TH Πέμπτη 15 Μαρτίου στις 20.00 η γκαλερί Myrό σε συνεργασία με την ψυχολόγο, εικαστικός και art-therapist ‘Έλενα Τονικίδη διργανώνει ένα πρωτότυπο finissage για την έκθεση “Το πρόσωπο του καλλιτέχνη”. H βραδυά θα έχει τίτλο “Το ‘πρόσωπο του καλλιτέχνη’ στο ντιβάνι”, και στην διάρκεια του, μέσα από τις γραμμές του χρώματος και τα μονοπάτια της Art Therapy η εξειδικευμένη ψυχολόγος Έλενα Τονικίδη θα μας ξεναγήσει στη ψυχολογική ερμηνεία της παραγωγής ενός έργου τέχνης, και, ειδικότερα, στη διαδικασία αποτύπωσης της προσωπογραφίας, μέσα στο άδυτο της προσωπικότητας του καλλιτέχνη. Φιλοδοξούμε στην συμβολή του κοινού, και στο να γίνει συζήτηση, και όχι μια απλή “”ξενάγηση” στον εξαιρετικά ενδιαφέροντα “χώρο” της Art therapy και της κριτικής ψυχολογίας μέσω της Τέχνης, συνεπώς, πάρτε μαζί την καλύτερη διάθεση σας, όλες τις ερωτήσεις σας για θέματα ψυχολογίας και τέχνης και ελάτε. Σας περιμένουμε! Η Έλενα Τονικίδη έγραψε ειδικά για το A&A μια μικρή εισαγωγή στην βραδυά:
Κατά την εξέλιξη της ανθρωπότητας, το πρόσωπο έχει αποκτήσει ιδιότητες πραγματικού έργου τέχνης. Το όμορφο πρόσωπο έχει εξιδανικευτεί, αναζητηθεί και λατρευτεί σε πανανθρώπινη κλίμακα. Αυτό βέβαια που το ορίζει στην πρώτη επαφή είναι η “συμμετρία” μαζί με το “βλέμμα”. Το βλέμμα που είναι η δυναμικότερη προβολή του «είναι» στο φαίνεσθαι. Γι’ αυτό και το πρόσωπο κατέχει τόσο ξεχωριστή θέση στην ανθρώπινη γεωγραφία. Είναι γνωστό ότι κανένα ανθρώπινο πρόσωπο στη φύση δεν είναι εντελώς συμμετρικό, αλλά όλα τα φυσιολογικά πρόσωπα παρουσιάζουν από ανεπαίσθητες έως μικρές ασυμμετρίες. Η σύγχρονη επιστημονική άποψη είναι ότι τα θεωρητικά,τελείως συμμετρικά, πρόσωπα είναι πιο όμορφα από τα αντίστοιχα ελαφρώς ασυμμετρικά υπαρκτά πρόσωπα. Επίσης, φαίνεται ότι η ασυμμετρία συνδέεται αρνητικά με την ομορφιά. Ο Freud έχει αναφέρει ότι η απόλαυση της ομορφιάς είναι ένα παράξενο, ήπια μεθυστικό είδος συναισθήματος και παρόλο που η ομορφιά δεν έχει προφανή χρήση, ο πολιτισμός δεν θα μπορούσε να κάνει χωρίς αυτή. Το βέβαιο είναι ότι η ομορφιά του προσώπου είναι πολύ πιο εύκολο να αναγνωριστεί παρά να καθοριστεί. Τι γίνεται όμως όταν το πρόσωπο δεν αποτυπώνεται με αυτό που ορίζουμε ομορφιά; Τι γίνεται όταν ο καλλιτέχνης παλινδρομεί στην Υπηρεσία του ¨εγώ¨; όταν ο καλλιτέχνης αποτυπώνει το πρόσωπο του; πως ο μηχανισμός της ¨μετουσίωσης¨ παράγει τέχνη; θα προσπαθήσει μέσα από το έργο του να εκφράσει έναν κόσμο μηνυμάτων και συναισθημάτων; να αποδώσει τη δίκη του ομορφιά; Φτιαγμένο ένα πρόσωπο (του καλλιτέχνη) με ακρυλική πάστα και δουλεμένο με σπάτουλα αυτό το πρόσωπο θα ακροβατεί ανάμεσα στο αποτρόπαιο και στο συγκινητικό; ανάμεσα σε αυτό που ορίζουμε όμορφο ή παραστατικό σε σχέση με τον ίδιο; Και αν δούμε δυαδικότητα της μορφής ;και αυτή η δυαδικότητα έτσι όπως παρουσιάζεται να φέρνει στο νου την έννοια του “could have been”, αυτού που θα μπορούσε να υπάρξει, ίσως και μιας παράλληλης ύπαρξης, μιας άλλης πτυχής του εαυτού. και όσο διαφορετικό δρόμο και να πήρε αυτή η δεύτερη μορφή, κατέληξε να αντανακλά την πρώτη; να έχει την ίδια λύπη; ή απλά να είναι πιο εξαϋλωμένη, πιο απούσα; Ανεξάρτητα από τη βαρύτητα που δίνει κάποιος στη σημασία του όμορφου προσώπου, ανεξάρτητα αν μηχανισμοί της “εκλογίκευσης” και “διανοητικοποίησης”, ή όποιος επιτηδευμένος τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης να επιστρατευτεί, αυτό το “πρόσωπο του ασυνειδήτου” θα συνεχίζει να μαγεύει τους ανθρώπους και να κατέχει μια εξέχουσα σημασία στη ζωή γιατί εκφράζει το “εγώ”.