευρύ κοινό, είναι ασαφή τα όρια των δύο πραγματικοτήτων, της πραγματικότητας της καθημερινής ζωής και αυτής της φαντασίας.Η τέχνη έχει αποσπαστεί όχι μόνο από τη ζωή της κοινότητας αλλά και από την αρχική, εσωτερική ώθηση για δημιουργία, η οποία είναι υπερβατική και επισημαίνει την διπλή ταυτότητα και το παράδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης στην τέχνη.
Εδώ λοιπόν στο σήμερα πιστεύω οτι η τέχνη θα πρέπει να εισαχθεί ξανά στην αρχική της μορφή δηλαδή σαν μια φυσική ανθρώπινη έκφραση της υπερβατικότητας, οι άνθρωποι της τέχνης να δημιούργησουν «ξανά» την τέχνη προκειμένου να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια τους και να ξεφύγουν πια απο την ανάγκη να είναι τα αγαπημένα παιδιά μόνο για την κοινωνία της επιτυδευμένης τέχνης. Μια κοινή πορεία είναι καλύτερη απο μια μοναχική. Η τέχνη που μοιράζεται είναι μέρος της επιβεβαίωσης μας , να πάψουμε την παθητική δημιουργία ας γίνουμε οι εχθροί της ελίτ, άλλωστε κρατούμε στα χέρια μας την ίδια την πράξη και η πράξη της παραγωγής της τέχνης είναι ούτως η΄άλλως παραμορφωτική κάτι το οποίο είναι «συνηθισμένο» η΄ «άσχημο» μεταμορφώνεται σε κάτι Εξαιρετικό. Κατά τη διαδικασία του μετασχηματισμού μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αντικείμενο ομορφιάς. Αυτό το «νέο» αντικείμενο που θα δημιουργηθεί θα εμπεριέχει τις κατακριτέες ιδιότητες, αυτές τις σκιερές όψεις της ομορφιάς.... νομίζω ότι όσοι θέλουμε να ονοματιζόμαστε καλλιτέχνες/ δημιουργοί θα πρέπει να το κοινωνήσουμε άμεσα δίχως να φοβηθούμε οτι θα κατηγορηθούμε «για απλοϊκή έκφραση της ουσίας».
~Έλενα Τονικίδη,
ψυχολόγος, εικαστικός art-therapist