Ο στίχος “Σα να μη πέρασε μια μέρα” θα μπορούσε να είναι άνετα ο τίτλος αυτού του μικρού αφιερώματος στο “flou” ένα από τα παλιότερα -αν όχι το παλιότερο- μπαρ της Θεσσαλονίκης, παρόλο που από το μαγαζί έχουν περάσει 32 χρόνια! Διαγωνίως απέναντι από την γκαλερί Myrό βρίσκεται ίδιο κι απαράλλαχτο σε εμφάνιση, φρέσκο στο μυαλό αλλά γνήσιο και γοητευτικό με τις φθορές του χρόνου το flou, ζωντανή ιστορία με παρόν και παρελθόν, όπου οι παρέες συνεχίζουν να γράφουν ιστορία. Κάθε δεύτερη μέρα, στη Νικηφόρου Φωκά χαιρετώ τον ιδιοκτήτη του -και γείτονα- Μιχάλη. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος και έτσι πήραμε την απόφαση να γράψουμε για το μαγαζί που είναι και δικό μας προσωπικό στέκι στο “Arts & Antiques”, με την βοήθεια του ιδρυτή του και σημερινού συνιδιοκτήτη του Μιχάλη Καρδαχάκη.
Η δημιουργία του μαγαζιού τον Οκτώβριο του 1980 βασίστηκε σε μια πρόταση του Γιώργου Ζήκα προς τον σημερινό ιδιοκτήτη του Μιχάλη Καρδαχάκη, ο οποίος τότε σκόπευε να επαναπατριστεί από την Σουηδία όπου κατοικούσε. Ο ίδιος μας είπε ότι “υπήρχε ένας κύκλος ανθρώπων που ‘ψάχνονταν’” εκείνη την εποχή. Σύντομα στην παρέα προστέθηκε και ο Δημήτρης Φλόκας, αλλά τελικά αποχώρησε ο Γ. Ζήκας. Ωστόσο οι άνθρωποι δεν έλειψαν. Γύρω από την αρχική ιδέα και τους δύο συνεταίρους μαζεύτηκε μια παρέα γεμάτη ιδέες.
“Ο καθένας έβαλε ένα κομμάτι του μαγαζιού με το γούστο του και την ενέργεια του, ο καθένας από μας μετέφερε το γούστο και τις εμπειρίες του. Καθώς οι περισσότεροι είχαμε ζήσει και λίγο στο εξωτερικό ή ταξιδεύσει, μεταφέραμε και ένα μέρος των εντυπώσεων μας”, μας είπε ο Μιχάλης Καρδαχάκης.
Rock bar -εκείνη την εποχή ήταν αυτονόητο στους πιο “ψαγμένους” κύκλους ότι θα ήταν “ροκ” εφόσον ήταν μπαρ με μουσική & ποτά, και όχι με ...γυναίκες!- με jazz & blues πινελιές, γεγονός που προκαλούσε ακόμα και φιλικά πειράγματα εκείνη την εποχή, το flou πέτυχε από την πρώτη μέρα, στηριγμένο “σε μια φρεσκάδα και μια τσαπατσουλιά που έβγαζε θετική ενέργεια, καθώς, γενικά εκείνη την εποχή στην Ελλάδα δεν υπήρχαν επαγγελματίες DJ, επαγγελματίες μπαρμεν, επαγγελματίες ιιδιοκτήτες μπαρ. Ήμασταν ‘Absolute Beginners’ που λέει και το τραγούδι του Bowie”.
Κατά το ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα του μαγαζιού, βρέθηκε και το ιδανικό όνομα. “Ήταν μία δική μου έμπνευση. Λίγο καιρόν πριν ανοίξει το μαγαζί μαζευτήκαμε όλοι μια παρέα για να βρούμε όνομα. Ρίξαμε στο τραπέζι καμιά 40ριά ιδέες και στην συνέχεια αρχίσαμε να αποκλείουμε. Το “flou” ήταν δική μου ιδέα. Είχε το καλό σαν όνομα ότι ήταν ξένο, κι όμως, στα ελληνικά ‘80s πολύ ‘ελληνικό’ σα λέξη. Σήμαινε το ανεπιτήδευτο, υποδείκνυε μια στάση, είχε μια ανοιχτή έννοια μακρυά από το τυπικό ή το περιχαρακωμένο. ‘Ό, τι ορίζεις σε περιορίζει’ όπως λέγαμε εκείνη την εποχή, συχνά”.
Η πρώτη δεκαετία πέρασε καλά, χωρίς η παρέα που έστησε το μαγαζί μαζί με τους ιδιοκτήτες όυτε να το καταλάβει. Γύρω τους χτίστηκε ένα φανατικό κοινό θαμώνων, που ωστόσο ανανεωνόταν διαρκώς. Μέχρι το 1993 η μουσική στο μαγαζί έπαιζε με ...κασσέτες, λόγω έλλειψης χώρου για decks, στην αρχική διαρύθμιση, και ο DJ έδειχνε την πλάτη του στην μπάρα. Τότε έγινε μια αναδιαρρύθμιση -ανακαίνιση δεν την λες- ώστε ο DJ να βρεθεί σε πιο βολικό και κεντρικό σημείο, ως “αντιβασιλιάς” της μπάρας. Στις αρχές του ‘90 το κέντρο της Θεσσαλονίκης πέρασε μια τοπική κρίση: ανοιξαν τα μαγαζιά στα “Λαδάδικα” και ο “Μύλος”, οπότε, για μερικά χρόνια το κέντρο ενδιαφέροντος της μπαρίστικης Θεσσαλονίκης μετεστράφη προς κει. Από το ‘95 το μαγαζί πήρε και πάλι τα πάνω του, φιλοξενώντας κατά πλειοψηφία ανθρώπους του θεάτρου. Σ’ αυτό συνέβαλαν μερικές συγκυρίες, ορισμένοι άνθρωποι που εργάστηκαν κατά καιρούς στο μαγαζί και έφεραν τις παρέες τους, η γειτναση με το κρατικό θέατρο, και ο ποιοτικός χαρακτήρας του “μαγαζιού με άποψη” που στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, εν μέσω της ανόδου του “ελληνάδικου” και του “μοδάτου” ήταν εύρημα σπάνιο και πόλος έλξης για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο. Παράλληλα, στην Ελλάδα και διεθνώς άρχισε να διαδίδεται περισσότερο αλλά και να παράγει “διαμάντια” η Indie και Alternative μουσική σκηνή, γεγονός που ανέβασε και πάλι στις προτιμήσεις ενός πιο “ροκ” κοινού την διάθεση για “ψαγμένα” μαγαζιά που κινούνταν σε αυτά τα ακούσματα. Μια ακόμα αλλαγή στην διάρκεια της δεκαετίας του 90 ήταν... “φρουράς”: το 1992 αποχώρησε ο Δημήτρης Φλόκας και τον διαδέχτηκε αργότερα ο επί χρόνια DJ του μαγαζιού και σημερινός συνιδιοκτήτης Λάμπρος Μπενετάτος. Λίγο μετά το 2000 το flou ξεκίνησε -και συνεχίζει μέχρι σήμερα- να φιλοξενεί κάθε τόσο και κάποια live βραδυά μουσικής. Ο Παντελής Στόικος, η Σαββίνα Γιαννάτου, η Λόλα Τότσιου, ο David Lynch έκαναν συχνά βραδυές. Περίπου εκείνη την εποχή “επιβιβάστηκε” στο σκάφος και ο σημερινός DJ του μαγαζιού Κώστας Πάπουλας.
Αν κάτι είναι χαρακτηριστικό για το flou είναι ότι το κοινό του αν και διαρκώς ανανεούμενο του είναι πιστό. Ξέρω ανθρώπους που πήγαιναν εκεί το 80, το 90, ή τα πρώτα χρόνια της χιλιετίας. Τα παιδιά των πρώτων από αυτούς πηγαίνουν ακόμα, αλλά και τα παιδιά τους με τις δικές τους παρέες. Άλλο σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν άλλαξε εμφάνιση και χαρακτήρα. Έχει διατηρήσει το αρχικό του, γνήσιο στυλ, και οι άνθρωποι του το ίδιο. “Βλέπω το flou σαν μια βάρκα που πλέοντας περνάει διάφορες θάλασσες: από το ‘80 με εκείνη την ελευθερία και την επανάσταση στον έρωτα, στην διασκέδαση, κλπ., μετέπειτα η συνεσταλμένη εποχή του AIDS, τα έξαλλα ‘90s, τα νέα ακούσματα της χιλιετίας, τώρα περνάμε τη θάλασσα της κρίσης...”, κατέληξε στην κουβέντα μας ο Μιχάλης Καρδαχάκης.